Δημοκρατικὰ καθεστῶτα σημαίνει, ἐμπράκτως, ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος.
Ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος σημαίνει, ἐμπράκτως, ὕπαρξιν συλλογικῆς ὑπευθυνότητος.
Συνεπῶς, ἐμεῖς, ἀποποιούμεθα τὸ δικαίωμα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης καὶ παραμένουμε συνυπεύθυνοι γιὰ τὰ πάντα, καλὰ ἢ κακά, ποὺ συμβαίνουν στὶς κοινωνίες μας.

Εἶναι πολὺ δύσκολο, ἔως κι ἀδύνατον κάποιες φορές, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὴν μεγάλη διαφορά, τὴν μεγάλη ἀνατροπή, τὴν μεγάλη ἀπόφασιν δὲν θὰ τὴν λάβουν οἱ πολλοὶ ἀλλὰ ὁ ἕνας.
Κι αὐτὸς ὁ ἕνας εἶναι ποὺ θὰ ἐμφυσήση θάῤῥος, ἐνέργεια καὶ θέλησιν σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ θὰ εὑρίσκονται γύρω του.
Συνεπῶς δὲν χρειαζόμαστε κάποιον γιὰ νὰ πάῃ ἐμπρὸς καὶ νὰ μᾶς δείξῃ τὸν δρόμο.
Ἐμεῖς πρέπει νὰ χαράξουμε τὸν δρόμο…

Τὰ δημοκρατικὰ καθεστῶτα μᾶς ἔχουν διδάξη πὼς στὴν δημοκρατία ἀφ΄ ἑνὸς ὑπάρχει συλλογικότης καὶ συνυπευθυνότης, ἀλλὰ ἀφ΄ ἑτέρου μᾶς μαθαίνουν νὰ μὴν ἔχουμε ἐμεῖς, μόνοι μας, τὴν εὐθύνη.
Δὲν ἔχει τὴν εὐθύνη ὁ δημόσιος ὑπάλληλος, διότι ἄλλοι δίδουν τὶς ἐντολές, ἄλλοι τὸν διορίζουν κι ἄλλοι τοὺ καθορίζουν τὰ ὅριά του.
Δὲν ἔχει εὐθύνη ὁ ὑπουργός, διότι ὅλοι τὸν ἐξέλεξαν, διότι δὲν ἀποφασίζει μόνος του στὰ ὑπουργικὰ συμβούλια ἀλλὰ καὶ διότι ἄλλοι τοῦ δίδουν ὁδηγίες, ἐντολὲς καὶ κατευθύνσεις, βάσει τῶν συμφερόντων τους καὶ συνήθως …ἐκτὸς κυβερνήσεως.
Δὲν ἔχει εὐθύνη ὁ πρωθυπουργός, διότι ὅλοι τὸ ἐκλέγουν, ὅλοι τοῦ δίδουν τὸ δικαίωμα τῆς ἐντολῆς σχηματισμοῦ κυβερνήσεως καί, συνήθως, ἄν καὶ ὁμολογῇ μὲ τὶς δηλώσεις του τὰ ὑπάρχοντα βαρίδια του, αὐτοὶ ποὺ τὸν ἐπιλέγουν …«ἀρνοῦνται» νὰ τὰ συνειδητοποιήσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ μέγεθος τῶν βαριδίων του, γιὰ νὰ ΜΗΝ τὸν ἐπιλέξουν.

Κι ἔτσι θὰ πορευόμεθα, εἰς τὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα, διότι οὐδεὶς θὰ ἔχη τὴν εὐθύνη καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὸ ἂναγκαῖον σθένος γιὰ νὰ λάβῃ τὶς γενναῖες ἐκεῖνες ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν τὸν λαό μας στὴν ἀπελευθέρωσιν.
Κατ’ ἐπέκτασιν, ἔτσι ὅπως μᾶς ἔμαθαν, μὲ τὸν ἐν τελῶς λάθος τρόπο, θὰ πορευόμεθα ἔως τῆς ἀπολύτου μας καταστροφῆς, ἀνακυκλώνοντας δυστυχίες καὶ ἀναμασσώντας καταστροφές.
Καὶ εὐτυχῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε, μέσα ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἀπόλυτον καταστροφή, ποὺ ἀπευχόμεθα, θὰ ἔλθη καὶ ἡ ἀναγέννησις.

Τὸ δυσκολότερον σημεῖον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε, ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες, εἶναι τὸ σημεῖον τῆς αὐτογνωσίας. Ἡ συνειδητοποίησις τῆς εὐθύνης ἔπεται καὶ μᾶς ὑποχρεώνει σὲ ἄλλες ὀπτικές, δράσεις καὶ τελικῶς πορεῖες.
Μὰ γιὰ νὰ ξεκινήσουμε ἐπὶ τέλους ἀπὸ κάπου, ἀρκεῖ ἐκείνη ἡ στιγμὴ τοῦ …μηδενισμοῦ.
Ὄχι τοῦ ἀξιακοῦ, ἀλλὰ τοῦ πεποιθησιακοῦ. Αὐτοῦ ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ ἐλπιδο-ἐλεγχόμενα πρόβατα, τὰ ὀποία στὸν βωμὸ κάποιας ἀκόμη ἐλπίδος, θυσιάζουν σταδιακῶς ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ τοὺς προσέδιδαν στοιχεῖα ἀξιοπρεποῦς καὶ ἐλευθέρας διαβιώσεως, δίδοντας πιστώσεις χρόνου στοὺς δυνάστες μας καὶ στοὺς «ἐπικυριάρχους» τοῦ πλανήτου.

Ἔχουμε φθάση πολὺ κοντὰ πλέον σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον τῆς ἐπανεκκινήσεώς μας.
Στὸ μυαλό μας ὅπως, διαρκῶς, ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε μίαν ἱερὰ ἔννοια. Τὴν ἔννοια τῆς Ἐλευθερίας.
Γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καλούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ μηδενικὲς βάσεις, θέτοντας τὰ γερὰ θεμέλια, πορευόμενοι γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἀνθρωπότητος. Ἀγῶνες δύσκολοι, μακροχρόνιοι, ἀναγκαῖοι. Ἐὰν ὅμως σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν διαδρομὴ ξεχάσουμε τὸν σκοπό μας, εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ παραστρατήσουμε.
Δὲν χρειαζόμαστε κάτι ἢ κάποιον, γιὰ νὰ μᾶς δείξῃ τοὺς δρόμους εἴπαμε. Ἀρκεῖ νὰ αἰσθανόμεθα ἕτοιμοι.

Σήμερα, ποὺ ὅλα διαλύονται, σταδιακῶς συνειδητοποιοῦμε πὼς πολλά, ἐὰν ὄχι τὰ περισσότερα, ἦσαν λάθος. Ἐὰν ὅμως τοποθετοῦμε ἑαυτοὺς ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ λάθους, τότε δὲν ἔχουμε καταλάβει τὰ αἴτια τῶν προβλημάτων μας. Δὲν ζοῦμε μέσα στὸ πρόβλημα. Εἴμαστε τὸ πρόβλημα.
Κι αὐτὸ τὸ πρόβλημα ἔχει ἀρχές, αἴτια καὶ σκοπούς. Καὶ γιὰ νὰ πάψῃ νὰ εἶναι πρόβλημα ὅλα ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναθεωρήσουμε καὶ νὰ τὰ ἐπανεξετάσουμε. Ὅλα… Ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξεβολεύῃ.
Τὸ ποιὰ εἶναι αὐτά, ἐὰν ἤδη δὲν τὰ γνωρίζουμε, ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε.
Νὰ εἴμαστε σίγουροι πὼς ὅταν ἀρχίσουμε, ἔνα ἔνα, νὰ τὰ «ξεσκονίζουμε», αὐτομάτως θὰ μᾶς «φανερώνονται» καὶ οἱ ἀναγκαῖες διαδρομές.

Υ.Γ. Ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι κατάστασις. Εἶναι πορεία.

Τὴν ἐλευθερία γιὰ νὰ τὴν κερδίσουμε ἂς καταστρέψουμε ὅ,τι τὴν μολύνῃ…

Κατ’ ἐπέκτασιν, ἔτσι ὅπως μᾶς ἔμαθαν, μὲ τὸν ἐν τελῶς λάθος τρόπο, θὰ πορευόμεθα ἔως τῆς ἀπολύτου μας καταστροφῆς. Καὶ εὐτυχῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε, μέσα ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἀπόλυτον καταστροφὴ θὰ ἔλθη καὶ ἡ ἀναγέννησις, ὅποτε καὶ ὅπως.
Προσοχὴ ὅμως!!! Ἡ ἀπόλυτος καταστροφὴ δὲν σημαίνει καὶ ἀφανισμὸς τῆς Φυλῆς. Ἀντιθέτως θὰ ἔλεγα. Ἤδη ἔχουμε μηνύματα περὶ τοῦ ἀντιθέτου. Αὐτὸ ποὺ θὰ καταστραφῆ ὁλοσχερῶς εἶναι ὅλη αὐτὴ ἡ πλαστότης πού, καταντήσαμε, νὰ θεωροῦμε ὡς πραγματικότητά μας.

Γιατί λοιπόν ἀπαιτεῖται ἡ ἀπόλυτος καταστροφή; Διότι ἕνας-ἕνας, μὰ καὶ πολλοὶ μαζύ, ἤδη πλέον ἀντιλαμβανόμεθα, περισσότερο διαισθητικῶς ἀκόμη, πὼς αὐτὲς οἱ τακτικὲς τῆς ἀποποιήσεως εὐθυνῶν μᾶς ἔφεραν στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Ἐὰν λοιπὸν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς καταστρέφουν, θὰ μᾶς παρασύρουν στὸ τέλος τους.
Πρὸς τοῦτον ἤδη, ἕνας-ἕνας, μὰ καὶ πολλοὶ μαζύ, ἀρχίζουμε νὰ ἀναθεωροῦμε πολλὲς ἀπόψεις μας, νὰ χειραγωγοῦμε τοὺς (πλαστοὺς) φόβους μας καὶ νὰ στυλώνουμε τὰ πόδια μας, ἐπὶ τέλους.

Ἔως τότε, ποὺ θὰ λειτουργήσουμε (διότι θὰ λειτουργήσουμε!!!) καὶ πάλι ὡς μία «γροθιὰ» (ὄχι ἐκείνη ἡ γροθιὰ τῶν γνωστῶν πρακτορίσκων φυσικά…!!!) διαρκῶς καὶ ἐπισταμένως, ἡ μόνη μας ἐνασχόλησις ὀφείλουμε νὰ εἶναι τὸ «τί κάνω ἐγώ»;
Τί κάνω ἐγώ λοιπόν; Ἐλπίζω; Βολεύομαι; Ἐφησυχάζω; Ἀναβάλλω; Προσκολλῶμαι; Ἀπεύχομαι; Δρῶ, ἀκόμη καί μόνος μου; Ἀποποιοῦμαι εὐθυνῶν; Ἤ ἀναλαμβάνω εὐθύνες;

Αὐτὸ τὸ «τί κάνω ἐγώ» ὁδηγεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων πάντα στὸ «κτίσιμο» τοῦ αἰσθήματος τοῦ «Εἶναι». Τὸ «Εἶναι», ποὺ χάσαμε, εἶναι κι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση, στὸ «ἔχειν».
Ἔως τότε λοιπὸν ποὺ θὰ μεταστραφοῦν οἱ ἐν τῷ συνόλῳ μας ἀπόψεις, δουλειά μου εἶναι τὸ «Εἶναι». Τίποτα ἄλλο.

Φιλονόη