Δομές, κράτος, οἰκογένειες διαλύονται, κομματιάζονται, καταστρέφονται… Ὅλα σκορπίζονται καὶ ὄλα καταῤῥέουν.
Οἱ ἀπώλειες πλέον εἶναι ἀδύνατον νὰ καταγραφοῦν. Τὸ μόνον ποὺ μένει, ὡς ἀποτέλεσμα, σὲ ὄλο καὶ  περισσοτέρους συνανθρώπους μας, εἶναι τὸ κενό.
Φόβος, φόβος καὶ φόβος καταλαμβάνει ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν διελυμένων κοινωνιῶν μας…
Μὰ κι αὐτὸς ἐργαλεῖο μας εἶναι καὶ πρέπει, ἐπὶ  τέλους, νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε πρὸς ὄφελός μας…

Πῶς ὅμως χρησιμοποιεῖται ὁ φόβος ὡς σύμμαχός μας;
Δὲν θὰ ἀπαντήσω εὐθέως. Θὰ μᾶς θυμήσω μόνον, γιὰ ἀρχή, πὼς αὐτοὶ ποὺ πράγματι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν κάτι, κάποιαν στιγμή, ἄγνωστο πότε, «μετουσιώνονται» σὲ «βόμβες» ἱκανὲς νὰ γκρεμίσουν τὰ πάντα. Κι ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους πλέον ἀνάμεσά μας.
Ὅμως αὐτὸ εἶναι μία μόνον παράμετρος καί, γιὰ τὴν ὤρα, δευτερεύουσα…

Ἀπὸ τὴν ἄλλην καλὸ εἶναι, στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας, νὰ ἐνθυμούμεθα διαρκῶς τὸ ἐξῆς: ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ νὰ καταλήξουν σὲ ἐμᾶς.
Ἐάν ὄμως ἰσχύῃ αὐτό, μήπως τελικῶς αὐτά πού αἰσθανόμεθα πώς χάνουμε πρέπει καί νά τά χάσουμε; Μήπως τελικῶς μία δική μας ἐρμηνεία ἦταν καί ἡ αἰτία ὅλων ὄσων μᾶς κάνουν σήμερα νά αἰσθανόμεθα πτωχότεροι καί, στό βάθος ἡττημένοι; Μήπως, ἐὰν τὸ ἐπεκτείνουμε, τελικῶς ἡ ἐρμηνεία αὐτῆς τῆς καταστάσεως ὡς ἧττης μας, εἶναι πού γεννᾶ καί συντηρεῖ τούς φόβους μας; Μήπως τελικῶς οἱ ἀπώλειες δέν εἶναι ἀπώλειες ἀλλά …κέρδη; Μήπως εἶναι οἰ ἀφορμές γιά νά διαπιστώσουμε τίς ἀλήθειες μας, ἀπό τίς ὁποίες ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ;

Ἐὰν ὅμως ἡ δική μας ἐρμηνεία τῶν γεγονότων εἶναι κι αὐτὴ ποὺ γεννᾶ τὸν φόβο, τότε μήπως ἐάν ἀλλάζαμε τήν ἐρμηνεία θά τόν νικούσαμε ἤ, τέλος πάντων, θά τόν περιορίζαμε σέ ἐπίπεδα τέτοια πού νά μποροῦμε νά τόν διαχειρισθοῦμε;

Ἡ ἀλήθεια λοιπὸν εἶναι λίγο διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν πού, ἔως τώρα, ἀντιλαμβανόμεθα.
Πράγματι τὰ πάντα διαλύονται. Πράγματι, λίγο ἔως πολύ, ὅλοι μας αἰσθανόμεθα ἡττημένοι. Πράγματι ὁ φόβος εἶναι ἔνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα χαρακτηριστικὰ τοῦ κόσμου μας σήμερα. Πράγματι πολλοί, ἴσως οἱ περισσότεροι, ἔχουν μουδιάση ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν μά, κυρίως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ φοβοῦνται πὼς ἔπονται.
Καί, ἀκριβῶς ἐδῶ, εἶναι ἡ εὐκαιρία μας. Ἡ Ὑπέρβασις!!!

Μποροῦμε, γιὰ μίαν μόνον στιγμή, νά διακρίνουμε πίσω ἀπό τά γεγονότα τίς σημαντικές γιά ἐμᾶς ἐξελίξεις; Μποροῦμε νά διδαχθοῦμε ἀπό τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί νά «μεταλλάξουμε» τίς διαπιστώσεις μας σέ κάτι πιό ἐποικοδομητικό γιά ἐμᾶς; Μποροῦμε, ἐπὶ τέλους, νά ἀφήσουμε γιά λίγο στήν ἄκρη τούς φόβους μας καί τίς ἀνασφάλειές μας καί νά ἀναζητήσουμε λύσεις ἄμεσες γιά νά μπορέσουμε νά ξεκινήσουμε τήν ἀνηφορική μας πορεία πρός τήν Ἐλευθερία;

Ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν, ὅσο ξαφνικὰ κι ἐὰν εἶναι, θὰ μπορούσαμε, ἐπὶ τέλους, νὰ τὰ δοῦμε σὰν εὐκαιρίες «ἀλλαγῆς πλεύσεώς» μας. Θὰ μπορούσαμε, εἰδικῶς σὲ αὐτὲς τὶς δύσκολες ἐποχές, νὰ τὰ ἀντιληφθοῦμε ὡς ἀναγκαία μεσοστάδια, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ διακρίνουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κάνουν κακὸ καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς χρειάζονται.

Ἐὰν λοιπόν, εἰδικῶς τώρα, ἐπιτύχουμε, μέσα στὴν παραζάλη μας, νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε πρὸς ὄφελός μας ὅλες αὐτὲς τὶς καταστρορές, τότε ἕνα μέγιστον ὄφελος θὰ τὸ ἔχουμε, ἐφ΄ ὄσον θὰ ἐπιτύχουμε νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες, νὰ ἀγνοήσουμε τὰ ἀδιέξοδα καὶ νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὰ ἐμπόδια, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀνηφόρα πρὸς τὴν μία καὶ ἀναγκαία μας διαδρομὴ πρὸς τὴν Ἐλευθερία.

Εἴπαμε ἄλλως τὲ πὼς δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι ἀλλὰ πὼς ὄλα, μόνοι μας, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πρέπει νὰ τὰ κερδίσουμε. Πῶς λοιπόν θά ἐπιτύχουμε νά κερδίσουμε τήν Ἐλευθερία μας ἐάν δέν μετουσιωθοῦμε σέ ἀφόβους πολεμιστές, ἀπολύτως ἀποφασισμένους καί πλήρως συνειδητοποιημένους;

Φιλονόη

εἰκόνα