Δὲν ἔχουμε κάπου νὰ καταφύγουμε ἐὰν ἀπωλέσουμε πλήρως αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν.
Διότι, τελικῶς (κατὰ Θεμιστοκλῆ) Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι καὶ ὄχι (τόσο) οἱ τόποι. Πρὸς τοῦτον καὶ στὰ Περσικὰ οἱ Ἀθηναῖοι ὡς Πατρίδα τους ἀπεφάσισαν νὰ ὁρίσουν τὰ …πλοῖα τους, ἐφ΄ ὅσον ἡ πόλις τους κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Ξέρξου.

Μὰ οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, πού, θεωρητικῶς, συνιστοῦν κοινωνία καί, κατ’ ἐπέκτασιν, Πατρίδα, πλέον διέπονται ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀναγκαία. Διάφορα συμφέροντα, μικρὰ ἢ μεγάλα, καθορίζουν, ἄλλοτε σαφῶς καὶ ἄλλοτε ἀσαφῶς, τὸ ποῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε καὶ ποιὲς σχέσεις νὰ ἀναπτύξουμε, νὰ καλλιεργήσουμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦμε. Οἱ δὲ διάφορες …«ἰδεοληψίες» καὶ «ἰδεολογίες κυριαρχοῦν στὴν καθημερινότητά μας, πλημμυρίζοντάς μας μὲ ἀσάφειες καὶ γεμίζοντάς μας μὲ ἀμφιβολίες.

Ὅμως ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ κατάστασις εἶναι ποὺ πλέον, ἐξ ἀνάγκης, ἀναγεννᾶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ ἐπαναδομήσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Δὲν πειράζει λοιπόν… Κρίνοντας μόνον ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, ἀντιλαμβάνομαι πὼς ναί, πράγματι, χρειάζεται ὅλος αὐτὸς ὁ πόλεμος ποὺ δέχεται σήμερα ἡ Ἀνθρωπότης. Χρειάζεται γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ ῥῆξις μὲ ὅσα πιστεύαμε ὡς …ἀδιαπραγμάτευτα κι ἀνίκητα ἔως ἀκόμη καὶ …ἱερά. Μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὄλα χρειάζεται νὰ προσδιορίσουμε νέα πρότυπα ποὺ οὐδεὶς δύναται νὰ προσβάλῃ καὶ νὰ ἀπομειώσῃ σὲ ἀξία, διότι τὸ ἦθος τους, ἡ συνειδητή τους θυσία καὶ ἡ αὐταπάρνησις δύνανται νὰ μᾶς φωτίζουν διαρκῶς, μέσα στὴν σκοτεινιὰ καὶ τὴν φτώχεια τῆς καθημερινότητός μας.

 

Δὲν εἶναι ὅμως μόνον ὁ σύγχρονός μας Κωνσταντῖνος Κατσίφας. Λίγο πιὸ πίσω, στὴν Κύπρο, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, κάποιοι ἄλλοι γενναῖοι ἔπεφταν ὑπερασπιζόμενοι Πάτρια ἐδάφη μά, κυρίως, τὴν Τιμὴ τοῦ Γένους.
Ποιός τούς θυμᾶται; Μόνον ἐμεῖς ἀπαιτεῖται πλέον νὰ τοὺς μνημονεύουμε. Ὄχι μόνον διότι ἡ θυσία τους ἦταν τόσο μεγάλη… Ὄχι μόνον γιὰ τὴν Προδοσία ποὺ ὑπέστησαν… Κυρίως γιὰ νὰ συντηρηθῇ ἡ μνήμη σὲ ὅλες τὶς ἐπόμενες γενεὲς ποὺ χρειάζονται Ἥρωες νὰ τιμοῦν καὶ νὰ παραδειγματίζονται.

Ἀμέτρητα ἱστορικὰ γεγονότα μποροῦν νὰ μᾶς ἐμπλουτίσουν τὰ πρότυπά μας, ὄχι ἀπαραιτήτως μόνον ἀπὸ τὴν δική μας Ἱστορία. Σημασία πλέον δὲν ἔχουν αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν, παρὰ μόνον αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν. Ἔως λοιπὸν νὰ φθάσουμε σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον ποὺ θὰ μποροῦμε νὰ λειτουργοῦμε «ὠς ἕνα σῶμα καὶ μία ψυχή», ἂς ξεκινήσουμε, σὲ καθαρὰ ἀτομικὸ ἐπίπεδον, νὰ προσδιορίσουμε ἐκ νέου τὰ πρότυπά μας. Πρότυπα ἱκανὰ καὶ ἰσχυρά. Πρότυπα τέτοια ποὺ σηματοδοτοῦν διαρκῶς τὴν Ἀνάγκη τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ἐπανακτήσῃ πλήρως κάθε βαθμὸ Ἐλευθερίας του.

Φιλονόη