Ἐνῶ ἐμεῖς ἔχουμε τὰ δικά μας βάσανα, (τί ἐδήλωσε κάποια Δόμνα ἀγνώστων λοιπῶν [πολιτικῶν] στοιχείων, τί εἶχε δηλώση πρὸ ἑξαμήνου ἡ Νίκη, ποὺ τελικά μας βγῆκε θεούσα, ἢ οἱ γνωστοὶ βαθειοὶ προβληματισμοὶ τῆς ἡμέρας γιὰ τὸ ἂν ὁ Μεταξᾶς ἦταν τελικὰ ἥρως ἢ δικτάτωρ), «πράμματα» συμβαίνουν στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη.

Προχθές, γιὰ παράδειγμα, στὴν Γερμανία, στὸ κρατίδιο τῆς Θουριγγίας, τὸ ἀκροδεξιὸ κόμμα AfD βγῆκε ἐμπρὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοδημοκράτες τοῦ CDU, ἐνῶ τὴν πρώτη θέση πῆρε ἕνα ἀκροαριστερὸ κόμμα, τὸ Die Linke. Εἶναι ἡ τρίτη φορὰ ποὺ ἡ ἀκροδεξιὰ ἢ βγαίνει πρώτη ἢ σημειώνει θεαματικὴ ἄνοδο (οἱ ἄλλες δύο περιπτώσεις εἶναι τὸ Βρανδεμβοῦργο καὶ ἡ Σαξονία). Ἐὰν αὐτὸ δὲν δείχνῃ μία βαθειὰ ἀμφισβήτηση τοῦ γερμανικοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου καὶ εἰδικά της Μέρκελ (καὶ τῆς μᾶλλον ἀσημάντου διαδόχου της), τότε τί ἀκριβῶς δείχνει;

Τοὺς τελευταίους μῆνες ἔχουμε δῆ τὴν διαμόρφωση ἑνὸς νέου τοπίου στὴν Εὐρώπη. Ἀπὸ τὴν μία ἡ σαφὴς πολιτικὴ ἐξασθένισις τῆς Γερμανίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ προοπτική του Brexit, ποὺ ἀπελευθερώνει χώρους δράσεως δεσμευμένους μέχρι σήμερα ἀπὸ τοὺς Βρεταννούς, ἔχει δημιουργήση μία νέα δυναμική, στὴν προέκταση τῆς ὁποίας ἐντάσσεται καὶ τὸ περίφημο βέτο τοῦ Μακρὸν (καὶ οἱ «πραγματικοί του λόγοι»). Αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ Γαλλία καὶ προσωπικὰ ὁ Μακρόν, ὀρθὰ πράττοντας κατὰ τὴν ἄποψή μου γιὰ τὰ συμφέροντά του, ἐπιχειρεῖ ἕνα μεγάλο ἅλμα (ἢ ῥεσάλτο, ἐὰν προτιμᾶτε) γιὰ νὰ καταλάβῃ τὸν χῶρο τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἀμύνης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τοὺς χώρους αὐτοὺς «κατείχαν» μέχρι σήμερα οἱ Βρεταννοί, προφανῶς ὡς ἀποτέλεσμα κάποιου ἀρχικοῦ παζαριοῦ ποὺ εἶχε γίνη πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Στὰ πλαίσια τοῦ παζαριοῦ αὐτοῦ, ἡ παλαιὰ Γενικὴ Διεύθυνσις Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς, (γνωστὴ ὡς Relex, δηλαδὴ Relations Exterieures στὰ Βρυξελλιώτικα), κατηργήθη καὶ ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὴν ἐν πολλοῖς ἀνεξάρτητο σημερινὴ EEAS (European External Action Service). Σ’ αὐτὴν προΐστατο ἀρχικῶς μία Λαίδη Ἄστον (μὲ ἀπίστευτα κακὴ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση καὶ παρουσία), ἡ ὁποία ἐφρόντισε ὅμως νὰ ἐπανδρωθῇ ἡ ΕEΑS στὶς κομβικές της θέσεις μὲ Βρεταννούς, ποὺ διάλεγε σιωπηρὰ τὸ Foreign Office. Ἔτσι, τὸ «ὑπουργεῖο ἐξωτερικῶν καὶ ἀμύνης» τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἔγινε ἕνα ἠμι-ἀνεξάρτητο ὄργανο, βρεταννικῆς ἐπιῤῬοῆς, ὅπου ἀκόμη καὶ ἡ ἑπομένη προϊσταμένη του, ἡ γνωστὴ Μογκερίνι, δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλάξῃ κάτι, πέραν ἴσως τῆς γραμματέως της. [Ἕλλην στρατηγὸς ποὺ εἶχε, θεωρητικῶς τοὐλάχιστον, μεγάλη θέση στὸ σύστημα αὐτό, ἀνεκάλυψε the hard way τί ἀκριβῶς ἐσήμαινε αὐτὴ ἡ κατάστασις].

Ἐδῶ βέβαια κάποια ἀντιδραστικὰ πνεύματα θὰ ἀντιτείνουν: «καὶ τί ἔγινε; ἀφοῦ ἡ Εὐρώπη δὲν ἔχει ἐξωτερικὴ πολιτική». Θέλει πολὺ χῶρο γιὰ νὰ κάνουμε ὁλόκληρο σεμινάριο γιὰ τὸ θέμα, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ Εὐρώπη *ἔχει* ἐξωτερικὴ πολιτική, στέλνει παρατηρητὲς καὶ μοιράζει λεφτὰ (πολλὰ λεφτὰ) σὲ τρίτες χῶρες, τὶς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐπηρεάζει σημαντικά· γὶ αὐτὸ καὶ οἱ Ἐγγλέζοι ἐζήτησαν τὸ συγκεκριμένο κομμάτι τῆς πίττας.
Παρεμπιπτόντως, τὸ budget τῆς ὑπηρεσίας αὐτῆς εἶναι κάπου 700 ἑκατομμύρια εὐρὼ τὸν χρόνο.

Τώρα λοιπὸν μὲ τὸ Brexit ἀλλὰ καὶ τὴν σχετικὴ ἐξασθένιση τῆς Γερμανίας, (ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως ἐλέγχει τὴν οἰκονομικὴ πολιτική), ὁ Μακρὸν θεώρησε ὅτι εἶναι εὐκαιρία γιὰ ν’ ἁρπάξῃ ἡ Γαλλία τὴν EEAS. Τὸ ἂν καὶ πότε ἡ Ἀλβανία καὶ ἡ Β. «Μακεδονία» θὰ μποῦν στὴν ἡνωμένη Εὐρώπη,  εἶναι τὸ τελευταῖο θέμα ποὺ ἀπασχολεῖ τὸ Ἐλυζέ. Μεγαλυτέρα σημασία (πραγματικὰ) ἔχουν οἱ σχέσεις μὲ τὴν Γκαμπόν, ἀπ’ ὅπου προμηθεύεται πετρέλαιο ἡ Elf, παρὰ τὰ Δυτικὰ Βαλκάνια ποὺ θεωρῶνται ἀμελητέα ποσότης.

Τὸ βέτο λοιπὸν μπῆκε ἀφ’ ἑνὸς ὡς ἔνδειξις δυσαρεσκείας γιὰ τὴν ἀπόῤῥιψη τῆς ἐπιτρόπου καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὡς προειδοποίησις ὅτι «εἶμαι καὶ ἐγὼ ἐδῶ κι ἐὰν δὲν πάρω αὐτὰ ποὺ θέλω θὰ σᾶς κάνω τὴν ζωὴ πολὺ δύσκολη». Τὸ πῶς αὐτὸ συμβαίνει σήμερα, ἐννέα μῆνες μετὰ τὴν ὑπογραφὴ μίας ἀκαταλήπτου διμεροῦς συμφωνίας μεταξὺ Γαλλίας καὶ Γερμανίας γιὰ κοινὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, ἐναρμονισμὸ τῆς ἀμύνης, στήριξη τοῦ αἰτήματος τῆς Γερμανίας γιὰ μόνιμο θέση στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ κλπ, εἶναι ἀπορίας ἄξιον. Μοναδικὴ ἐξήγηση ἀποτελεῖ ἡ διαπίστωσις ὅτι πολλὰ ἄλλαξαν μέσα στοὺς τελευταίους μῆνες καί, ἐπάνω ἀπ’ ὅλα, ὅτι τώρα προέχει ὁ διαμερισμὸς τῶν ἱματίων τῆς Βρεταννίας.

Αὐτὰ γιὰ τοὺς «πραγματικοὺς λόγους τοῦ βέτο κλπ.».

Κίσσας Χρῆστος