1. Το 2009 με πρόσχημα την φοροδιαφυγή ο Κιμ Γιονγκ Ιλ επεχείρησε την εφαρμογή μιας μεταρρυθμίσεως για να βγει από το αδιέξοδο η καταρρέουσα οικονομία της Βορείου Κορέας «βάζοντας χέρι» στην αποταμίευση των λαϊκών νοικοκυριών. Χρησιμοποιήθηκε ένα γνωστό μέτρο, η νομισματική μεταρρύθμιση. Αυτό είναι ένα μέτρο που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν πολλές κομμουνιστικές χώρες, όπως έκανε και ο Στάλιν το 1947 αλλά και η ίδια η Βόρεια Κορέα το ’59, το ’79 και το ’92.
   Το σενάριο έχει ως εξής: Μιαν ημέρα ο πληθυσμός μαθαίνει ότι τα χαρτονομίσματα που διαθέτει θα αχρηστευθούν σε σύντομη χρονική περίοδο και θα αντικατασταθούν από καινούργια (στην πραγματικότητα το καθεστώς στόχευε στα μετρητά που οι πολίτες διατηρούσαν εκτός του τραπεζικού συστήματος). Οι πολίτες υποχρεούνται να αντικαταστήσουν τα παλαιά χαρτονομίσματα με καινούργια, αλλά έχουν μικρή προθεσμία και, ειδικά για τα αποταμιευμένα μετρητά εκτός τραπεζικού συστήματος, τέθηκε ό ρ ι ο στο ποσό αντικαταστάσεως.
   Βλέπουμε λοιπόν ότι με πρόσχημα την φοροδιαφυγή το κομμουνιστικό καθεστώς της Β. Κορέας στόχευε αφ’ ενός στην αφαίμαξη της αποταμιεύσεως, αφ’ ετέρου δε στον εξαναγκασμο των πολιτών να χρησιμοποιούν τις τραπεζικές δομές, επί ποινή μάλιστα απαλλοτρίωσεως των αποταμιεύσεων σε περίπτωση μη συμμορφώσεως.
2. Εν έτει 2020 και κυβέρνηση δεξιών κομμουνιστών, οι Ελληνες πολίτες μαθαίνουν ξαφνικά ότι τα χαρτονομίσματα που διαθέτουν με την μορφή εισοδήματος θα απαλλοτριωθούν αν υποχρεωτικά δεν καταναλωθούν μέσα από τις δομές του τραπεζικού συστήματος! Οι πολίτες υποχρεούνται να καταναλώσουν το 30% των χαρτονομισμάτων του εισοδήματος τους μέσω ηλεκτρονικών συναλλαγών, σε διαφορετική περίπτωση το καθεστώς θα προχωρά σε απαλλοτρίωση της αποταμιεύσεως με ληστρική φορολόγηση της αποταμιεύσεως που δεν καταναλώθηκε.
   Ειδικότερα, σύμφωνα με το υπό ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο, οι φορολογούμενοι που δεν θα καταφέρουν το επόμενο έτος να συλλέξουν ηλεκτρονικές αποδείξεις ίσες με το 30% του εισοδήματός τους ή τουλάχιστον αποδείξεις ύψους 20.000 ευρώ για όσους έχουν εισόδημα από 67.000 ευρώ και άνω θα ευρεθούν αντιμέτωποι με την πληρωμή επί πλέον φόρου 22% στο ποσό των ηλεκτρονικών αποδείξεων που θα λείπουν! Αυτό σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι με ετήσια εισοδήματα που δεν υπερβαίνουν τις 66.700 ευρώ θα πρέπει υποχρεωτικά να διενεργούν ηλεκτρονικές συναλλαγές που αντιστοιχούν στο 30% του εισοδήματός τους, ενώ ειδική μέριμνα ελήφθη για τα υψηλά εισοδήματα της Εκάλης, της Κηφισιάς, του Παπάγου, της Φιλοθέης και του Π. Ψυχικού όπου το καθεστώς στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές έλαβε σταλινικά ποσοστά της τάξεως του 83,74%, 62,72%, 65%, 78,96% και 75,83% αντίστοιχα, για τους οποίους τέθηκε ανώτατο πλαφόν 20.000 Ευρώ ανεξαρτήτως του ύψους του εισοδήματός τους.
   Βλέπουμε λοιπόν ότι, όπως και στη σταλινική Β. Κορέα συνέβη, με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και χρησιμοποιώντας τις ίδιες (δοκιμασμένες) σταλινικές πρακτικές, το εγχώριο καθεστώς στοχεύει αφ’ ενός στην αφαίμαξη της αποταμιεύσεως των πολιτών, αφ’ ετέρου δε στον εξαναγκασμό των πολιτών να χρησιμοποιούν τις τραπεζικές δομές, επί ποινή μάλιστααπαλλοτριώσεως της αποταμιεύσεώς τους σε περίπτωση μη συμμορφώσεως. 
3. Κατά το άρθρο 17 παρ. 2 του ισχύοντος Συντάγματος («κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά για δημόσια ωφέλεια … και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση»), στέρηση της ιδιοκτησίας, κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, αποτελεί όχι μόνον η αφαίρεση της κυριότητας αλλά και ο ουσιώδης περιορισμός των ἐξουσιών του ιδιοκτήτη που απορρέουν από αυτήν, αφού χωρίς αυτές η ιδιοκτησία καθίσταται αδρανής και κενή ουσιαστικού περιεχομένου.
   Ανάλογες ρυθμίσεις περιλαμβάνει όμως και το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της από 4.11.1950 Ευρωπαϊκής συμβάσεως για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΣΔΑ), στο οποίο ορίζεται ότι κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του και κανένας δεν μπορεί να στερηθεί της ιδιοκτησίας του παρά μόνο για λόγους δημοσίας ωφελείας.
   Στην, κατά τα ανωτέρω, προεκτεινόμενη περιουσία περιλαμβάνονται όχι μόνο τα από το άρθρο 17 του Συντάγματος προστατευόμενα εμπράγματα δικαιώματα αλλά και όλα τα περιουσιακής φύσεως δικαιώματα και τα νομίμως κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα. Η έννοια συνεπώς της περιουσίας σύμφωνα με την νομολογία των Οργάνων της ΕΣΔΑ είναι ευρυτάτη και περιλαμβάνει κάθε ιδιωτικό δικαίωμα, ή ακόμα και απλά οικονομικά συμφέροντα όπως το ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα.
   Περαιτέρω, το συνταγματικά προστατευόμενο (από το άρθρ. 5 παρ. 1) δικαίωμα συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας περιλαμβάνει την γενική οικονομική ελευθερία καθώς και τα ειδικότερα δικαιώματα της εργασίας και της ιδιοκτησίας. Το δικαίωμα της γενικής οικονομικής ελευθερίας κατοχυρώνεται παράλληλα στο άρθρο 106 του Συντάγματος.
   Η απόφαση 3863/1978 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας θεμελίωσε την οικονομική ελευθερία στην διάταξη του άρθρου 5 παρ. 1 του Συντάγματος. Συγκεκριμένα έκρινε ότι «το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος διασφαλίζει την οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου».
   «Καθένας έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική και οικονομική ζωή της Χώρας. Η κατοχύρωση της ελευθέρας αναπτύξεως της προσωπικότητος του ανθρώπου αποτελεί το κύριο περιεχόμενο της ἀξιοπρεπείας του και πραγματώνεται με την ἐλευθερία του ατόμου για την ἀδέσμευτο επιχείρηση ενεργειών που αναφέρονται στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητά του, η δε παρεχομένη προστασία περιλαμβάνει προδήλως και την ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητος αφορώσης την ἐκμετάλλευση της περιουσίας του προσώπου» (Ολ ΑΠ 10/2000, Ολ ΑΠ 2/1997).
   Έτσι εχόντων των πραγμάτων με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και λαμβάνοντας καταδιωκτικά μέτρα που οδηγούν σε δήμευση του εισοδήματος των πολιτών, χρησιμοποιώντας μάλιστα τις ίδιες (δοκιμασμένες) πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων, το καταναγκαστικό εν λόγω μέτρο, υπό την μορφή φορολογικής τάχα μεταρρυθμίσεως που φέρνει το καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες υποχρεούνται να καταναλώσουν το 30% του εισοδήματος τους μέσω ηλεκτρονικών συναλλαγών, σε διαφορετική περίπτωση το καθεστώς θα προχωρά σε απαλλοτρίωση της αποταμιεύσεως με ληστρική φορολόγηση της αποταμιεύσεως που δεν καταναλώθηκε, αποτελεί ανεπίτρεπτη στέρηση της ιδιοκτησίας, καθώς οδηγεί σε ουσιώδη περιορισμό των ἐξουσιῶν που ο πολίτης έχει στην διαχείριση του εισοδήματός του, με αποτέλεσμα η ιδιοκτησία (με την οποία το εισόδημα νομικά ταυτίζεται) να καθίσταται ἀδρανὴς και κενὴ ουσιαστικού περιεχομένου.
   

Τέλος, η αφαίμαξη έως και του 30% της αποταμιεύσεως των πολιτών αφ’ ενός, αφ’ ετέρου δε ο εξαναγκασμός των πολιτών να χρησιμοποιούν τις τραπεζικές δομές, επί ποινή μάλιστα απαλλοτριώσεως μέρους της αποταμιεύσεως που δεν καταναλώθηκε σε περίπτωση μη συμμορφώσεως, συνιστά ανεπίτρεπτο περιορισμό του συνταγματικά προστατευομένου δικαιώματος της ἐλευθέρας αναπτύξεως της προσωπικότητος του ανθρώπου, που αποτελεί το κύριο περιεχόμενο της ἀξιοπρεπείας του και πραγματώνεται με την ελευθερία του ατόμου για την αδέσμευτο διαχείριση του εισοδήματός του, καθώς η ακώλυτη διαχείριση του εισοδήματος συναρτάται ευθέως με την κοινωνική και οικονομική δραστηριότητά του ανθρώπου, η δε παρεχομένη προστασία της ελευθέρας διαχειρίσεως του εισοδήματος, κατά την οποία προστατεύεται και το δικαίωμα στην ἀποταμίευση, περιλαμβάνει προδήλως και την ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητος αφορώσης την εκμετάλλευση της περιουσίας του προσώπου.

Ἀλαμπάσης Θανάσης