Ἀλλά στόν δικό μας κόσμο καί στίς δικές μας κοινωνίες ποιός πράγματι ἔχει τήν εὐθύνη;
Μήπως ἐπί τέλους πρέπει νά ἑστιάσουμε σέ αὐτό καί ὄχι σέ ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς ὑποδεικνύουν;

Σὲ ἕνα πλοῖο ὁ μόνος, κατὰ τῷ νόμῳ, ὑπεύθυνος, γιὰ ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὰ κακὰ ποὺ συμβαίνουν ἐπ΄ αὐτοῦ, εἶναι ὁ κυβερνήτης του. Δὲν ἔχουμε διαπιστώση δέ, ἔως σήμερα, συγκυβερνήσεις πλοίων ἀπὸ σύσσωμο τὸ πλήρωμα. Τὸ δὲ ἀνώτερον προσωπικὸ γιὰ καθαρὰ λόγους ὑποστηρικτικοὺς καὶ διαχειριστικούς, πρὸς τὸν κυβερνήτη, ὑφίσταται, ἐνᾦ τὸ κατώτερον ὑποχρεοῦται νὰ ὑπακούῃ τυφλὰ στὶς ἐντολές.
Στόχος ὅλων νὰ πλεύσῃ τὸ πλοῖον μὲ ἀσφάλεια πρὸς τὸ λιμάνι-στόχο του.

Σὲ κάθε πλοῖον ὅπου ὁ -θεωρητικῶς- ἱκανότερος γιὰ νὰ κυβερνηθῇ τὸ πλοῖον, εἶναι ὁ πλοίαρχος, τότε αὐτὸς καὶ μόνον εὐθύνεται γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ πλοίου καὶ τοῦ πληρώματος. Οὐδέποτε διεπιστώθη νὰ κρίνεται καὶ νὰ τιμωρεῖται τὸ πλήρωμα, ἀνώτερον ἢ κατώτερον, γιὰ παραλείψεις ἢ γιὰ ἀμέλειες, ἐφ΄ ὅσον τὸν ἀρχικὸ καὶ τὸν τελικὸ λόγο στὶς ἀποφάσεις διακυβερνήσεως τοῦ πλοίου ἔχει μόνον ὁ κυβερνήτης του.

Σὲ ἕνα πλοῖον ἐὰν γίνῃ στάσις, γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε λόγους, τότε ὁ πλοίαρχος καὶ κυβερνήτης ἐκτοπίζεται, γιὰ νὰ καταληφθῇ ἡ θέσις τοῦ κυβερνῶντος ἐκ τῶν στασιαστῶν.
Ἐὰν ἦταν ἀνίκανος γιὰ κυβερνήτης, τότε, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, πὼς καλῶς ἔγινε ἡ στάσις, μὰ ἐλλοχεύει πάντα ὁ κίνδυνος τῆς ἀγνοίας τοῦ τρόπου διακυβερνήσεως τοῦ πλοίου, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν στασιαστῶν, κάτι ποὺ βεβαιωμένα θὰ ἐπισύρη μεγαλυτέρους κινδύνους, ἀπὸ τούς, ἀληθεῖς ἤ ψευδεῖς ἔως τότε, γιὰ τὸ πλοῖον καὶ τὸ πλήρωμα.
Ἐὰν ὅμως ὁ πλοίαρχος -ὡς εἴθισται σὲ τέτοιες περιπτώσεις- ἦταν ὁ πλέον ἱκανός, γιὰ νὰ κυβερνᾶται τὸ πλοῖον μὲ ἀσφάλεια, ἐνᾦ ἡ στάσις ἔγινε γιὰ λόγους …«ἰδεολογικούς», τότε, πολὺ ἁπλᾶ, συζητᾶμε γιὰ …αὐτοκτονικὲς τάσεις τῶν στασιαστῶν.

Παρατηρῶντας μὲ προσοχὴ τὶς λεπτομέρειες, ἐπὶ τῶν ὁποίων βασίζεται ἡ ἀσφαλὴς διακυβέρνησις ἑνὸς πλοίου, εὔκολα μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε τὶς ἀναλογίες, μὰ καὶ τὶς ὁμοιότητες ἢ τὶς διαφορές, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν στὸ -ἀριστοτελικὸ- «καθ’ ὅλα» τοῦ κόσμου μας. Κι ἔτσι βλέπουμε σὲ μίαν ὁποιανδήποτε ἐπιχείρησιν ὁ «κυβερνήτης» της νὰ θεωρεῖται ἀποκλειστικῶς ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἐπιτυχὴ ἤ μή, πορεία τῆς ἐπιχειρήσεως. Τὸ αὐτόν, θεωρητικῶς, θὰ ἔπρεπε νὰ βλέπουμε σὲ μίαν χώρα ἢ σὲ μίαν οἰκογένεια.
Τό βλέπουμε ἤ ὄχι; Κι ἐάν ὄχι γιατί; Μήπως γιατί δέν ὑπάρχει ἤ μήπως γιατί μᾶς ἔχουν πείση πώς δέν ὑπάρχει;

Φιλονόη

Σημειώσεις

Τὸ ἐν λόγῳ «μοντέλον» ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν τὸ βασικὸ «μοντέλο διακυβερνήσεως» ὁποιουδήποτε «πλοίου», πραγματικοῦ ἢ μεταφορικοῦ. Στὴν σημερινή μας πραγματικότητα ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ διάφορες παρανοήσεις ποὺ ὑποστηρίζονται γενικῶς, τὸ σημαντικότερον πρόβλημά μας σὰν κοινωνίες, εἶναι ἡ -φαινομενικὴ- ἀνυπαρξία κυβερνήτου.

Θὰ μποροῦσε ὅμως ὅλη αὐτὴ ἡ εἰκόνα νὰ εἶναι πολὺ ἁπλῶς ἡ ἀνικανότης μας νὰ ἐντοπίσουμε τὸν πραγματικὸ «κυβερνήτη» τοῦ κόσμου μας (μὰ καὶ τῆς χώρας μας).
Ἐὰν πράγματι συζητᾶμε γιὰ ἀδυναμία δική μας, τότε εἶναι αὐτὴ ἡ ἀδυναμία μας ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἐστιάζουμε στὶς «βιτρίνες» αὐτοῦ τοῦ «κυβερνήτου», ἐνᾦ συνάμα πιστεύουμε πὼς -ἀπολύτως θεωρητικῶς- δροῦμε ἅπαντες (ἀκόμη καὶ μὲ τὸ σύστημα τῆς ἐκπροσωπήσεώς μας) ὡς συγκυβερνῆτες τοῦ «πλοίου-χώρας» ἢ τοῦ «πλοίου-πλανήτης».

Οὐδὲν ψευδέστερον καὶ παραπλανητικότερον ὅμως, ἀπὸ τὴν «ἀνυπαρξία κυβερνήτου». Τὸ «πλοῖον-χώρα» διαθέτει, «κατὰ τῷ νόμῳ» κυβερνήτη ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε ἢ κάτι ἄλλο. Κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπο τὸ «πλοῖον-πλανήτης» ἐπίσης διαθέτει κυβερνήτη, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἐμεῖς ἐπιτρέπεται νὰ βλέπουμε μόνον κάποιες …ἐκδοχές του, ποὺ εἶναι ἁπλὲς βιτρίνες του.

Εἶναι ὅμως πράγματι οἱ πλέον ἱκανοί γιά κυβερνῆτες τοῦ «πλοίου-χώρα» ἤ τοῦ «πλοίου-πλανήτου» οἱ (ἀληθεῖς) κυβερνῆτες τοῦ κόσμου μας; Ἤ μήπως ὄχι; Κι ἐάν ὄχι, τότε ποία ἡ αἰτία; Πρόκειται γιά μίαν μορφή (σὲ πολλὲς ἐκδόσεις κι ἐκδοχές!!!) ἀνικάνων κυβερνητῶν πού ἀνελίχθη σέ θέσεις ἐξουσίας παραπλανῶντας καί ἐξαπατῶντας ἤ πρόκειται γιά δολίους συνωμότες στασιαστές πού κατέλαβαν τήν Ἀρχή, ἀλλά, λόγῳ ἐγνωσμένης ἀνικανότητος ὁδηγοῦν στήν ἄβυσσο τά «πλοία» πού -καταχρηστικῶς- κυβερνοῦν;

Καλὸ εἶναι ὅμως, ἐπὶ τέλους, λοιπὸν νὰ ἀρχίσουμε νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν κάποιοι ἀνίκανοι στασιαστὲς κατέλαβαν κάποτε, διὰ τῆς βίας, τὴν Ἀρχή, μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα νὰ ὁδηγοῦν τὸ «πλοῖον-χώρα» ἢ τὸ «πλοῖον-πλανήτη» σὲ …ξέρες. Ἐὰν αὐτὸ ἔχει πιθανότητες νὰ ἰσχύῃ, τότε ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὸ γιατί ὅλα αὐτὰ ποὺ φαίνονται νὰ ἰσχύουν εἶναι κι αὐτὰ ποὺ τελικῶς αὐτό-καταῤῥίπτονται καί, ὁσονούπω, ἐπίκειται νὰ ἀναζητηθοῦν οἱ πραγματικῶς ἱκανοὶ κυβερνῆτες τοῦ κόσμου μας, μήπως καὶ διασώσουν, ὅπως-ὅπως, κάτι ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ καταῤῥέουν καὶ μᾶς παρασύρουν στὴν ἄβυσσον. Τὸ «πλοῖον-χώρα» ἢ τὸ «πλοῖον-πλανήτης» δὲν ἔχει ἁπλῶς πέση σὲ ξέρες, ἀλλὰ ἔχει ἀπωλέση καὶ μεγάλο μέρος τῆς ἱκανότητος πλεύσεώς του. Ὅμως ἀκόμη εἶναι χρήσιμον κι ἀναγκαῖον, ἐφ΄ ὅσον μόνον ἐπ΄ αὐτοῦ δύναται κάποιος ἀπὸ ὅλους μας νὰ ἐπιβιώσῃ, γιὰ νὰ φθάσῃ ἀσφαλῶς στὸ «λιμάνι-στόχο» του. Συνεπῶς; Συνεπῶς ἐὰν δὲν θέλουμε ἅπαντες νὰ ἀπωλεσθοῦμε ὁριστικῶς, μὰ κυρίως οἱ (ὑποτιθέμενοι) στασιαστές, τότε ἡ μόνη ἀναγκαία διέξοδος καὶ λύσις εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς προηγουμένης Ἀρχῆς.

Ἄλλως τε… Ὡς γνωστόν, σὲ κάθε μορφὴ στάσεως, εἰδικῶς ἐπὶ ἑνὸς πλοίου, ὁ (ἀληθὴς) κυβερνήτης τοῦ πλοίου οὐδέποτε ἐξοντώνεται, ἐφ΄ ὅσον εἶναι χρήσιμος. Φυλακισμένος ναί, παραμένει, ἀλλά γιά πόσο; 

Ὅσο γιὰ τὸ ποιὸς φαίνεται νὰ ἔχῃ τὴν εὐθύνη, συνολικῶς, ἀκόμη, εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ποὺ κάποτε ἴσως νὰ τὴν διδαχθοῦμε. Γιὰ τὴν ὥρα, πατῶντας μόνον στὶς διαπιστώσεις, ἡ ἀπόλυτος καὶ καθολικὴ ἀποτυχία, τῶν πάντων στὰ πάντα, εἶναι τὸ μόνον βέβαιον. Ἐὰν λοιπόν, εἴτε λόγῳ ἀνικανότητος εἴτε λόγῳ ὑπεξαιρέσεως, κάποιοι ἀκόμη φαίνονται νὰ ἀπολαμβάνουν, πέραν ἀπὸ ἐξουσίες καὶ πολλὰ ἄλλα, παρελκόμενα, ἂς ξεκινήσουμε νὰ προβληματιζόμεθα γιὰ τὸ πόσο ἀληθὲς εἶναι τοῦτον, γιὰ τὸ πόσον χρόνο ἀκόμη θὰ μπορῆ νὰ μᾶς παραπλανᾶ, ὡς εἰκόνα καὶ γιὰ τὸ ποῦ θὰ καταλήξουν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι ποὺ ἔσπευσαν, καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῶν τελευταίων αἰώνων, νὰ ὑπηρετήσουν ἕνα τόσο μισάνθρωπο μοντέλο.

Ἰδιαιτέρως δὲ ἐνδιαφέρουσα λεπτομέρεια εἶναι ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη, ποὺ συνδυαστικῶς μὲ τὰ παραπάνω, καταλήγει …κενὸ γράμμα!!!.

εἰκόνα