Ὅ,τι κι ἐὰν συμβαίνῃ γύρω μας…
Ὅσο καλὲς ἤ κακὲς ἐὰν εἶναι οἱ συνθῆκες…
Ὅσο ἐλπιδοφόρα, ἤ  ὄχι, εἶναι ἡ πορεία μας…
Ὅταν γνωρίζουμε, μὲ βεβαιότητα κι ἀποδείξεις, πὼς καλὼς πορευόμεθα, ΔΕΝ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ κάτι ἱκανὸ νὰ τὴν ἀνακόψῃ.

Τὸ πρόβλημα εἶναι στὸ ἐὰν εἶναι πράγματι ὀρθή, ἤ ὄχι, αὐτὴ ἡ πορεία.
Γιὰ  νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε ὑπάρχουν μικρές, «μαγικές» ἀλλὰ ἀποκαλυπτικὲς …«δικλεῖδες» ἀσφαλείας.
Γιὰ παράδειγμα… Μᾶς ἱκανοποιεῖ; Μᾶς εὐχαριστεῖ; Μᾶς γεμίζει ἐνέργεια ἡ ἐνασχόλησίς μας μέ τόν σκοπό μας;
Ἐὰν ὄχι, κάτι ἐπιλέξαμε στραβὰ ἤ κάτι κάνουμε λάθος.

Ἄλλο σημεῖον, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπαντήσῃ εἶναι τὰ ἐμπόδια. Πόσο μεγάλα εἶναι; Πόσο ἐπαναλαμβανόμενα; Πόσο ἀνυπέρβλητα; Ἐὰν κάθε φορά, τὰ ἴδια ἐμπόδια, ἐπαναλαμβάνονται μεγαλύτερα, τότε πάλι ἐμεῖς κάτι κάνουμε στραβά. Κάποια ἐπιλογή μας εἶναι λάθος. Κάτι πρέπει νὰ ἀλλάξουμε. Ἤ ἴσως νὰ πρέπῃ νὰ ἀλλάξουμε κι ὅλην τὴν πορέια μας.

Γιὰ νὰ μπορέσουμε ὅμως νὰ παρατηρήσουμε τὰ βήματά μας, νὰ τὰ «κοσκινίσουμε» καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουμε ὡς ἐφαλτήριον γιὰ γνῶσιν καὶ ἀφορμὴ γιὰ ἀποφάσεις, ἤ καὶ γιὰ ἀλλαγὴ «πλεύσεως» ἐὰν ἀπαιτεῖται, πρέπει νὰ σταθοῦμε, νὰ παρατηρήσουμε, νὰ ζυγίσουμε…
Νὰ πάρουμε δῆλα δὴ μίαν ἀνάσα…
Μίαν ἀνάσα βαθειά… Καὶ νὰ σκεφθοῦμε.
Μποροῦμε!

Φιλονόη

φωτογραφία