(Σὲ νέες βάσεις καὶ μὲ διαφορετικές, ἀπὸ τὶς ἔως τώρα, προτεραιότητές μας!!!)

Πῶς γίνεται νά ξεκινήσῃ κάποιος ἔνα ταξείδι, γιὰ ὁπουδήποτε, ἐάν θέλῃ νά κουβαλήσῃ μαζύ του ὅλην τήν …οἰκοσκευή του, πρό κειμένου νά μήν αἰσθανθῇ ἀπεκομμένος ἀπό τήν καθημερινότητά του; Δὲν γίνεται… Κι ὄσοι τὸ ἐπιδιώκουν αὐτὸ εἶναι, τοὐλάχιστον, ἀνόητοι, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς χάνουν τὸ ταξείδι, γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν (κατ’ ἐπίφασιν καὶ μόνον) βολή τους.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ ἡ βολή μας, στὸ μεγαλύτερό της μέρος, χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀμέτρητες συνήθειες καὶ προσκολλήσεις, ποὺ μᾶλλον μᾶς καταδυναστεύουν παρὰ μᾶς ἀνακουφίζουν.

Γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε ταξείδι χρειαζόμεθα μόνον τὰ ἀναγκαία καὶ τίποτα περισσότερο. Τὸ πῶς ὁρίζει ὅμως κάποιος τὰ «ἀναγκαία» εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις. Καλὸ λοιπόν, γιὰ ὅλους μας, εἶναι νὰ καθίσουμε (ἐπὶ τέλους) καὶ νὰ προσδιορίσουμε σὲ νέες βάσεις τὸ τί εἶναι γιὰ ἐμᾶς τὰ «ἀναγκαία». Γιὰ ἐμᾶς, ὄχι γιὰ τὰ ὅσα πιστεύονται.

Αὐτὸ ποὺ σήμερα βιώνουμε εἶναι μία ἀκραία φρίκη καί, δυστυχῶς μας, ὅλο καὶ περισσότεροι «ἀναχωροῦν» γιὰ νὰ τὴν ἀποφύγουν. Μὰ κι αὐτοὶ ποὺ ἀπομένουν, ἄλλοτε σὰν ὑπνωτισμένοι κι ἄλλοτε σὰν ὑποτελεῖς, ἐλάχιστα ἀπέχουν, στὴν πλειοψηφία τους, ἀπὸ ὅσους «ἀνεχώρησαν» ἤδη, ἐφ΄ ὅσον, λίγο ἔως πολύ, αἰσθάνονται μουδιασμένοι καὶ ἀνίκανοι νὰ διαχειρισθοῦν τόσα πολλὰ κτυπήματα ταὐτοχρόνως. Ἐλάχιστοι μόνον ἀντιλαμβάνονται τὸ τί ἔρχεται ἀλλὰ εἶναι τόσο ἐλάχιστοι, ποὺ κι αὐτοὶ εἶναι σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν.

Τί μᾶς συμβαίνει ὅμως ἐπακριβῶς;
Τίποτα σπουδαῖον… Ἁπλῶς ὅλα γκρεμίζονται γύρω μας καὶ ὁ, ἔως προσφάτως, (τύποις) ἀσφαλής μας κόσμος μετατρέπεται σὲ πολυ-ἐπίπεδες παγίδες θανάτου. Ὅπου δὲ κι ἐὰν στραφοῦμε, γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε ἐλπίδες διαφυγῆς καὶ διασώσεώς μας, ἀναγνωρίζουμε μόνον νέες παγιδεύσεις καὶ ἐγκλωβισμούς. Τελικῶς, μᾶλλον ἀσυνειδήτως οἱ περισσότεροι, καταντήσαμε νὰ ἀναμένουμε στωικῶς τὸ μοιραῖον ἀνίκανοι νὰ ἀντιδράσουμε.

Ὅλο αὐτὸ ὅμως, λογικῶς, κάπου μᾶς ὀδηγεῖ. Κι αὐτὸ στὸ ὁποῖον μᾶς ὁδηγεῖ εἶναι τὸ νὰ καταντήσουμε (κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς) ἀπολύτως ἀνέστιοι. Οἱ δὲ ἑστίες μας, ποὺ ἔως τώρα πιστεύαμε (ἢ καὶ ἀκόμη ἴσως πιστεύουμε) ὡς ἀσφαλῆ μας καταφύγια, μετατρέπονται, σιγά-σιγά, σὲ «παγίδες θανάτου», ἐφ΄ ὅσον ὡς καταῤῥέοντα οἰκοδομήματα, ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καταπλακώσουν σὲ ἔνα γερὸ «ταρακούνημα». Κι ἀν τί ὅλοι μαζύ, μὰ κι ὁ καθεὶς μόνος του, νὰ βάλουμε «ἕνα χεράκι» γιὰ νὰ τελειώνουμε τὸ ταχύτερον δυνατὸν ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπικίνδυνα «ῥημάδια» ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ἐμεῖς παλεύουμε νὰ τὰ κρατήσουμε ὄρθια, ἂν καὶ γνωρίζουμε πὼς ἡ ἐπίπλαστός τους ἀσφάλεια τὰ ἐγκατέλειψε πρὸ πολλοῦ.
Καί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ποιός …«τρελλός» θά βάλη τό χέρι του συνειδητῶς γιά νά ἀποτελειώσῃ τά ῥημάδια πού θεωροῦσε ὡς σπίτι του καί νά καταλήξῃ ἀνέστιος;

Ὅμως… αὐτὰ ὅλα συμβαίνουν στὰ δικά μας μυαλά… Ἡ πραγματικότης εἶναι τελείως διαφορετικὴ καὶ πλέον, ὅλα τὰ «σημάδια» τοῦ καταῤῥέοντος κόσμου μας ποὺ «ἀποθνήσκει», χοροπηδοῦν ἐμπρὸς στὰ μάτια μας, κουνῶντας μας τὸ δάκτυλο καὶ «κτυπῶντας συναγερμούς». Τά βλέπουμε; Τά ἀκοῦμε; Ἤ μήπως ὄχι;
Διότι τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ τὰ ἀγνοοῦμε συνειδητῶς, ἐφ΄ ὅσον ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε αὐτομάτως θὰ ἀποκαλυφθῇ ἡ γύμνια μας καὶ ἡ ἀδυναμία μας, μὰ πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἡ ἄμεσος ἀνάγκη νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ταχύτατα ἀπὸ ὅλα τὰ ἐπικίνδυνα αὐτὰ «οἰκοδομήματα».
Θά τό κάνουμε; Ὄχι φυσικά. Θὰ μείνουμε ἐντός τους ἔως τὸ τέλος, ἐλπίζοντες νὰ φανοῦμε …«τυχεροὶ» ἐμεῖς.

Ἕνας «κύκλος» κλείνει ὀδυνηρῶς καὶ ἐμεῖς ἀκόμη ἐλπίζουμε νὰ τὸν διασώσουμε. Ἀν τί νὰ προετοιμαζόμεθα, ὅσο μποροῦμε, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ ἐπερχόμενα, ἐμεῖς ἔχουμε «δέση» τὶς τύχες μας καὶ τὶς ζωές μας μὲ τὸν «θάνατο» ἑνὸς καταῤῥέοντος κόσμου, ἀρνούμενοι νὰ ἀντικρύσουμε τὴν πραγματικότητα. Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ ἐπανεκκινηθῇ κάτι, πρέπει νὰ ἔχῃ κλείση ὁριστικῶς τὸν «κύκλο» του. Τὸ γεγονὸς πὼς πλέον ἐμεῖς βιώνουμε τὸ πέρας ἑνὸς «κύκλου», ποὺ ἡ ἀρχὴ του χάνεται στὸ βάθος τῶν αἰώνων, οὐδόλως μᾶς προβληματίζει, ἐφ΄ ὅσον ἡ καθημερινότης μᾶς ἀπασχολεῖ τόσο, ὅσο νὰ κυττᾶμε μόνον τοὺς ἑαυτούληδές μας καὶ οὐδέποτε πέραν αὐτῶν.

Μά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ ἀνάγκη πλέον εἶναι μία, γιὰ ὄλους μας, ἂς σταθοῦμε (ἐπὶ τέλους) νὰ ἐπανεπεξεργασθοῦμε τὰ δεδομένα μας. Ἂς σκεφθοῦμε τὴν καθημερινότητά μας ὡς τόπο ἀναχωρήσεως καὶ ἂς «φαντασθοῦμε» τὶς (ἐκ τῆς Φυσικῆς Ἐπιλογῆς πλέον) συνταρακτικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἔπονται, ὡς ταξείδι. Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπὸν τὸ τί θὰ παίρναμε μαζύ μας ὡς «ἀποσκευές» μας καὶ ἂς ξεκινήσουμε νὰ προετοιμαζόμεθα. Ὁ χρόνος τοῦ «κύκλου» τελειώνει καὶ μαζύ του καὶ οἱ κάθε εἴδους, δικαιολογημένες καὶ μή, ἀναβολές.

Φιλονόη

εἰκόνα