Κι ἐφ’ ὅσον δὲν …«μιλᾶμε» εἶναι λογικότατον τὸ νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦμε.
(Φορῶ εἰσαγωγικὰ διότι καὶ τὴν ὁμιλία μὲ ἐκπτώσεις τὴν ἔχουμε πλέον…!!!)

Τί ἐννοῶ ὅμως;
Τὸ στόμα τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ μιλᾶμε καὶ γιὰ νὰ ἐκφραζόμεθα. Τό κάνουμε ἤ νομίζουμε πώς τό κάνουμε;
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ ἐκπαιδευόμεθα γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ὑπομένουμε τόσο, ὅσο κάποιαν στιγμὴ νὰ χάνουμε τὴν ἔννοια τοῦ μέτρου. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορά μας μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ κρύβουμε τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες, τὰ συναισθήματά  καὶ τὶς σκέψεις μας, παρουσιάζοντας ἕναν ἄλλον ἑαυτὸν ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἴμαστε. Εἶναι δὲ τόσο βαθειὰ ῥιζωμένη αὐτή μας ἡ συμπεριφορά, ποὺ φθάνουμε στὸ σημεῖον νὰ μὴν γνωρίζουμε στὸ ἐλάχιστον τοὺς ἑαυτούς μας.
Ἐάν λοιπόν δέν γνωρίζουμε τούς ἑαυτούς μας, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐπικοινωνήσουμε εἰλικρινῶς;

Ἡ ἀρχὴ τῆς ἐπικοινωνίας λοιπὸν ξεκινᾶ ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς εὐθυνόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν μποροῦμε νὰ μιλήσουμε μὲ ἐντιμότητα ἢ ἐὰν θὰ ἀναπαράξουμε ἐπίκτητες συμπεριφορές. Ἐὰν συνειδητῶς ἐπιχειροῦμε νὰ γνωρίζουμε τοὺς ἑαυτούς μας, κάθε στιγμή, τότε καὶ συνειδητῶς θὰ ἐπιτύχουμε, σταδιακῶς νὰ ἐπικοινωνοῦμε σὲ βάθος.
Ἐὰν ὄχι, ἁπλῶς θὰ …θορυβοῦμε, ὅπως τόσοι καὶ τόσοι γύρω μας.

Φιλονόη

εἰκόνα