Ἡ μεγαλυτέρα μας παγίς, ὡς ἄτομα, εἶναι ποὺ ἐλπίζουμε καὶ πιστεύουμε καί, τελικῶς, ἀναμένουμε νὰ δοῦμε ἄμεσα ἀποτελέσματα τῶν πράξεών μας καὶ τῶν ἀγώνων μας. Αὐτὸ ποὺ ἀδυνατοῦμε ὅμως νὰ κατανοήσουμε, ὅλοι μας, εἶναι μία ἄλλη πραγματικότης, ποὺ διαρκῶς ἐπανέρχεται ἐμπρός μας, γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμήσῃ πὼς ἐμεῖς, ἀπὸ τῆς γεννήσεώς μας ἔως τοῦ θανάτου μας, ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ παραμείνουμε μικροὶ κρίκοι μίας ἀενάου ἁλυσίδος. Στὴν πραγματικότητα ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ παραμείνουμε ἁπλῶς μέρος μίας μεγάλης «στρατιᾶς» πολεμιστῶν, ποὺ αἰῶνες τώρα ἀντιμάχονται τὸ ἄδικο καὶ τὴν δουλεία.

Ἡ μεγάλη ὅμως αὐτὴ παγίδευσίς μας παύει νὰ εἶναι παγίδευσις ὅταν κι ἐφ΄  ὄσον θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἐμεῖς παραμένουμε ἁπλοῖ κρίκοι μίας μεγάλης ἀλυσίδος. Ὅταν συνειδητοποιήσουμε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, τότε αὐτομάτως παύουμε νὰ κυττᾶμε μὲ καχυποψία γύρω μας μά, κυρίως, παύουμε νὰ ἀναμένουμε ἄμεσα ἀποτελέσματα τῶν πράξεών μας, τῶν δράσεών μας καὶ τῶν σκέψεών μας. Κι αὐτὸ συμβαίνει διότι συνειδητοποιοῦμε πὼς δουλειά μας εἶναι, πέραν τῶν καθημερινῶν μας ἀγώνων, νὰ ῥίχνουμε παντοῦ καὶ διαρκῶς «σπόρους». Σπόρους ποὺ κάποιοι θὰ πέσουν σὲ «ἄγονα χωράφια» μὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι σὲ «γόνιμα», πρὸ κειμένου κι αὐτοί, μὲ τὴν σειρά τους, νὰ «καρπίσουν» καὶ τελικῶς νὰ μεταλαμπαδεύσουν τὴν ἀλήθεια σὲ ὅλους τοὺς ἐπομένους. Συνεπῶς ὁ δικός μας ῥόλος, ὁ τόσο μικρός, ποὺ οὐδόλως ἀνούσιος εἶναι, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ ἀπαραιτήτως μὲ ἀποτελέσματα, μὰ κυρίως μὲ τὴν ἀναγκαία διαδικασία τῆς προετοιμασίας, πρὸ κειμένου νὰ ἔλθουν τὰ ἀποτελέσματα κάποιαν στιγμή, ἐν τῷ συνόλῳ τῶν κοινωνιῶν μας καὶ οὐχὶ στὸ ἐπὶ μέρους. 

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλο αὐτὸ τὸ μύθευμα ποὺ μᾶς καταδυναστεύει καὶ μᾶς φυλακίζει, δὲν ἐστήθη μέσα σὲ μερικὰ μόνον χρόνια, ἀλλὰ μετρᾶ ἀγνώστου ἀριθμοῦ αἰῶνες ψεύδους, βίας καὶ παραπληροφορήσεως. Ἔχει στήση τὰ σαθρά του θεμέλια σὲ ποταμοὺς δικοῦ μας αἴματος καὶ ἔχει διασφαλίση τὴν ὑποταγὴ μεγάλου μέρους τῶν πληθυσμῶν παγκοσμίως, ἐνᾦ παραλλήλως διατηρεῖ στὶς τάξεις του στρατεύματα ἀπὸ χιλιάδες προθύμους. Ἕνα τέτοιο λοιπὸν τερατῶδες κατασκεύασμα, ὄσο ὑβριστικὸ κι ἐὰν εἶναι, δὲν καταῤῥέει σὲ μίαν ἡμέρα ἢ σὲ μίαν ἐποχή. Χρειάζεται χρόνο, ἀγῶνες καί, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, γερὲς (αὐτό-)πεπαιδευτικὲς βάσεις. Κι αὐτὸ κάνουμε σήμερα ἐμεῖς. Δομοῦμε σιγά-σιγὰ ὅλες ἐκεῖνες τὶς βάσεις μας ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοῦν ἀφ΄ ἑνὸς ὡς θεμέλια κι ἀφ΄ ἑτέρου ὡς «μαγιά», πρὸ κειμένου ὅταν θὰ ἔλθη ἡ κατάλληλος στιγμή, νὰ δοθῇ ἡ Μάχη τῶν Μαχῶν καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας.

Βαρὺ τὸ φορτίο μας, ἀλλὰ μόνοι μας ἐπιλέξαμε νὰ τὸ σηκώσουμε. Κατ’ ἐπέκτασιν μόνοι μας θὰ πάρουμε τὰ ἀναγκαία κουράγια μας γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουμε.
Ἔως τότε συνεχίζουμε. Χρέος μας νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑστιασμένοι στὸ Χρέος μας καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὶς ἐκπτώσεις καὶ τοὺς συμβιβασμούς. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὡς γνωστόν, ὅταν τὸ θηρίον ξεψυχᾷ γίνεται ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνον. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ πλέον ξεψυχᾶ, ἐμεῖς θὰ ὑποστοῦμε κάθε μορφὴ βίας, ἀκρότητος καὶ δολιότητος, πρὸ κειμένου νὰ φοβηθοῦμε. Εἰδικῶς ὅμως τώρα, ποὺ ὅλα πλέον ἔχουν ἐνεργοποιηθῆ ὅπως πρέπει, δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ ὑποχωρήσεις καὶ δειλίες. Τώρα εἶναι καιρὸς γιὰ νὰ θωρακισθοῦμε, ὄσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, πρὸ κειμένου νὰ ἀνθέξουμε καὶ νὰ φθάσουμε πέραν ἀπὸ ἐκεῖ, ποὺ στὴν ἀρχὴ πιστεύαμε πὼς εἶναι τὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς μας.

Δὲν εἴμαστε μόνοι μας. Χιλιάδες ἢ καὶ ἐκατομμύρια ἄλλων, σὰν κι ἐμᾶς, αἰσθάνονται τὰ ἴδια, πράττουν τὰ ἴδια καὶ ὀνειρεύονται τὰ ἴδια. Ὅμως, ἐπὶ τοῦ παρόντος, δὲν ἔχει καὶ μεγάλη ἀξία τὸ νὰ τοὺς ἐντοπίσουμε, ἐφ΄ ὅσον ὁ καθεὶς ἀπὸ αὐτοὺς ἔχει τὰ δικά του βαρίδια νὰ κουβαλήσῃ, ἐφ΄ ὅσον ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν ὀφείλει νὰ παραμένῃ εἰς τὴ θέσιν του, συνειδητοποιῶντας τὸ Χρέος του ὡς μοναδικὸς «κρίκος» τῆς αὐτῆς ἁλυσίδος. 

Φιλονόη

εἰκόνα