Ἐὰν πιστεύουμε πὼς ζοῦμε, καλὸ εἶναι νὰ …προσγειωθοῦμε ἀνωμάλως σὲ μίαν πεζοτάτη πραγματικότητα, ποὺ κάθε στιγμὴ μᾶς ἀποδεικνύει πὼς αὐτὸ τὸ …ἄθλημα ὄχι μόνον δὲν τὸ κατέχουμε, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ τὸ ἀποφεύγουμε.
Ζωή, ἐπὶ τῆς οὐσίας, σημαίνει ῥοή. Μὰ ἐμεῖς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἔχουμε νὰ ἐνασχοληθοῦμε μόνον μὲ τὴν σκληρὴ καθημερινότητά μας, ἀρκούμεθα σὲ ἐλάχιστες ψευδοαπολαύσεις, ποὺ ὅμως τελικῶς διαρκῶς μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ζωῆς, μὲ ἀποτέλεσμα ἁπλῶς νὰ διαβιοῦμε, ἢ ἀκόμη καὶ νὰ …σερνόμεθα, ἀλλὰ οὐδέποτε νὰ ζοῦμε.
Ἐάν ὅμως …μυρίσουμε τόν θάνατο; Τότε, συνήθως, ἀλλάζουμε τὰ πάντα. Τότε εἶναι ποὺ ἐξ ἀνάγκης ἀγωνιζόμεθα γιὰ τὰ αὐτονόητα, ποὺ θεωρούσαμε δεδομένα καὶ τὰ περιφρονούσαμε. Τότε εἶναι ποὺ ἔχουμε σοβαρὲς πιθανότητες νὰ ἀλλάξουμε πολλά, ἴσως κι ὅλα, πρὸ κειμένου νὰ προλάβουμε νὰ γευθοῦμε κάτι ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ζωή.
Κάπως ἔτσι λοιπόν, ὡς λαός, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ἐπὶ τέλους νὰ ζήσουμε, ἀπαιτεῖται, ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾷ, νὰ …μυρίσουμε θάνατο. Ἐὰν ἡ «ὀσμὴ τοῦ θανάτου» δὲν μᾶς «γαργαλίσῃ» τὰ ῥουθούνια, θὰ ἐξακολουθοῦμε αἰωνίως τὴν πορεία μας πρὸς τὴν ἄβυσσο. Μία πορεία ποὺ ἀλλάζει μόνον ἀπὸ ἀποφάσεις συνειδητὲς καὶ μόνον ὄσοι θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ τὶς πάρουν, θὰ ἔχουν πιθανότητες νὰ «περάσουν» στὴν ἐπομένη, σαφῶς ἀνηφορικὴ καὶ κοπιώδη, διαδρομή, ποὺ ὅμως, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ ἐπαναφέρη βασικὲς κι ἀναγκαῖες ζωτικές μας λειτουργίες σὲ ἱκανοποιητικὰ ἐπίπεδα, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦμε, κάθε στιγμή, νὰ κερδίζουμε τὰ -οὐδόλως πλέον- αὐτονόητα.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.