Ἡ φράσις αὐτή: «μόνον οἱ καθαροί», συχνά-πυκνὰ ἐλέγετο ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο φίλο Τᾶσο Γκολέμη, ὅταν ἀνεφέρετο στὸ ποιοὶ θὰ μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν τῆς σημερινῆς ἀνελεήτου ἐπιθέσεως ποὺ δέχεται ἠ Ἀνθρωπότης.
Τὸ «μόνον οἱ καθαροὶ» ὅμως δὲν ξέρω σὲ ποιὸν βαθμὸ μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον οἱ σύγχρονες συνθῆκες διαβιώσεως σχεδὸν ἐπιβάλλουν στὴν ἀνθρωπότητα νὰ χρησιμοποιήσῃ κάθε δυνατὸν μέσον, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ ὀργανισμός-κοινωνία μας τελικῶς πεθαίνει. Οἱ «ἐντολὲς ἀποκαταστάσεως» τῶν βλαβῶν, ποὺ εἴθισται νὰ δίδονται ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλο ἐνὸς ὀργανισμοῦ, δὲν καλύπτουν τὶς ζημίες ποὺ ἤδη ὑπάρχουν, μὲ ἀποτέλεσμα ἕνα πρὸς ἔνα, τμήματα τῶν κοινωνιῶν μας, ποὺ διαρκῶς ἀποκόβονται, νὰ τραβοῦν τὸν δικό τους δρόμο πρὸς τὴν …ἄβυσσο!!! Ὅσοι δὲ ἐπιχειριοῦν ἀγωνιωδῶς νὰ διασώσουν κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διαρκῶς χάνονται, ἀπογοητεύονται καὶ καταλήγουν νὰ αἰσθάνονται εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνισιν. Κι ἀπὸ  τὴν ἄλλην ὅσοι ἐπιχειροῦν (ποὺ σαφῶς εἶναι πολὺ περισσότεροι) νὰ ἐλέγξουν, πρὸς ὄφελός τους ἢ πρὸς ὄφελος τῶν ἐργοδοτῶν τους, τὰ τμήματα ἐκεῖνα ποὺ ἀποκόβονται, διαρκῶς ἀποκαλύπτονται καὶ ξεγυμνώνονται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μένουν μόνοι τους μὲ ἐλαχίστους πιστοὺς ὁπαδούς.

Μά, τελικῶς, εἶναι πράγματι ἔτσι ὄπως τά ἔλεγε ὁ Τᾶσος ἤ ὄχι;;

Εἶναι καὶ δὲν εἶναι ἔτσι. Ἐὰν ἑστιάσουμε στὸ «μόνον οἱ καθαροί», θὰ ἀντιληφθοῦμε ἴσως καλλίτερα τὸ γιατὶ ὁ Τᾶσος ἐπέμενε σὲ αὐτό. Τὸ «μόνον οἱ καθαροί», ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, σημαίνει πολὺ ἁπλᾶ πὼς ἐπὶ τῶν παρόντων συνθηκῶν δὲν ὑπάρχουν ἐλπίδες συγκροτήσεως ὁποιοσδήποτε μικρᾶς ἢ μεγάλης ὁμάδος, διότι οὔτως ἢ ἄλλως ὅλοι μας εἴμαστε λίγο ἀπὸ ὅλα. Γιατί; Μά, διότι, ὅλοι μας, λόγῳ ἐκπαιδεύσεως μὰ καὶ διαρκοῦς προπαγάνδας, ἀπωλέσαμε πρὸ πολλοῦ τὴν δυνατότητα τῆς διαυγοῦς σκέψεως. Ἐὰν δὲν ἀποκαταστήσουμε τὴν «κοινὴ λογικὴ» τέτοιες προοπτικὲς ἂς τὶς λησμονήσουμε.

Γιὰ νὰ μπορέσουμε λοιπὸν νὰ συγκροτήσουμε ὁμάδες τέτοιες, ποὺ νὰ δομήσουν συνθῆκες κοινωνίας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, πραγματικὲς κοινωνίες, ἀπαιτεῖται σὲ βάθος ἐπικοινωνία. Γιὰ νὰ μᾶς προκύψῃ ὅμως κάτι τέτοιο, δὲν θὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τυχαιότητος ἀλλὰ συνειδητῆς ἐπιλογῆς. Τὶς συνειδητὲς ἐπιλογὲς τὶς λαμβάνουν μόνον αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀφ΄ ἐνὸς ἀποφασισμένοι καί, ἀφ΄ ἐτέρου, ἔχουν ἐπιτύχη σὲ μεγάλον βαθμὸ ἱκανοποιητικὰ ἐπίπεδα αὐτογνωσίας. Καὶ αὐτοὶ  ἀκριβῶς εἶναι ποὺ θὰ ἐπιτύχουν νὰ ἐμπνεύσουν ἐμπιστοσύνη σὲ ἄλλους, πρὸ κειμένου νὰ συμπορευθοῦν, τὴν ἰδίαν στιγμὴ ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι θὰ ἐμπιστεύονται καὶ τοὺς συντρόφους τους, μὰ κυρίως τοὺς;ἑαυτούς τους. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Πῶς εἶναι δυνατόν νά ζητοῦμε νά μᾶς ἐμπιστευθοῦν ἐάν ἐμεῖς δέν ἐμπιστευόμεθα τούς ἑαυτούς μας; Καί πῶς θά ἐμπιστευθοῦμε ἄλλους ἐάν ἐμεῖς δέν ἔχουμε μάθη νά διακρίνουμε τό ποιόν τους; 

Πόσοι καί ποῖοι ὅμως θά μποροῦσαν νά τά συνδυάσουν αὐτά; Μήπως μόνον αὐτοί πού ἔχουν αὐτό-καθαρθῆ πλήρως ἀπό ἐμμονές τοῦ παρελθόντος καί ἔχουν ἀπαλλαγῆ ἀπό τίς περιττότητες; (Ἤ, τοὐλάχιστον, ὅλοι αὐτοί πού ἔχουν πρό καιροῦ εἰσέλθη σέ αὐτήν τήν διαδικασία συνειδητῶς;)

Εἶναι μεγάλες οἱ δυσκολίες ποὺ καλεῖται νὰ ἀντιμετωπίση ἡ Ἀνθρωπότης σήμερα, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀντιπαρέλθῃ τοὺς κινδύνους ποὺ τὴν ἀπειλοῦν, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται πλέον, σαφῶς, νὰ ξεκινήσῃ νὰ θέτῃ στόχους καὶ νὰ ἀντέχῃ στὶς κακουχίες ποὺ θὰ προκύπτουν ἀπὸ τὸν ἀνήφορο τῆς ἐπαναδομήσεως τοῦ κόσμου μας. Τὰ βάρη ἀσήκωτα, ἐπὶ τοῦ παρόντος τοὐλάχιστον, ποὺ καλούμεθα καὶ νὰ τὰ διαχειρισθοῦμε καὶ νὰ ἀποφασίζουμε κάθε στιγμὴ γιὰ τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀναγκαία.
Ὅμως οὔτως ἢ ἄλλως αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι μονόδρομος καὶ ἔχουμε ἤδη εἰσέλθη πρὸ πολλοῦ σὲ αὐτήν. Ἁπλῶς, τώρα, σιγά-σιγά, ὀφείλουμε νὰ διακρίνουμε (ἐπὶ τέλους) καὶ τοὺς ἀληθεῖς μας συντρόφους, μὲ τοὺς ὁποίους θὰ συγκροτήσουμε, ἀπὸ τὸ μηδέν, τὶς ἀναγκαῖες κοινωνίες μας.

Φιλονόη