…παρὰ μόνον ὅλα αὐτὰ ποὺ προσεπάθησαν νὰ τὴν καταστρέψουν γιὰ νὰ τὴν ὑποτάξουν.

Εἶναι ἀρκετὲς ἐκεῖνες οἱ φορὲς ποὺ ἔχω ἰσχυρισθῆ πὼς ἡ ἀποδόμησις καί, τελικῶς ὁ θάνατος ἑνὸς ἀσθενοῦς ὀργανισμοῦ γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ, ἀπαιτῶνται πολλὲς ἐπὶ μέρους διαδικασίες. Διαδικασίες περίπλοκες καὶ ἐπίπονες, ποὺ καταλήγουν μὴ ἀναστρέψιμες, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον δὲν ὑπάρξουν τὰ ἀναγκαία ὑγειῆ κύτταρα, γιὰ νὰ ἐκτοπίσουν τὰ ἀσθενικὰ καί, καταληκτικῶς, πολλαπλασιαζόμενα, νὰ διατηρήσουν ἐν ζωῇ τὸν ὀργανισμό, δίδοντάς του μίαν νέα εὐκαιρία.

Θὰ μπορούσαμε λοιπόν, ἐν τελῶς ἁπλοποιημένα, νὰ παρομοιάσουμε τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ἕναν ζωντανὸ ὀργανισμό. Ἐὰν δεχθοῦμε αὐτὴν τὴν παρομοίωσιν, τότε οἱ κατὰ τόπους κοινωνίες (κράτη) θὰ εἶναι, κατ’ ἀντιστοιχίαν, τὰ ἐσωτερικὰ ὄργανα καὶ ὀργανίδια, ποὺ ἐμπεριέχονται σὲ αὐτὸν τὸν ὀργανισμὸ καὶ τὰ ὁποία, ὀφείλουν διαρκῶς νὰ κάνουν τὸ καλλίτερον, πρὸ κειμένου ὁ ὀργανισμός-ἀνθρωπότης νὰ παραμένῃ ἀκμαῖος καὶ ὑγειής.

Ὅμως… Βεβαιωμένα ὁ ὀργανισμός-ἀνθρωπότης νοσεῖ. Πάσχει βαρύτατα καὶ κινδυνεύει ὑπερβολικά, ἐξ αἰτίας πολλαπλῶν (καὶ μὴ ἐπιδιορθωμένων) βλαβῶν, ποὺ δροῦν προσθετικῶς καὶ ποὺ τώρα πιὰ δὲν γίνεται νὰ ἀγνοηθοῦν. Ἐὰν δὲν ἀποπτωθοῦν ἄμεσα τὰ νοσοῦντα καὶ μεταλλαγμένα κύτταρα τῶν ὀργανιδίων, ποὺ συντηροῦν καὶ ἐπεκτείνουν, πολλαπλασιάζοντας, τὶς βλάβες τοῦ ὀργανισμοῦ-ἀνθρωπότητος, πρὸ κειμένου νὰ τεθῇ ἐν λειτουργίᾳ ὁ μηχανισμὸς ἐπιδιώρθεως τῶν καταστροφῶν, ὁ ὀργανισμός-ἀνθρωπότης ἀπειλεῖται μὲ ἄμεσο θάνατο.

Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες, βλέπουμε πὼς τὸ δικό μας ὀργανίδιον-κράτος πάσχει βαρύτατα, ἀδυνατώντας πλέον νὰ ἀνακάμψῃ, νὰ ἀποπτώσῃ τὰ μεταλλαγμένα του κύτταρα καὶ νὰ ξεκινήσῃ τὸν ἀγῶνα τῶν ἐπιδιορθώσεων καί, τελικῶς, τῆς ἐπιβιώσεώς του μὲ τά, ὅσα, ὑγειῆ κύτταρα θὰ τοῦ ἀπομείνουν. Τὸ κράτος-ὀργανίδιον ὁδηγεῖται, βεβαιωμένα, στὸ τέλος του, διότι τὰ περισσότερα κύτταρά του εἶναι βλαμμένα (ἔχουν ἀνεπανόρθωτες βλάβες) καὶ ἀν τὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὶς «ἐντολὲς τοῦ ἐγκεφάλου» (ἔνστικτον ἐπιβιώσεως), ἢ αὐτοκτονοῦν ἢ μολύνουν καὶ ἄλλα κύτταρα, ἐπεκτείνοντας ταχύτατα τὶς βλάβες καὶ ἀπομειώνοντας τὶς ὁποίες πιθανότητες ἀναστροφῆς μίας βεβαιωμένα, πρὸς τὸν θάνατο, πορείας.

Βέβαια… Ὅσο τὸ τέλος (ὁ θάνατος) τοῦ ὀργανιδίου-κράτους πλησιάζει, τόσο μᾶς καταλαμβάνει ἡ ἀπελπισία, ἐνᾦ ἐμεῖς, ἀρνούμενοι νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς αὐτὸ τὸ τέλος δὲν γίνεται νὰ ἀποφευχθῇ, ἐφ΄ ὅσον τὸ ὑβριδικὸ πλέον, λόγῳ πολλαπλῶν καὶ μὴ αὐτό-ἐπιδιορθώσεων, ὀργανίδιον-κράτος μας, ἔχει ὑποστῆ ἀνεπανόρθωτες βλάβες, κρεμᾶμε τὸ μέλλον μας (ἐπὶ τῆς οὐσίας τῶν μέλλον τῶν παιδιῶν μας) σὲ ἀνόητες καὶ ἀβάσιμες ἐλπίδες. Οἱ δὲ βλάβες ποὺ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα μόνον τῆς κακοδιαχειρίσεως καὶ τῆς λεηλασίας, ἀλλὰ πολλῶν ἐπὶ μέρους παραμέτρων, ἀρχῆς γενομένης τῆς δικῆς μας, ἀτομικῆς, ἀρνήσεως στὴν αὐτογνωσία, σαφῶς καὶ ἐπιδιορθώνονται, μόνον ποὺ ἀπαιτῶνται ἀποφασιστικὰ κύτταρα-ἄνθρωποι καὶ δράσεις καίριες. Αὐτὰ ὅμως δὲν εἶναι ζητήματα ποὺ μποροῦμε ἐπὶ τοῦ παρόντος νὰ ἐξετάσουμε. Τὰ μόνα ζητήματα ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπεξεργασθοῦμε εἶναι αὐτὰ ποὺ σχετίζονται μὲ τὶς ἐλπίδες μας. Ὅσο αὐτὲς παραμένουν ἐνεργές, τόσο περισσότερα βλαμμένα-κύτταρα θὰ καταλαμβάνουν τὸν χῶρο τῶν ὑγειῶν καὶ τόσο περισσότερος κόπος καὶ πόνος θὰ ἀπαιτηθῆ γιὰ νὰ ἐπαναλειτουργήσῃ τὸ ὀργανίδιον-Ἑλλὰς καί, τελικῶς, ὁ ὀργανισμός-Ἀνθρωπότης, σωστά.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ κίνδυνος ποὺ σήμερα ἀντιμετωπίζει ὅλος ὁ ὀργανισμός-Ἀνθρωπότης εἶναι …πλαστός. Δὲν ἀπειλεῖται μὲ θάνατο ἡ Ἀνθρωπότης ἀλλὰ ἀπειλῶνται μὲ θάνατο ὅλα ἐκεῖνα τὰ κύτταρά της, ποὺ τὴν ὀδήγησαν στὸ σημεῖο τοῦ νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὶς μεταλλάξεις κι ὄχι ἀπὸ τὶς κατὰ φύσιν λειτουργίες της. Πρὸς τοῦτον καί, ἐφ΄ ὅσον οἱ Φυσικοὶ Νόμοι τοῦ κόσμου μας εἶναι ἰσχυρότεροι τῆς Ὕβρεως, ἂς μὴν τρομάζουμε. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι πὼς ὁδηγούμεθα πλέον σὲ …ἐπανεκκίνησιν τῶν πάντων. Ἡ Ἀνθρωπότης δὲν κινδυνεύει νὰ ἀπωλεσθῇ. Ἡ Ἀνθρωπότης …«κινδυνεύει» νὰ ζήσῃ. Μὰ γιὰ νὰ ζήσῃ ἡ Ἀνθρωπότης πρέπει νὰ ἐνεργοποιήσῃ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ἐπιδιορθώσεως κάθε μεταλλάξεώς της, ἐμφανῶν ἢ μή. Ὁ μόνος θάνατος ποὺ ἐπέρχεται εἶναι ὁ θάνατος τῶν …μολύνσεων!

Τὸ πιστεύουμε δὲν τὸ πιστεύουμε, ἡ ἀλήθεια, πιὸ ὡμὴ ἀπὸ κάθε φαντασία καὶ σενάριο, εἶναι ἐμπρὸς στὰ μάτια μας καὶ μᾶς καταδεικνύει τὸν δρόμο. Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα