Καὶ κάποιες στιγμὲς περίπλοκα ἐρωτήματα καταλαμβάνουν τὶς σκέψεις μας…
Εἶμαι ἐγώ; Εἶμαι αὐτό πού θά ἤθελα νά εἶμαι; Μήπως τελικῶς κάτι ἤ κάποιος μέ ἔχει «προγραμματίση» γιά αὐτό πού νομίζω πώς εἶμαι;
Πρέπει νά ἀλλάξῳ; Καί τί; Πρός ποιάν κατεύθυνσιν νά πορευθῶ;
Κι ἄλλα παρόμοια, ποὺ συνήθως μᾶς ἀναστατώνουν τὴν σκέψιν ἤ καὶ τὴν ζωή…

Εἶναι πολὺ ἁπλᾶ ὅλα…
Δὲν χρειάζονται οὔτε διατριβὲς οὔτε ἀναστατώσεις. Δὲν χρειάζονται ἀνατροπὲς ἀλλὰ οὔτε καὶ συγκρούσεις.
Δὲν ἀπαιτῶνται θυμοὶ μὰ οὔτε καὶ φόβοι…
Τὰ πάντα εἶναι πολὺ ἁπλᾶ, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ θέλουμε νὰ τὰ δοῦμε…

Κι ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν σιωπή.
Πρῶτα μαθαίνουμε νὰ σιωποῦμε γιὰ νὰ ἀκούσουμε αὐτὰ ποὺ οἱ κρυφές μας σκέψεις θέλουν ἐδῶ καὶ χρόνια νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν…
Καὶ μετά…
Μὰ μετά, ὅταν θὰ ἀκούσουμε, τότε ὅλα ἀρχίζουν νὰ ἀλλάζουν…
Τότε ξέρουμε… Καὶ τότε ξεκινᾶμε…
Καμμία δύναμις στὸν κόσμο δὲν εἶναι ἱκανὴ νὰ σταματήσῃ μίαν τέτοιαν πορεία… 

Φιλονόη

εἰκόνα