Παρατηρώντας προσεκτικά, μὰ καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν ψυχραιμότερα, τὰ γεγονότα τῶν τελευταίων μηνῶν, μὲ τὶς φυσικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς μεγάλες, σὲ ἀριθμό, ἀπώλειες συνανθρώπων μας, ἀρχίζουμε, σιγὰ σιγά, νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς ἕνα κακό, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ κάπου (γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους), ἐξακολουθεῖ καὶ ἐξελλίσσεται, ὁδεύοντας πρὸς μίαν κορύφωσιν, ἰδιαιτέρως ἐπῴδυνο γιὰ ὅλους μας. Μία νέα γιὰ ἐμᾶς ἀτραπός, ἀλλὰ δύσκολος καὶ ἀδιανόητος ἀνοίγεται ἐμπρός μας καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν ἀποφύγουμε. Μία ἀτραπὸς ποὺ ἀρνούμεθα, ἢ κι ἀδυνατοῦμε νὰ διαβοῦμε, ἀλλὰ ποὺ δυστυχῶς ἤδη τὴν διαβαίνουμε, αὐξάνοντας τὶς πληγές μας, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες.

Ξεκινώντας μὲ τὶς πλημμῦρες τοῦ περασμένου Νοεμβρίου καὶ τοὺς τότε (πόσους ἀλήθεια;;;) νεκρούς, φθάσαμε σήμερα νὰ μετρᾶμε νέες ἀπώλειες καὶ νέες συμφορές, ἐνῷ παραλλήλως πολὺ περισσότερα εἶναι αὐτὴν τὴν φορὰ τὰ θύματά μας.

Θὰ μπορούσαμε γιὰ καιρὸ νὰ συζητᾶμε καὶ  νὰ ἀναλύουμε τὰ (ἐπιφανειακά, δυστυχῶς μας) αἴτια, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἦταν πράγματι δύσκολο νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὰ πραγματικὰ αἴτια αὐτῶν τῶν συμφορῶν. Καὶ  τὰ πραγματικὰ αἴτια αὐτῶν τῶν συμφορῶν δὲν εἶναι οἱ φυσικὲς καταστροφὲς ἀλλὰ ἡ δική μας παραίτησις ἀπὸ ὅλο καὶ περισσοτέρους βαθμοὺς ἐλευθερίας μας, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μειώσουμε τὸ (πλαστό) ἐπίπεδον διαβιώσεώς μας.

Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ (πλαστό) ἐπίπεδον διαβιώσεώς μας μᾶς ὁδηγεῖ καὶ στὸ νὰ ἐθελοτυφλοῦμε καὶ στὸ νὰ ἐλπίζουμε καὶ στὸ νὰ λησμονοῦμε. Χάνουμε τὸ …δάσος (τοῦ εἴδους τοῦ ἰσχύοντος καθεστῶτος), κυττώντας τὸ …δένδρο (τοῦ κομματικοῦ μηχανισμοῦ), ἀν τὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸ τὶ δομεῖ, στηρίζει καὶ ὑποστηρίζει αὐτὸ τὸ (μὲ πολλὰ ἐπίθετα) δημοκρατικὸ καθεστώς.

Διαβιοῦμε ὅμως πλέον στὴν περίοδο ἐκείνην ποὺ μία πρὸς μία, ὅλες οἱ παραδοξότητες ποὺ ἀποκτήσαμε, ὅλες οἱ πεποιθήσεις μας ποὺ πατήσαμε ἐπάνω τους, μία πρὸς μία, καταῤῥίπτονται, ἐνᾦ ὅλα τὰ (κατὰ τὴν κρίσιν μας) κεκτημένα μας, ἐξαφανίζονται.
Ἀνάγκη μόνον ἡ ἐπιβίωσις, ἐνᾦ πλέον ἀναζητοῦμε, ἐνστικτωδῶς, πραγματικοὺς συντρόφους, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε σιγὰ σιγά, μὲ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ ἀκόμη μεγαλύτερες μάχες, νὰ ἐξέλθουμε (καὶ αὐτῆς) τῆς δοκιμασίας ζωντανοὶ καὶ νικητές.

Θὰ πάρη λίγον χρόνο ἀκόμη, ὅπου κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ βιώσουμε ἀκόμη μεγαλύτερον πόνο, ἀλλὰ σιγὰ σιγὰ πλέον ὁλοκληρώνεται κι αὐτὴ ἡ δοκιμασία. Πλησιάζει τὸ τέλος…
Μὰ κάθε τέλος, στὸν κόσμο μας, συμπεριλαμβάνει καὶ μίαν ἀρχή…

Εἴπαμε λοιπόν…
«Γλείφουμε» τὶς πληγές μας, πατᾶμε γερὰ στὰ πόδια μας καὶ ἐξακολουθοῦμε, διότι τὰ (ἀκόμη πιό) δύσκολα εἶναι ἐμπρός μας καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ ἐμᾶς μεγάλα ἀποθέματα δυνάμεως, γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Δὲν εἶναι ὥρα τώρα νὰ ἀπελπιζόμεθα.
Εἶναι ὥρα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ προηγούμενα κτυπήματα λειτούργησαν ἐν εἴδει …«προπονήσεώς» μας…
Τώρα θὰ ἀποδείξουμε ἐὰν δικαιούμεθα τὸ δῶρο τῆς ζωῆς ἢ ὄχι.

Φιλονόη

εἰκόνα