Πῶς στά κομμάτια θά μπορούσαμε νά σώσουμε κάτι ἀπό τόν κόσμο μας ἐάν αἰσθανόμεθα ἀπεκομμένοι ἀπό αὐτόν; Πῶς θά μπορέσουμε νά λειτουργήσουμε ὡς δομικές μονάδες του ἐάν αἰσθανόμεθα μόνοι καί διαφορετικοί; Πῶς θά ἐπιτύχουμε νά δράσουμε ἐποικοδομητικῶς σέ ἕναν κόσμο πού ὅλα τά …σημαντικά του χαρακτηριστικά καταῤῥέουν καί ὁ καθείς προσπαθεῖ νά σώσῃ τό …τομάρι του;

Τί ἀξίζει ὅμως πράγματι νά σώσουμε; Μέ ποιά κριτήρια θά ἀποφασίσουμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά διαφυλάξουμε κάτι καί τί θά εἶναι αὐτό; Ποῖα εἶναι τά σημαντικά καί τά ἀναγκαία πού θά ἀπαιτηθῇ ὄλοι μας νά προστατεύσουμε ἀκόμη καί μέ τήν ζωή μας;

Μέσα μας γνωρίζουμε ὄλοι μας, σὲ βάθος, τὸ τί πρέπει, ἤ ὄχι, νὰ διασώσουμε, ἀλλὰ δύσκολα ἀποφασίζουμε νὰ ἐνεργοποιηθοῦμε πλήρως ἀπὸ τώρα, κυρίως ἀπὸ τὸν φόβο ἀπωλείας καὶ ἀποκοπῆς μας ἀπὸ τὰ ὅσα θεωροῦμε ὡς κεκτημένα μας. Ἀδυνατοῦμε, ἀκόμη, νὰ ἀποφασίσουμε πὼς δὲν ὑπάρχουν κεκτημένα καὶ πὼς κέντρο τοῦ κόσμου μας ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνη ὁ Ἄνθρωπος. Ἐὰν συνειδητοποιήσουμε αὐτὴν τὴν Ἀρχή, τότε αὐτομάτως θὰ …μεταπηδήσουμε σὲ ἐκεῖνα τὰ ἐπίπεδα ἀντιληπτικότητος, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἑστιάσουμε σὲ αὐτὰ ποὺ χρειαζόμεθα καὶ νὰ ἀπαξιώσουμε τὰ δευτερεύοντα καὶ τὰ ἐπουσιώδη. 
Σκοπὸς ζωῆς μας πρέπει νὰ γίνῃ τὸ νὰ περιχαρακωθῇ τὸ δικαίωμα τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ζῇ ἐλευθέρως ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀνύπαρκτα.

Δύσκολον μὰ καὶ ἀναγκαῖον, καθαρὰ θεωρητικῶς.
Γιὰ ἀρχὴ ἂς συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ὑπάρχει κάτι περιττὸ στὸν κόσμο μας καὶ  πὼς τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τά, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀσήμαντα, ἔχουν τὸν δικό τους, ὁπωσδήποτε, χρήσιμο ῥόλο. Κι ὅπως ἀκριβῶς σὲ ἔναν ὀργανισμὸ δὲν ὑπάρχουν περιττὰ κύτταρα, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὶς κοινωνίες μας δὲν ὑπάρχουν περιττὰ μέλη. Κι ὅπως ἀκριβῶς στὸν πλανήτη μας εἶναι ἐξ ἴσου σημαντικὰ καὶ τὰ φίδια καὶ τὰ ποντίκια, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὶς κοινωνίες μας αὐτὸ πρέπει νὰ συμβαίνῃ. Οἱ ἰσοῤῥοπίες εἶναι ποὺ χρειάζονται καὶ ὄχι οἱ …ἐκκαθαρίσεις.

Τὸ ἐὰν κάποια μέλη/κύτταρα ἔχουν …«λοξοδρομήση» ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἀναγκαῖες διεργασίες εἶναι ἄλλο ζήτημα καὶ δὲν εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ τὸ κρίνουν κάτι τέτοιο, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ ἀποφασίσουν γιὰ τὸ τί εἶναι χρήσιμο καὶ τί ὄχι. Κατ’ ἐπέκτασιν ἐὰν ἁπλῶς ἐμεῖς ἑστιάζουμε διαρκῶς καὶ συνειδητῶς στὰ ἀναγκαία καὶ στὰ χρήσιμα, ἡ Φύσις ξέρει, πολὺ καλλίτερα ἀπὸ ἐμᾶς, τὸ ἐὰν ὑπάρχουν περιττὰ καὶ ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι. Ἡ δική μας δουλειὰ εἶναι μόνον τὸ νὰ παραμένουμε διαρκῶς προσανατολισμένοι στὸ νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν Ἄνθρωπο καὶ μόνον αὐτόν. Κατ’ ἐπέκτασιν μόνον ἐὰν αἰσθανόμεθα, διαρκῶς, «κύτταρα» τοῦ κόσμου μας, θὰ ἐξακολουθοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς πρέπουν νὰ συμβοῦν καὶ οὐδέποτε αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε. Διότι τὰ «θέλω» μας περιορίζονται ἀπὸ ἀτομικὰ πρίσματα ἐνᾦ τὰ «πρέπει» τοῦ κόσμου μας ἀπὸ τὴν Φυσικὴ Ἐπιλογή.

Φιλονόη

εἰκόνα