Στὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος (περὶ τοῦ σπηλαίου) περιγράφεται σαφῶς ἡ κατάστασις ἐντὸς τῆς ὁποίας διαβιεῖ ἡ ἀνθρωπότης. Μία κατάστασις ποὺ ἂν καὶ παρουσιάζεται ὡραιοποιημένη, στοὺς ἐνοικοῦντες, ἐν τούτοις παραμένει μία εἰρκτή, ποὺ γιὰ νὰ τὴν καταργήσουμε ὡς ἄτομα, ὀφείλουμε νὰ ἐξέλθουμε πρὸς τὸ Φῶς, μὲ κάθε τρόπο καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα.
Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε δὲ τὸ πόσο φυλακὴ εἶναι ἡ φυλακή μας, ἀρκεῖ, γιὰ ἐλάχιστο χρόνο, μόνον, νὰ ἀντικρύσουμε τὸ πραγματικό, δυνατὸ καὶ καθαρό, Φῶς τοῦ Ἡλίου, δίχως σκιὲς καὶ φθηνά του ὑποκατάστατα.
Στὴν πραγματική μας ζωή, στὸ ἐδῶ καὶ τώρα, δὲν μᾶς μένει ἰδιαίτερος χρόνος γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ αὐτὰ τὰ …μυθεύματα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἶναι ἰδιαιτέρως δύσκολος καὶ ὀδυνηρὸς ὁ καθημερινός μας βίος, πού, τελικῶς, ἀκόμη κι ἐὰν ἀποδεχθοῦμε ὡς ἀληθεῖς τὶς πληροφορίες τοῦ μύθου, κάθε στιγμὴ ὑποχρεούμεθα νὰ προσγειωνόμεθα ἀνωμάλως στὴν σκληρὴ μὰ καὶ ἐπιδερμικὴ πραγματικότητα καὶ νὰ τὶς προσπερνοῦμε ὡς μὴ ὑπάρχουσες.
Διαβιοῦμε τελικῶς ὅμως ἐντός φυλακῆς; Ναί ἤ ὄχι;
Σαφῶς καὶ ναί… Μά ποῦ χρόνος καί σθένος γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτήν;
Καί, ἀπὸ τὴν ἄλλην… Μήπως τελικῶς βολευθήκαμε ἐντός τῆς φυλακῆς μας περισσότερο ἀπό ὅσο ἔπρεπε; Μήπως καταντήσαμε στό νά μᾶς ἀρέσῃ τόσο πολύ ἡ φυλακή μας πού παύσαμε πρό πολλοῦ νά τήν ἀντιλαμβανόμεθα ὡς φυλακή; Κι ἐάν ἰσχύῃ αὐτό, μήπως τελικῶς οὐδέν πρέπει νά πράξουμε πάρα μόνον ὀφείλουμε νά μάθουμε τά πάντα ἀπό τήν ἀρχή τους;
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ χειρίστη μορφὴ δουλείας εἶναι ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ δοῦλος ἀδυνατεῖ καί, τελικῶς, ἀρνεῖται νὰ ἀντιληφθῇ τὴν δουλεία του. Φθηνὲς δικαιολογίες, ἐκ τοῦ προχείρου προσχήματα καὶ ἀμέτρητα ὑποκατάστατα ἀποκρύβουν (καὶ πνίγουν) τὴν ἐκ φύσεως ἀνάγκη τοῦ ἀτόμου γιὰ Ἐλευθερία. Κι ἔτσι, ἐφ΄ ὅσον καλυπτόμεθα, σὲ μέρος τῶν ἀναγκῶν μας, ἀπὸ τὰ κάθε εἴδους καὶ τύπου φθηνὰ ἀντίγραφα, σιωποῦμε καὶ διαρκῶς, μὰ πάντα αὐτοβούλως, αὐξάνουμε τοὺς βαθμοὺς συμβιβασμοῦ μας καὶ τὰ ἐπίπεδα ὑποταγῆς μας. Ἡ συνειδητή μας παραίτησις ἀπὸ τὰ αὐτονόητα εἶναι στὴν πραγματικότητα καὶ τὰ πραγματικὰ σίδερα τῶν φυλακῶν μας.
Γιὰ νὰ παύσουν δὲ αὐτὰ τὰ σίδερα νὰ ὑφίστανται, δὲν χρειάζεται νὰ ξεκινήσουμε νὰ «βαροῦμε στὸ κουτουροῦ» παρὰ μόνον νὰ κυττάξουμε μὲ σεβασμὸ κι ἀποφασιστικότητα μέσα μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν εἴμαστε, ἤ ὄχι, ἕτοιμοι νὰ τὰ καταργήσουμε. Διότι ἡ κατάργησίς τους εἶναι μία ἀπόφασις καὶ μόνον…
Τελικῶς, ὡς ἀνθρωπότης ναί, τὸ ἔχουμε πάθη κι αὐτό. Μόνοι μας ἐπιλέγουμε νὰ στρέφουμε τὶς πλάτες μας στὸ Φῶς, νὰ ἀρκούμεθα στὰ ὅσα τὰ ὑποκατάστατα τοῦ ἀληθοῦς Φωτός, μέσῳ τῶν σκιῶν, μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ διακρίνουμε καὶ καταλήγουμε νὰ εὐαρεστούμεθα μὲ τὰ φθηνὰ ἀντίγραφα τοῦ ἀληθοῦς κόσμου.
Μόνοι μας ἐπιδιώκουμε τὴν παραμονή μας ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς εἰρκτῆς μας, διότι κάθε πιθανότης ἐξόδου μας προϋποθέτει ἀνάληψιν τῆς εὐθύνης τῆς ζωῆς μας ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον ἐμᾶς.
Μόνοι μας ἀρνούμεθα τὴν εὐθύνη τῆς Ἐλευθερίας μας, διότι γνωρίζουμε πὼς ἡ πορεία μας θὰ εἶναι
μοναχικὴ καὶ αὐτὸ θὰ μᾶς ξεβολεύση τόσο, ὄσο νὰ χάσουμε ὁριστικῶς τὶς ψευδαισθήσεις τῆς ἐπιπλάστου ἀσφαλείας μας.
Ἐὰν ὅμως τολμήσουμε νὰ ἀντικρύσουμε τὴν ἀλήθεια κατάματα, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ τίμημα τοῦ ἐφησυχασμοῦ μας, γιὰ νὰ παραμένουμε στὶς σκιὲς τοῦ «σπηλαίου», εἶναι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ τίμημα ποὺ θὰ πληρώναμε ἐὰν τολμούσαμε τὴν ἔξοδο στὸ Φῶς. Ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν αὐτοβούλως ἐντὸς τῶν φυλακῶν μας εἶναι καὶ τὰ βαρίδια μας.
Τὸ κόστος δὲ τῆς συντηρήσεως τῶν ψευδαισθήσεών μας εἶναι κάθε φορὰ πολλαπλάσιο ἀπὸ τὴν προηγουμένη, ἐφ΄ ὄσον κάθε φορὰ ἀπαιτεῖται μεγαλύτερος κόπος γιὰ νὰ πείσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, τροφοδοτῶντας μας μὲ ὅλο καὶ περισσότερα ψέμματα, πρὸ κειμένου νὰ συντηρηθοῦν οἱ μῦθοι μας.
Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε λοιπόν. Ἀντέχουμε τήν ἄνοδο καί τήν ἔξοδο πρός τήν Ἐλευθερία ἤ πονᾶμε τόσο ὅσο νά ἀντέχουμε τόν πόνο τῆς ὑποταγῆς μας;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.