Σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ὅπου πατᾶμε, τὰ παιδιὰ μένουν μόνα τούς, πεθαίνουν σὲ πολέμους τῶν «μεγάλων».
Μένουν ὀρφανὰ καὶ οἱ «φιλάνθρωπες» ὀργανώσεις τοὺς πετοῦν ἔνα κομμάτι ψωμί. Πολλὲς φωτογραφίες νὰ βγοῦν καὶ νὰ σᾶς τὶς δείξουμε καὶ νὰ ἔχουν νά τσεπώσουν οἱ καλοὶ ἄνθρωποι.

Τὶς ψυχὲς δὲν τὶ ῥωτοῦν γιατὶ δὲν τὶς βλέπουν.

Οἱ πόλεις ποὺ ζοῦμε ἔχουν τὴν ἴδια εἰκόνα.
Πόσοι λέν  καλημέρα στόν ὁδηγό τοῦ λεωφορείου;
Ὅταν περπατοῦμε, π.χ. στὴν ὀδὸ Σταδίου, πόσα στρώματα ἀστέγων συναντοῦμε;
Βεβαίως αὐτὴν τὴν χρονιὰ ἔχει μίαν πρωτοτυπία: τοὺς ἔδωσαν οἱ μαλάκες δενδράκι στολισμένο.

Οἱ ἄλλες πόλεις, σὲ μεγάλο βαθμό, κρύβονται μὲ τὴν τέχνη τῆς ὑποκρισίας λίγο πιὸ καλά.
Ἐκεῖ κι αὐτὸ τελειώνει.

Τὰ νοσοκομεῖα ἔχουν ἄλλα.
Τὴν πρόγευση καὶ τὴν ἀναμονὴ τῆς τελικῆς ἀποχωρήσεως.
Ἐμεὶς δείχνουμε κι ἐκεῖ τὸ κοινωνικό μας καθῆκον.
Πᾶμε νὰ ποῦμε λόγια καὶ νὰ κάνουμε ἐπίδειξη.Ὁρισμένοι – ὅσοι ἔχουν ἀκόμη – πηγαίνουν λουλούδια καὶ κουτιὰ μὲ πάστες. 
Ἄλλοι ὅπως δύο-τρεῖς ποὺ ξέρω, παιρνοῦν ἀπὸ τὴν ἐνορία τοῦ Ψυχικοῦ καὶ πηγαίνουν στοὺς ἀῤῤώστους εἰκονίτσες.

Ἔ, Μαίρη;

Τί νά δοῦμε μετά;
Τά σχολεῖα, τά πανεπιστήμια, τὰ μαγαζιά καί τούς ἀνθρώπους πού τά ἔκλεισαν;

Μὴν ἐγγίζετε τὰ πιὸ «βαρειά».
Οἱ ὑπάλληλοι τῆς ἑλληνο-ὀρθοδοξίας εἶναι σὲ σταθερὴ τροχιά.
Ταξειδάκια, χρυσᾶ κι ἀρώματα, παγκάρι ἀφορολόγητο καὶ ἐπίδειξις.
Ὅλη ἡ εἰκόνα στὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς «ἐκλογές» τους.

Ἡ «δικαιοσύνη» ἀνάμεσα σὲ στίβες χαρτιῶν.

Τὸ πιὸ σοβαρὸ εἶναι τὰ γκομενικὰ καὶ γι’ αὐτὰ ὑπάρχουν τὰ ὡραῖα περιοδικά, τὰ βίντεο καὶ τὸ φέις μποῦκ.

Πιάσαμε κι ἐφέτος τὴν ἀνυπαρξία πολιτισμοῦ καὶ τὴν πολυλογία.

Ὑγεία νὰ ἐχουμε νὰ λέμε τὰ «κάλαντα» ὅλον τὸν χρόνο.

Μόνοι.

Σημείωσις

σᾶς παρακαλῶ, τὰ πολλὰ λόγια, ὅπως σοφὰ λέει ἡ παράδοσις – εἶναι φτώχεια.

Λεωνίδας