Ἕνα ἀγαπημένο μου τραγοῦδι, χρόνια τώρα, εἶναι «Ὁ Ἕκτωρ καὶ ἡ Ἀνδρομάχη» (στίχοι Ἰάκωβος Καμπανέλλης, μουσικὴ Μᾶνος Χατζιδάκις, τραγοῦδι Λάκης Παππᾶς, δίσκος Παραμῦθι Χωρὶς Ὄνομα):

Καὶ εἶναι ἀγαπημένο τὸ τραγοῦδι γιατὶ μιλᾶ γιὰ Ἐπιστροφή.
Μίαν Ἐπιστροφή, ἢ ἄλλως Νίκη, ποὺ τώρα τελευταία δὲν μᾶς πολὺ ἀπασχολεῖ, ἐφ΄ ὅσον, κατὰ τὰ κοινῶς ἀποδεκτά, ὅλα ἔχουν τελειώση καὶ μόνον τὸν Ἐπίλογον ἀναμένουμε νὰ βιώσουμε πλέον.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ δὲν ἐξετάζουμε εἶναι τὸ ποιὸς θὰ εἶναι αὐτὸς ὁ Ἐπίλογος καὶ σὲ ποιὸ …μύθευμα.

Τὰ …μυθεύματα στὸν κόσμο μας εἶναι πολλά. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν καὶ τὸ «Κράτος Ἑλλάς», ποὺ ἐδομήθη μὲ τέτοιον τρόπο, ὡστὲ νὰ μᾶς διατηρῇ ἐν ὑπνώσει, σὲ μίαν ψευδεπίγραφο συνθήκη ὑπό-Ἐλευθερίας. Ἐν τούτοις τὸ θέμα, ἐπὶ τέλους, ἔληξε (ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, λήγει) καὶ σήμερα καλούμεθα νὰ προετοιμασθοῦμε καταλλήλως, πρὸ κειμένου νὰ ἐξοπλισθοῦμε μὲ τὰ ἀναγκαία, γιὰ νὰ μετάσχουμε σὲ μίαν Μάχη. Τὴν Μάχη τῶν Μαχῶν, ὄπως ἴσως ἡ διαίσθησίς μας μᾶς ὑπαγορεύει.

Ἡ Μάχη ποὺ ἔρχεται ἀπαιτεῖ συνειδητοποιημένους καὶ ἀρίστως προετοιμασμένους Στρατιῶτες ποὺ ὅμως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, θὰ πιστεύουν καὶ στὴν Νίκη καὶ στὴν Ζῳὴ καί, κυρίως, στὴν Ἐπιστροφή τους. Τί νόημα ἔχει ἄλλως τέ τό νά λάβουμε μέρος σέ μίαν τέτοιαν Μάχη ἐάν μέσα μας δέν ἔχουμε πιστεύση πώς θά ἐπστρέψουμε Νικητές;

Ὥρα μας λοιπὸν εἶναι νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ πρῶτο ἐξ αὐτῶν τὴν δική μας τοποθέτησιν στὴν Ἱερὰ αὐτὴν Μάχη. Πῶς θά τήν δοῦμε; Θά λάβουμε ἤ ὄχι μέρος; Θά φθάσουμε ἔως ἐκεῖ γιά νά θρηνήσουμε μίαν ἀκόμη ἧττα ἤ γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ὁριστική Νίκη;

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐν λόγῳ Μάχης εἶναι ἤδη δεδομένον.
Αὐτὸ ποὺ δὲν εἶναι δεδομένον εἶναι τὸ πόσοι καὶ ποιοὶ θὰ παραμείνουν Ζωντανοί, πρὸ κειμένου νὰ ἐπαναδομήσουν τὸν κόσμο μας σὲ νέες, γερὲς καὶ ἀπρόσβλητες, βάσεις.

Φιλονόη

Υ.Γ. Στὴν πραγματικότητα, αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω, εἶναι πὼς εἶναι ὡραῖοι καὶ θαυμαστοὶ οἱ θυσιασμένοι ἥρῳες καὶ οἱ …Ἕκτορες τοῦ κόσμου μας. Ἀλλά, ἰδίως ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, τί νά τόν κάνουμε τόν Ἕκτορα νεκρό; Σέ τί θά χρησίμευε;

εἰκόνα