Ἤ μήπως χάνεται αὐτό πού πρέπει νά χαθῇ;

Μποροῦμε νὰ παραμένουμε τρομοκρατημένοι, φοβισμένοι, ἀδρανεῖς μὲ τὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς ζωές μας καὶ στὴν χώρα μας, ἀλλὰ καλὸ θὰ εἶναι, σιγὰ σιγά, νὰ ἡρεμήσουμε γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὸ τὶ πραγματικὰ τελειώνει, μὰ κυρίως τὸ τὶ ἤδη ἔχει ἀρχίση. Οἱ διαπιστώσεις ὅμως αὐτὲς δὲν θὰ πρέπη νὰ περιλαμβάνουν τὶς ἀτομικές μας φοβίες κι ἀνασφάλειες, ἀλλὰ θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ «ἐξέλθουμε» τῶν γεγονότων καὶ νὰ ἀντικρύσουμε μὲ ψυχραιμία τὰ νέα δεδομένα.
Ὄχι αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ὑποδεικνύουν φυσικά, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἤδη σιγο-βράζουν πίσω ἀπὸ τὶς βιτρίνες καὶ τὶς μεθοδεύσεις.

Σήμερα, ἐκτὸς πολλῶν ἄλλων, πρῶτο μέλημά μας εἶναι τὸ νὰ παραμένουμε συνεργοὶ στὸ μέγιστον ἔγκλημα τῆς ἀποδομήσεως τοῦ κόσμου μας. Ὄχι ἀπαραιτήτως διότι συμμετείχαμε ἐνεργῶς σὲ αὐτό, ἀλλὰ εἴτε διότι ἀδιαφορήσαμε, εἴτε διότι ἀγνοούσαμε, εἴτε ἀκόμη καὶ διότι βολευθήκαμε, μίαν συμμετοχὴ τὴν ἔχουμε. Κι αὐτὴ ἡ συμμετοχή, ἀνεξαρτήτως ποσοστοῦ καὶ  συνειδητότητος, ἐφ΄ ὅσον ὑφίσταται, μᾶς μετατρέπει σὲ συνεργούς. Κατ’ ἐπέκτασιν κάθε συνεργός, μικρὸς ἢ  μεγάλος, συνειδητοποιημένος ἢ μή, ἀφελὴς ἢ κάθαρμα, καλεῖται νὰ πληρώσῃ τὸ τίμημα τῆς συμμετοχῆς του, μά, κυρίως, νὰ ἀποδομήσῃ μὲ τὰ χεράκια του (θέλοντας καὶ μή) τὰ ὅσα ἔως τώρα διεφύλαττε..

Χάνεται λοιπόν, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ κόσμου μας, τῶν ὅσων θεωρούσαμε ὡς δεδομένα καὶ τῶν ὅσων πιστεύαμε ὡς ἀδιαπραγμάτευτα.
Ἐὰν ὅμως ψύχραιμα παρατηρήσουμε τὶς ὅποιες ἀπώλειες, θὰ διαπιστώσουμε πὼς δὲν χάνεται κάτι χρήσιμο, παρὰ μόνον τὰ περιττά.
Στὴν πραγματικότητα δὲν χάνεται κάτι.
Τώρα ὅλα ξεκινοῦν.
Κι ὄχι ἁπλῶς ξεκινοῦν τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀλλά, ἐπὶ τέλους, καλούμεθα νὰ ἔχουμε λόγο, θέσεις καὶ ὁριοθετήσεις.

Ἐμεῖς θὰ φτιάξουμε τὸν κόσμο μας ἀπὸ ἐδῶ καὶ  πέρα. Μόνοι μας, μὲ τὰ χέρια μας καὶ  τὸ μυαλό μας. 
Ὅσο δύσκολο κι ἐὰν φαντάζῃ κάτι τέτοιο, εἶναι μονόδρομος καὶ θὰ τὸν πορευθοῦμε.

Φιλονόη

εἰκόνα