Ἡ Ἱστορία τοῦ πλανήτου μας ἔχει ἀποδείξη πὼς τελικῶς οἱ ἀνεξαρτήτως συμφερόντων φεουδαρχίες, οἱ κάθε εἴδους κι ἐκτάσεως αὐτοκρατορίες καὶ οἱ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο (κι ὄνομα) δημιουργηθεῖσες «κομμουνιστικὲς (ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον) ἐνώσεις» εἶναι τόσο πρόσκαιρες καὶ τόσο ἐπίπλαστες, ποὺ τελικῶς σήμερα, κρίνοντας πάντα ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, ἀντιλαμβανόμεθα τὸ πόσο ἀνόητοι ἦσαν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἐπίστευσαν πὼς θὰ βασιλεύουν αἰωνίως. 

Κάθε φορὰ ποὺ κάποιος «μεγάλος» τῆς Ἰστορίας ἐπετύγχανε νὰ θέσῃ ὑπὸ τὸν ἀπόλυτό του ἔλεγχο δεκάδες λαούς, αὐτομάτως ξεκινοῦσε καὶ ἡ ἀντίστροφος μέτρησις τῆς παντοδυναμίας του. Διότι, ὡς γνωστόν, ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογὴ τῶν εἰδῶν εἶναι μία: ἡ τοπικότης. Ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν τοπικότητα «πατοῦν» ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα γιὰ νὰ καταφέρουν νὰ παρακάμψουν τὶς δυσκολίες καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς ἐχθρούς τους. 

Αὐτὴ ἡ τοπικότης λοιπὸν εἶναι ποὺ προσδίδει στὸ κάθε ἄτομον μίας κοινωνίας τὸν ἀναγκαῖο ῥόλο, πρὸ κειμένου ἡ κοινωνία του νὰ παραμένῃ διαρκῶς αὐτάρκης, αὐτοδύναμος καὶ ἱκανὴ νὰ ὑπερασπίζεται τοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας της. Ἐὰν μίαν κοινωνία χάσῃ τὴν τοπικότητά της καί, καταληκτικῶς, τὴν ταὐτότητά της ὅμως, τότε εἶναι βέβαιος καὶ ὁ φυσικός της θάνατος. Διότι κάθε ἔμβιον ὂν ποὺ παύει νὰ αὐτοσυντηρεῖται πατῶντας στὰ ἰδιαίτερά του χαρακτηριστικά, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ χαθῆ.
Καί, πράγματι, πάλι ἡ Ἱστορία τοῦ πλανήτου μᾶς ἐξιστορεῖ τὸ πῶς κάποιοι λαοὶ ἐξηφανίσθησαν, διότι «ἐνσωματώθησαν». 

Κάθε φορὰ ποὺ αὐτὲς οἱ, τεχνητῶς δημιουργηθεῖσες κοινωνίες ὅμως, ποὺ ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ  τῆς βίας συγκροτοῦντο γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἕναν μηχανισμὸ παρὰ φύσιν (βασίλεια, αὐτοκρατορίες, ὑπέρ-ἑνώσεις) τέτοιον ποὺ ὁμογενοποιοῦσε πληθυσμούς, προσδίδοντάς τους ἕνα πλαστὸ χαρακτηριστικὸ (Εὐρωπαῖος πολίτης, Ἀμερικανὸς πολίτης, πιστὸς κάποιας θρησκείας), ἦταν σὰν νὰ ναρκοθετοῦντο τὰ θεμέλια στηρίξεως αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ. Ἀποτέλεσμα φυσικὸ ἦταν λοιπὸν νὰ καταῤῥεύσουν ἢ νὰ καταῤῥέουν ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην. 

Γιατί αὐτό; Μά, διότι, τὸ ἄτομον χάνει κάθε πιθανότητα ἐπιβιώσεώς του ἐὰν δὲν παραμένῃ κύτταρον ὀργανισμοῦ. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ ὑβρίδια, τὰ ὑπέρ-βολικά, ποὺ δημιουργῶνται ἑνοποιῶντας διαφορετικοὺς ὀργανισμοὺς (κοινωνίες) ἔχουν καὶ ἡμερομηνία λήξεως. Τὸ ὑπέρ-βολικὸ οὐδέποτε ἐξυπηρετοῦσε τὴν ζωὴ στὸν πλανήτη καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, τὸν Ἄνθρωπο, παρὰ μόνον ὅ,τι κι ὅποιον ἤθελε νὰ ὑποτάξῃ τὸν Ἄνθρωπο. 

Ἂς μὴν ἀνησυχοῦμε λοιπόν. Ἡ Ἀνθρωπότης δὲν ἀπειλεῖται πραγματικά. Μόνον ποὺ γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ὁριστικῶς ἀπὸ τοὺς κινδύνους καὶ ἀπὸ κάθε λογῆς ἐχθρό, ποὺ ἐπιβουλεύεται τὴν Ἐλευθερία της, ἔχει Χρέος νὰ «ξεκολλήσῃ» ἀρχικῶς ἀπὸ τὶς ἐπίκτητες συνήθειές της καί, ἐν συνεχείᾳ, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὴν «ἔπεισαν» νὰ συμβιβασθῇ ὑπὸ τὴν ὁποιανδήποτε Ἀρχή, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ. Μὰ αὐτὴ ἡ διεργασία, ποὺ ἤδη συμβαίνει, δὲν εἶναι κάτι εὔκολο κι ἁπλό.  Αὐτὸ τὸ «ξεκόλλημα» ἐκ τῶν πραγμάτων περνᾶ μέσα ἀπὸ πόνο καὶ ἀπέραντο κόπο, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις, ποὺ σήμερα ἀκυρώνεται, ἐπῆλθε σταδιακῶς, κατὰ τὴν διάρκεια πολλῶν αἰώνων.

Χρειαζόμεθα τὸν χρόνο μας λοιπόν. Ὄχι τόσον ὅσο ἀπῃτήθη γιὰ νὰ φθάσουμε ἔως ἐδῶ, ἀλλὰ ἀρκετόν. Τὸ μόνον ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι τὸ νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑστιασμένοι στὸν Ἱερό μας Σκοπό. Ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ ἐπὶ  μέρους, οὔτως ἢ ἄλλως συμβαίνουν.

Φιλονόη

εἰκόνα