Οὐδεὶς ἀσθενής, στὸν κόσμο ὅλο καὶ σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, ἐθεραπεύθη ἐὰν ἠρνεῖτο νὰ θεραπευθῇ.

Κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ οὐδὲν Ἔθνος, οὐδὲ μία φυλή, οὐδεὶς λαὸς δύναται νὰ …«θεραπευθῇ» ἀπὸ τὶς πληγὲς καὶ τὶς παθήσεις του ἐὰν ἀρνεῖται νὰ τὶς θεραπεύσῃ.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ τῶν κοινωνιῶν μας ἀρνεῖται, γιὰ ἀρχή, νὰ συνειδητοποιήσῃ πὼς ἤδη πάσχη, εἶναι ἀδύνατος καὶ ἡ ἐν τῷ συνόλῳ «θεραπεία» τῶν κοινωνιῶν μας. Ἡ ὁποιαδήποτε «θεραπεία» θὰ προκύψη μόνον ὅταν ὁ «ἀσθενὴς» ἀντιληφθῇ πὼς ἀσθενεῖ καί, φυσικά, τότε καὶ μόνον τότε καλεῖται νὰ ἀποφασίσῃ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τολμήση τὴν «θεραπεία» του ἢ ὄχι.

Τελικῶς ναί, ὡς λαός, πάσχουμε… Μόνον ποὺ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ σημαντικὸ τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας ἀκόμη ἀρνεῖται νὰ ἀντιληφθῇ τὸ πόσο πολὺ πάσχουμε, ἡ «θεραπεία», ὅταν θὰ ἐμφανισθῆ ἐμπρός μας, θὰ εἶναι διπλὰ ὀδυνηρή, διότι ἀφ΄ ἑνὸς θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὶς παθήσεις μας καὶ ταὐτοχρόνως θὰ ὑποχρεωθοῦμε, ἄμεσα, νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ «θεραπευθοῦμε» ὡς ἄτομα ἢ θὰ παραιτηθοῦμε ὁριστικῶς.

Στὴν πραγματικότητα θὰ κληθοῦμε ἀφ΄ ἑνὸς νὰ ἀντιληφθοῦμε σὲ ὅλο του τὸ βάθος κάθε μας πρόβλημα καί, ταὐτοχρόνως, νὰ ἑστιάσουμε στὴν «θεραπεία» μας. Δύσκολες συνθῆκες, εἰδικῶς γιὰ κάποιους ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ βολευθῆ σὲ μίαν ἀκραία μαλθακότητα. Ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς πόνους καὶ νὰ ἑστιάσουν στὴν ἐκ βάθους ἀλλαγὴ ὅλων αὐτῶν ποὺ προεκάλεσαν τὶς παθήσεις μας. Κι αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι εἶναι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἀνοδικῆς μας πορείας.

Μόνον λοιπὸν ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ δοῦν πρῶτοι τὰ προβλήματά μας καὶ ταὐτοχρόνως νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν, θὰ κινηθοῦν ὅσο γρήγορα ἀπαιτεῖται πρὸ κειμένου νὰ αὐτοθεραπευθοῦν σὲ βάθος. Οἱ λοιποί, ὅσοι κι ἐὰν θὰ εἶναι, θὰ κυττοῦν ἀπὸ μακρυὰ κάθε προσπάθεια ἀναγεννήσεώς μας, ἀνίκανοι κι ἀδύναμοι κι ἀρνούμενοι νὰ ἀντιδράσουν.

Φιλονόη

εἰκόνα