Αὐτὴ ἡ τακτική, ποὺ στὶς παρελάσεις οἱ παραστάτες στρέφουν τὸ πρόσωπό τους πρὸς τοὺς ἐπισήμους, κατ’ ἐμέ, ὄχι μόνον δἒν ἔχει νόημα, ἀλλὰ προσβάλλει καί, τελικῶς, ἀκυρώνει (κυριολεκτικῶς!!!) ὅλον τὸ αἴτιο ὑπάρξεως τῶν παρελάσεων.

Τί θέλω νά πῶ;
Ἀπὸ τὴν μία (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου) ὁ τσολιάς, ποὺ ἐκπαιδεύεται γιὰ νὰ …πεθάνῃ, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, ὑπερασπιζόμενος τὰ Πάτρια ἐδάφη, ποὺ ὄφειλε νὰ τρέφῃ σεβασμὸ μόνον στοὺς ἄμεσα ἀνωτέρους του, οἱ ὁποῖοι, σὰν κι αὐτόν, ἔχουν «φάη μὲ τὸ κουτάλι» κάθε εἴδους σκληρότητα ἐκπαιδεύσεως, γιὰ νὰ παραμένουν ἑτοιμοπόλεμοι.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ὅλα αὐτὰ τὰ κουδουνισμένα, οἱ πολιτικάντηδες καριέρας καὶ οἱ στρατιωτικοὶ καριέρας, ποὺ μόνον «ναὶ σὲ ὅλα ἀφέντημ» ἔχουν μάθη νὰ παπαγαλίζουν.
Κι ἂν τί νὰ σηκωθοῦν ὄλα αὐτὰ τὰ ἄκαπνα, δειλὰ καὶ φυγόπονα ἀνθρωπάρια νὰ χαιρετήσουν μὲ σεβασμὸ τὸν (κάθε) τσολιά, συμβαίνει τὸ ἀντίθετον.

Ποῦ ἀλλοῦ τέτοια ὑποκρισία; Ποῦ ἀλλοῦ τέτοια Ὕβρις; Ποῦ ἀλλοῦ τόση ὑπεροψία καί πλάνη;

Κατ’ ἐμὲ οἱ παρελάσεις στὴ ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν μόνον ἀποδεδειγμένους πολεμιστές.
Κι αὐτὸ διότι, πάντα κατ’ ἐμέ, ὁ νέος ποὺ παρελαύνει «δηλώνει», μὲ τὴν συμμετοχή του στὸ ἄγημα, πὼς εὑρίσκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ «παραλάβῃ τὴν σκυτάλη» ἀπὸ τοὺς γηραιοτέρους, ἐμπείρους καὶ μπαρουτοκαπνισμένους. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μία κακοστημένη παράστασις σαλτιμπάγκων καὶ δηθενατζήδων ποὺ οὐδὲ μίαν σχέσιν μὲ τὴν πραγματικότητα ἔχουν.

Φιλονόη