Ἡ ἐποχή μας, ἀπολύτως ὑβριστική, χαρακτηρίζεται ἀπὸ διαρκεῖς καὶ πολυεπίπεδες μορφὲς ἀποδομήσεως. Τὰ πάντα, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε ὡς ἀναγκαία, γκρεμίζονται, γελοιοποιῶνται καὶ χάνουν διαρκῶς μεγάλο τμῆμα ἀπὸ τὸν σεβασμό μας καὶ τὴν προσοχή μας. Θέλοντας καὶ μή, τελικῶς, καταλήγουμε νὰ ἑστιάζουμε στὰ χρήσιμα καὶ στὰ σημαντικά, προσπερνῶντας τὰ περιττὰ καὶ τὰ ἀνούσια.

Ὅλο αὐτό, σιγά-σιγά, θὰ πρέπη νὰ τὸ παρατηρήσουμε προσεκτικὰ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἁλιεύσουμε χρήσιμες πληροφορίες καὶ νὰ ἐπιτύχουμε, σταδιακῶς, τὸ νὰ ἑστιάσουμε μόνον στὰ ὅσα θὰ μᾶς βοηθήσουν, ἐγκαταλείποντας, ὁριστικῶς καὶ δίχως νὰ αἰσθανόμεθα ἡττημένοι, τὰ βαρίδια μας. Διότι, τελικῶς, ἐφ΄ ὅσον «ξεφλουδίζουμε» τὶς προτεραιότητές μας, εἶναι βέβαιον πὼς φθάνουμε μόνον σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ χρειάζεται ἀληθῶς ὁ Ἄνθρωπος γιὰ νὰ διαβιῇ ἀξιοπρεπῶς στὸν κόσμο μας.

Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ὅμως στοιχεία αὐτῆς τῆς ἀποδομήσεως-ξεφλουδίσματος εἶναι τὸ γεγονὸς τοῦ ἐντοπισμοῦ καὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν ἀληθῶν καὶ ἱκανῶν καὶ ἐντίμων συντρόφων μας, μὲ τοὺς ὁποίους, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ συμπορευθοῦμε. Εἶναι ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα μὲ τὰ ὁποία ἐπικοινωνοῦμε, αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς μαζύ τους καὶ στὶς δύσκολες στιγμὲς παραμένουν δίπλα μας ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ οὐδέποτε γιὰ τὸ θεαθῆναι. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ, κυριολεκτικῶς, συμπολεμιστές μας, ποὺ ἴσως νὰ μὴν φέρουν δόρυ καὶ ἀσπίδα, ἀλλὰ ἤδη ἀγωνίζονται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχουν τὸ …«ἀδύνατον» καὶ τὸ …«παράλογον».
Εἶναι ἐκεῖνοι τέλος πάντων ποὺ δὲν ἔσκυψαν τὸ κεφάλι καὶ μὲ θάῤῥος στέκουν ὄρθιοι, ὑπερασπίζονται, μὲ ὄλες τους τὶς δυνάμεις τὰ Ἀναγκαία καὶ ἔχουν ἀπὸ καιρὸ ἐγκαταλείψη τὶς βιτρίνες καὶ τὶς ἐπιδερμικότητες.

Αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ ὅλοι μας ἤδη ἔχουμε κοντά μας, διότι πράγματι ἔχουμε ἐπιτύχη νὰ ἐπικοινωνήσουμε σὲ βάθος καὶ μὲ εἰλικρίνεια, δὲν χαρακτηρίζονται ἀπὸ «ἰδεολογίες» καὶ «ἰδεοληψίες» ἀλλὰ ἀπὸ ἦθος, ἀπὸ ἀποφασιστικότητα καὶ ἀπὸ εἰλικρινὴ ἀνθρωπιά. Καὶ εἶναι τὰ ἴδια ἐκεῖνα πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποία αὔριο, στὴν μεγάλη Ἀνάγκη, θὰ συμπορευθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον ἤδη ἔχουμε, μεταξύ μας, ἅπαντες «περάση τὶς ἐξετάσεις». Γιατί ὅλοι αὐτοὶ εἶναι ἀποδεδειγμένα ἐξ ἴσου τόσο ἀποφασισμένοι, ὅσο κι ἐμεῖς.

Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅμως, ἐὰν θέλουμε νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, πρόκειται γιὰ τὰ ἴδια ἐκεῖνα πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποία θὰ ἐργασθοῦμε ἀποφασιστικῶς γιὰ νὰ ἐπαναδομήσουμε τὸν κόσμο μας. Δῆλα δή, ἂν κι ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, ἔχουμε ἤδη ξεκινήση νὰ κτίζουμε τὰ θεμέλια τοῦ κόσμου, ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ θέλαμε νὰ ζήσουμε!!!
Μόνον ποὺ ἀκόμη, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους, δυσκολευόμεθα νὰ τὸ διακρίνουμε ὅλο αὐτό, ἐφ΄ ὅσον, γιὰ τὴν ὥρα (καὶ μόνον) δὲν ἔχει παραστῆ ἡ μεγίστη ἐκείνη Ἀνάγκη ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώση στὸ νὰ ἑστιάσουμε μόνον σὲ αὐτό. Θὰ «σφραγίσουμε» τὶς ἀποφάσεις μας τὴν κατάλληλο στιγμὴ καὶ μόνον, ἀλλὰ ἔως τότε, τοὐλάχιστον, ἔχουμε τὰ «δείγματα» ποὺ θὰ ὁδηγήσουν ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ ἐπόμενά μας βήματα.

Καλὸ εἶναι ὅμως, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ Ἀνθρωπότης ἤδη πορεύεται ἐκεῖ ποὺ τῆς πρέπει. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ μεγαλύτερον ἐπίτευγμα τοῦ Ἀνθρώπου πλέον εἶναι ἡ αὐτογνωσία καὶ μόνον ὅλοι ὅσοι πατοῦν σὲ αὐτὴν τὴν αὐτογνωσία, ἔχουν ξεκινήση γιὰ τὸ μεγάλο ταξείδι τῆς Ἐλευθερίας.

Φιλονόη

εἰκόνα