Ἕνα σημαντικὸ στοιχεῖο ποὺ ἔπρεπε, πρὸ πολλοῦ νὰ κατανοήσουμε, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ καταδεικνύει τὸν τρόπο ἀποδομήσεως ἑνὸς κόσμου. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, κάπως μεταφορικῶς, πὼς ὅταν ἕνα οἰκοδόμημα ἀποδομεῖται τότε λίγο λίγο, ὅλα τὰ δομικά του μέρη, διαχωρίζονται καὶ ἀποκολλῶνται ἀπὸ τὸν κεντρικὸ σκελετὸ στηρίξεώς του, μὲ ἀποτέλεσμα, σιγά-σιγά, νὰ τὸ ἀπογυμνώνουν, ἀφαιρῶντας του σταδιακῶς καὶ μέρος τῆς στατικότητός του. Κι ἔτσι τὸ κεντρικὸ οἰκοδόμημα καταλήγει, σιγά-σιγά, νὰ ἀποδομεῖται ὄχι μόνον ἀπὸ τὰ στοιχεία ἐκεῖνα ποὺ βελτιώνουν καὶ συνιστοῦν τὴν ἐξωτερικὴ εἰκόνα του, ἀλλὰ σταδιακῶς κι ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνιστοῦν τὴν ἰδίαν τὴν ἀντοχή του.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρὰ εἶναι εὐνόητον πὼς τὰ διάφορα τμήματα αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος, ποὺ παραμένουν σκόρπια στὸν περιβάλλοντα χῶρο, γιὰ διαφόρους ἐξωτερικοὺς παράγοντες, φυσικοὺς κυρίως, ἔχουν μεγάλες πιθανότητες ἀπομακρύνσεώς τους ἢ καὶ ὁλοσχεροῦς καταστροφῆς τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν δύναται κάποιος, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τὸ ἀποφασίσῃ, νὰ συναρμολογήσῃ τὸ διαλυθὲν οἰκοδόμημα ἀπὸ τὰ ἐπὶ μέρους τμήματά του. Γιὰ νὰ διασωθῇ δὲ κάτι ἀπὸ αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, θεωρητικῶς, θὰ ἔπρεπε νὰ συνελλεχθοῦν μὲ σπουδὴ ὅλα τὰ ἐπὶ μέρους ἀποκολληθέντα τμήματά του, νὰ καθαρισθοῦν καὶ νὰ ἐπανατοποθετηθοῦν στὰ σημεία ἐκεῖνα ποὺ θὰ ταιριάξουν ἀπολύτως, Συνήθως ὅμως κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνατον, διότι πέραν τῆς ὁποίας φθορᾶς, τυχαίας ἢ σκοπίμου, ποὺ ἔχουν ὑποστῆ, λόγῳ ἀποκολλήσεώς τους, ἐπὶ πλέον ἔχουν ὑποστῆ νέες φθορές, ἢ καὶ ἀλλοιώσεις σὲ βάθος, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ἐπανασυναρμολόγησίς τους νὰ ἐπιφέρῃ μόνον «μπαλώματα» ἀλλὰ ὄχι πλέον σημαντικὲς ἀλλαγὲς στὴν στατικότητα τοῦ οἰκοδομήματος.

Κατ’ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ λοιπὸν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ὅταν ἕνα κοινωνικὸ μοντέλο φθάνῃ στὸ τέλος του, τὰ διάφορα τμήματά του, ποὺ προηγουμένως ἔχουν ἀποκολληθῆ, στέκουν μακρὰν τοῦ κεντρικοῦ οἰκοδομήματος, ἐνᾦ ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο μικρότερες πιθανότητες περισυλλογῆς τους, καθαρισμοῦ τους καὶ τελικῶς ἐπανασυναρμολογήσεώς τους ὑπάρχουν. Στέκουν δῆλα δῆ μόνα τους, ὅλα αὐτὰ τὰ τμήματα, ἀπεκομμένα καὶ ἄνευ πιθανότητος ἀπανασυνδέσεώς τους μὲ τὸ οἰκοδόμημα, ἀπὸ ὅπου προῆλθαν.

Ἀνακύπτουν λοιπὸν εὔλογα ἐρωτήματα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ ὄχι, νὰ ἐπιχειρηθῇ διάσωσις ἐνὸς τέτοιου οἰκοδομήματος. Ἀπαιτεῖται, ἐν ὀλίγοις, ἐπιμελὴς μελέτη κι ἔρευνα, γιὰ νὰ ἀποφασισθῇ ἀπὸ τὸν «συντηρητὴ» τὸ ποιὰ τμήματα ἀποτελοῦν βασικὰ στοιχεία στῆς στατικότητος τοῦ οἰκοδομήματος, πρὸ κειμένου νὰ δοθῇ ἡ ἀναγκαία προτεραιότης στὴν περισυλλογή τους καὶ νὰ ἐπιχειρηθῇ, ἤ ὄχι, ἡ ἀναγκαία σωτηρία παρέμβασις. Ἐὰν ὅμως ἔχει παρέλθῃ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐνάρξεως τῆς πλήρους ἀποσαθρώσεως κάποιου οἰκοδομήματος, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἀνακύπτει ἕνα ἀκόμη καίριο ἐρώτημα ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν πρέπῃ πράγματι νὰ ἐπιχειρηθῇ συντήρησις καὶ ἀναστήλωσις αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος καὶ πῶς. Διότι, ὡς γνωστόν, εἰδικῶς στὰ περὶ στατικότητος καὶ ἀσφαλείας, ἀπὸ ἕνα χρονικὸ σημεῖον καὶ μετὰ οἱ φθορὲς εἶναι τόσο οὐσιώδεις, ποὺ νὰ μὴν γίνεται νὰ ἐλεγχθοῦν καὶ νὰ περιορισθοῦν. Ἕνα τέτοιο λοιπὸν οἰκοδόμημα, ποὺ ἔχει ὑποστῆ σοβαρὲς ζημίες, ἰδίως σὲ ἐπίπεδο στατικότητος, κανονικὰ πρέπει νὰ γκρεμισθῇ τὸ ταχύτερον δυνατόν, πρὸ κειμένου νὰ μὴν κινδυνεύσουν οἱ ἔνοικοί του.

Κατ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴν λογικὴ ἂς σταθοῦμε ἐδῶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὸ τὸ ὑποθετικὸ οἰκοδόμημα ἔχει λόγους ὑπάρξεως καί, πολὺ περισσότερο, ἐὰν αὐτὸ τὸ ἀμφιβόλου μέλλοντος, οἰκοδόμημα ὀμοιάζει -καὶ κατὰ πόσον- μὲ τὸ σύχρονο ἐλλαδικὸ κράτος, μὰ καὶ τὰ ὅσα, ἔως σήμερα, θεωροῦμε ὠς «τὸ σπίτι μας».
Τὸ ἐρώτημα ποὺ σαφῶς ἀνακύπτει μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν παρομοίωσιν εἶναι τὸ ποιὸ τμῆμα αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος ἀποτελεῖ τὸ «κεντρικὸ κτίριο» καὶ ποιὰ τὰ ἐπὶ μέρους γκρεμίδια, μά, κυρίως, τὸ ἐὰν πρέπῃ κάτι νὰ διασωθῇ ἐπὶ τέλους ἀπὸ ὅλο αὐτό, ἢ ἐὰν ὀφείλουμε ἅπαντες νὰ βάλουμε πλάτη γιὰ νὰ ἐπισπευσθῇ ἠ ἀπαλλαγή μας ἀπὸ αὐτό, τὸ ἐπικίνδυνο, οἰκοδόμημα, γιὰ τὴν ἀσφάλειά μας..

Διαβιοῦμε πλέον σὲ μίαν ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε λοιπὸν εἶναι ἕνα: ἀποδόμησις. Ἔχει πρὸ πολλοῦ σημειωθῆ ἡ ἔναρξις αὐτῆς τῆς διαδικασίας μὰ ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἐλπίζαμε (καί, πολὺ πιθανὸν νὰ ἐλπίζουμε ἀκόμη), πὼς κάπου θὰ παύσῃ αὐτὴ ἡ κατρακύλα καὶ θὰ σηκωθοῦμε στὰ πόδια μας γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε ἐχθρό, ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικό.
Ὅσο κυλᾶ ὅμως ὁ καιρὸς καὶ ἡ ἀποσάθρωσις τῶν πάντων γίνεται ὀρατή, τόσο ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάτι τέτοιο καθίσταται πλέον ἀδύνατον.
Μήπως λοιπόν πρέπει ἐπί τέλους νά παραιτηθοῦμε ἀπό αὐτά πού -ἐκ πρώτης ὄψεως- χάνουμε καί νά ἐπικεντρωθοῦμε σέ ὅσα πρέπει -κι ὀφείλουμε- νά κερδίσουμε;

Ὡς γνωστὸν λοιπὸν εἶναι περιττὸ νὰ ἐπιχειρηθῇ διάσωσις ἐνὸς κάποιου, τυχαίου, οἰκοδομήματος, ποὺ ἔχει πρὸ πολλοῦ ἀπωλέσῃ τὴν στατικότητά του καὶ  ἀπειλεῖ σοβαρὰ τοὺς ἐνοίκους του. Ὡς γνωστὸν ἐπίσης, ἐὰν ἤμασταν ἁπλοῖ παρατηρητὲς μίας τέτοιας εἰκόνος θὰ συμβουλεύαμε τοὺς ἐνοίκους του νὰ ἀπομακρυνθοῦν γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Ὡς γνωστὸν ὅμως ὄταν κάποιος εἶναι ἔνοικος ἐνὸς τέτοιου οἰκοδομήματος ὄχι μόνον δὲν μπορεῖ νὰ δῇ -ἐκ τῶν ἔσω-  ὅλες τὶς ζημίες του μά, σὲ ἔναν βαθμό, παλεύει μὲ «μπαλώματα» καὶ τσιμεντοενέσεις, προσευχόμενος νὰ μὴν τὸν καταπλακώσουν, σὲ ἕναν μικρὸ σεισμό, ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωροῦσε ὡς οἶκο του.
Κι ἀν τί νὰ ἀπομακρύναμε τὶς οἰκογένειές μας καὶ νὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ τελειώνουμε ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἐπικίνδυνο κτίσμα, ἐμεῖς ἀναμένουμε ἄπραγοι.

Κι αὐτὸ ἀκριβῶς ἔφθασε ἠ στιγμὴ νὰ συνειδητοποιήσουμε. Τὸ οἰκοδόμημα «κράτος Ἑλλάς», ποὺ μᾶς παρεπλανοῦσε ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες, κατέῤῤευσε σχεδὸν καὶ πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε τόσο ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύσουμε. Ταὐτοχρόνως ὅμως πρέπει καὶ νὰ τὸ ἀποτελειώσουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἐλευθερώσουμε τὸν ἀναγκαῖο χῶρο καὶ νὰ τὸ ἐπαναδομήσουμε σὲ γερὰ θεμέλια καὶ σὲ ἀσφαλεῖς βάσεις.

Ὅσο περισσότερο λοιπὸν παραμένουμε ἐδῶ γύρω μυξοκλαίγοντας, τόσο περισσότερες πιθανότητες ἔχουμε νὰ μᾶς καταπλακώσῃ καὶ νὰ ἀπαλλάξουμε τὸν κόσμο ἐτοῦτο ἀπὸ τὸ σαρκίο μας. Ὅσο ταχύτερα δὲ ἀντιληφθοῦμε τὸ τί μᾶς συμβαίνει, τόσο ταχύτερα θὰ συμπράξουμε μὲ ὅλους τοὺς συμπολῖτες μας γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὶς ἐργασίες ἀπαναδομήσεώς του.

Φιλονόη