Ὑπάρχουν πολλὲς τυχαιότητες, συνήθειες ἢ ἀκόμη καὶ ἀνάγκες ποὺ μᾶς ὑπεχρέωσαν νὰ μείνουμε στὴν χώρα καὶ νὰ ὑποστοῦμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς εὐτελισμούς, τὶς γελοιότητες καὶ τὶς ἐκπτωτικὲς  καταπτώσεις.
Τὸ πράξαμε ἔτσι, μὴ συνειδητῶς καὶ μὴ στοχευμένως, διότι μᾶς παρέσυρε ἡ λαίλαψ τῆς καθημερινότητος. 
Ἀπό ἐδῶ καί πέρα ὅμως; Τί;

Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα τί; Ἀπό ἐδῶ καί πέρα τί κάνουμε; Ἐάν μποροῦμε νά φύγουμε θά φύγουμε; Ἤ ὄχι; Διότι τὸ ὀδυνηρὸ τέλος ποὺ ἔρχεται ταχύτατα τὸ ὀσμιζόμεθα, ἀλλὰ πολὺ φοβᾶμαι πὼς ἐλάχιστοι εἶναι ἀποφασισμένοι συνειδητῶς νὰ παραμείνουν στὶς ἑστίες τους καὶ νὰ πολεμήσουν γιὰ τὰ αὐτονόητα. Ἀντιλαμβάνομαι πὼς οἱ περισσότεροι ἑξ αὐτῶν ποὺ παραμένουν, τὸ κάνουν διότι δὲν ἔχουν ἐπιλογὲς διαφυγῆς κι ὄχι διότι ἐπιθυμοῦν νὰ ἐμπλακοῦν σὲ νέες περιπέτειες.
Εἶναι ἔτσι ἤ ὄχι;

Ἐὰν λοιπὸν καθημερινῶς βεβαιωνόμεθα γιὰ τὰ ἀδιέξοδα, ποὺ ἐντός τους ἐγκλωβισθήκαμε, τότε σαφῶς γνωρίζουμε πὼς κάπου αὐτὰ θὰ τερματίσουν. Κι ὁπωσδήποτε, μέσα μας, θὰ ἀναζητοῦμε διαρκῶς τρόπους ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τοὺς βασάνους καὶ ἀποφυγῆς τοῦ πόνου ποὺ ὅλα αὐτὰ μᾶς ἐπιφέρουν. Ποιοί ὅμως ἀπό ἐμᾶς ὅμως εἶναι ἀπολύτως ἀποφασισμένοι νά παραμείνουν ἐδῶ, στὴν φυλακή μας, γιά νά πολεμήσουν ἀπό τίς θέσεις τους τόν ὑπέρτατο ἀγῶνα; Ποιοί ἀπό ἐμᾶς παραμένουν ἐδῶ διότι τό θέλουν κι ὄχι διότι ἔχουν παγιδευθῆ; Ποιοί ἀπό ἐμᾶς τέλος πάντων δέν ἔτυχε νά ξημερώσουν παγιδευμένοι καί ἐπέλεξαν, μὲ ἀποφασιστικότητα, νά σταθοῦν ὄρθιοι καί νά διεκδικήσουν πεισματικά τούς πρῶτους (γιὰ τὴν ὤρα) βαθμούς Ἐλευθερίας τους;

Ἀκόμη καὶ τώρα, λίγο πρὸ τοῦ τέλους, καλὸ εἶναι νὰ προβληματισθοῦμε σοβαρά.
Ὅσο πιὸ συνειδητοποιημένοι, τόσο πιὸ ἀποφασισμένοι καί, καταληκτικῶς, τόσο πιὸ καλὰ προετοιμασμένοι καὶ ἀποτελεσματικοί.
Ὅσο περισσότερο αἰσθανόμεθα παγιδευμένοι, τόσο πιὸ βεβαία θὰ εἶναι ἡ ἄσκοπος παραμονή μας ἐδῶ καὶ τελικῶς ἡ θυσία μας.
Ἀκόμη καὶ τώρα εἶναι εὐκαιρία νὰ ἀποφασίσουμε τὸ ἐὰν θὰ εἴμαστε πιόνια ἢ παίκτες.

Φιλονόη

εἰκόνα