Ἡ σημερινή μας πραγματικότης ἐμπεριέχει τὸ στοιχεῖον τῆς καταῤῥεύσεως σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς καθημερινότητό μας. Ὅλα διαλύονται καὶ ὅλα, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, χάνονται μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας. Ἐμεῖς δὲ αἰσθανόμεθα, σὲ ἕναν μεγάλο βαθμό, μουδιασμένοι καὶ οἱ ζωές μας, ποὺ ἀδυνατοῦμε πρὸς ὥρας νὰ προστατεύσουμε ἱκανοποιητικῶς, ἀκολουθοῦ αὐτούς, τοὺς γενικούς, ῥυθμοὺς καταῤῥεύσεως, δίχως νὰ δυνάμεθα νὰ ἐπέμβουμε ἐπὶ τῆς οὐσίας, γιὰ νὰ ἀνακόψουμε ἢ νὰ περιορίσουμε, τὴν συνολικὴ καταστροφή.
Μουδιασμένοι, κυττᾶμε μὲ πόνο τὶς ἀπώλειες καὶ μὲ ἀγωνία ὅλα ὅσα ἀκόμη, μὲ μεγάλο κόπο, καταφέρνουμε νὰ διατηρήσουμε. Γνωρίζουμε ὄμως μέσα μας πὼς κι αὐτά, μὲ τοὺς ῥυθμοὺς τῆς καταῤῥεύσεως, ὁσονούπω χάνονται. Ἀλλά, ἀκόμη, δὲν ἔχουμε ἀναρωτηθῆ γιὰ τὸ ποιὰ ἐξ αὐτῶν πρέπει πράγματι νὰ διασώσουμε, μὲ ἀποτέλεσμα τελικῶς νὰ μεγιστοποιεῖται ἡ ἀγωνία μας κάποιες στιγμὲς ἢ ἀκόμη καὶ νὰ πανικοβαλόμεθα.
Ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία τῆς καταπτώσεως καὶ τῶν ἀπωλειῶν μᾶς ὁδηγεῖ, λογικῶς, σὲ ἕναν «πάτο». Τὸ ποῦ ὅμως εἶναι αὐτὸς ὁ «πάτος» ἀκόμη δὲν ἔχει ἀποσαφηνισθῆ. Ἕνα χαοτικὸ κενὸ γύρω μας ἀπειλεῖ νὰ μᾶς καταπιῇ. Ἡ ἰδία ἡ ὕπαρξίς μας ἀπειλεῖται, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε, ἀκόμη, ὡς ἔχουν τὰ δεδομένα, νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ κάπου καὶ νὰ σταθεροποιηθοῦμε, γιὰ νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα.
Ἀπολύτως λογικό…
Πράγματι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ κατάῤῥευσις μᾶς τρομοκρατεῖ ἐνᾦ οἱ ἀγωνίες μας κορυφώνονται ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὸ πέρας της. Μά, εἴπαμε, λογικὰ κάπου εἶναι κι αὐτὸ τὸ πέρας καὶ μᾶς ἀναμένει. Ἕνα πέρας ποὺ θὰ σημάνη τὸ τέλος τῶν ἀπωλειῶν μὰ καὶ ταὐτοχρόνως τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνόδου. Ἕνα πέρας πού, ὅπως κάθε ἄλλην φορὰ στὸ παρελθόν, θὰ εἶναι ὁ «πάτος» μας, ποὺ ἐπάνω του θὰ «πατήσουμε» γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ «σκαρφαλώνουμε» ἐπαναδομῶντας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸν κόσμο μας.
Δὲν χρειάζεται λοιπὸν νὰ ἀγωνιοῦμε τόσο, ἐὰν γνωρίζουμε πὼς κάπου, κάποιαν στιγμή, οὔτως ἢ ἄλλως θὰ καταφέρουμε νὰ στηριχθοῦμε γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὸν τραχὺ καὶ δύσκολο «ἀνήφορο». Καί, κατὰ πῶς ὑποψιάζομαι, αὐτὸ τὸ πέρας τῆς διαδρομῆς, ποὺ σαφῶς εἶναι πολὺ κοντά μας, θὰ εἶναι ἐκτὸς ἀπὸ «τέλος» καὶ ἡ ἀναγκαία μας «ἀρχή», γιὰ νὰ ξεκινήσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ξανά-κερδίζουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή.
Σημείωσις
Γιὰ τὴν ὥρα, βέβαια, ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε τὰ ὀφέλη αὐτῆς τῆς διαδικασίας. Μόνον τὸν πόνο ἀντιλαμβανόμεθα καὶ προσπαθοῦμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, νὰ τὸν μειώσουμε. Κάποιους μάλιστα ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς καταλαμβάνει πλήρως ἡ ἀπελπισία καὶ ἀδρανοποιοῦνται κυριολεκτικῶς.
Δὲν χρειάζεται. «Κύκλοι» εἶναι τὰ πάντα στὸν κόσμο μας καὶ ὡς τέτοιες μόνον πρέπει νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὶς διαδικασίες.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.