Θὰ μποροῦσα… Θεωρητικῶς… Ὅλοι μας θὰ μπορούσαμε νὰ εἴμαστε ἐν δυνάμει ἡγέτες.
Θὰ μπορούσαμε ἀλλὰ δὲν εἴμαστε, διότι ἁπλούστατα ἐξακολουθοῦμε, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, νὰ πορευόμεθα στὶς ἐγωκεντρικὰ ἀτομικές μας διαδρομές. Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον θὰ ξεπεράσουμε τὶς ἐγωπάθειές μας, τότε ἴσως πράγματι νὰ ξημερώσουμε καὶ ἡγέτες, ἐκτὸς τοῦ προηγηθέντος -καὶ ἀναγκαίου- ἄνθρωποι.

Μία οὐσιώδης λεπτομέρεια ποὺ μᾶς χαρακτηρίζει ὡς ἄτομα, εἶναι ἡ μερικὴ ἢ ὁλικὴ ἄρνησίς μας νὰ ἀποδεκτοῦμε τὸ μερίδιον εὐθύνης μας στὸ νὰ γίνουμε πιστοὶ -καὶ ἄνευ πιθανῶν εὐεργετημάτων-ὑπηρέτες τῆς καθολικῆς Ἀληθείας καὶ τῆς καθολικῆς Ἐλευθερίας. Τὰ ἀνταλλάγματα καὶ οἱ …μισθοδοσίες δὲν διακρίνουν τοὺς ἡγέτες, παρὰ μόνον τοὺς σαλτιμπάγκους ποὺ τὸ παίζουν -κακό τους καιρό- ἡγετίσκοι, διότι ἐξυπηρετοῦν καὶ ἐξυπηρετῶνται.

Ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν Ἐλευθερία, τότε αὐτὸ δὲν γίνεται νὰ περιορίζεται σὲ μίαν κλειστή μας παρέα ἢ σὲ κάποιον ἀκόμη πιὸ κλειστὸ κύκλο, ἀλλὰ καθημερινῶς, ὁπουδήποτε, ὀφείλουμε νὰ γινόμεθα δίαυλος ἐξυπηρετήσεως τῶν ἀρχῶν πού, ὑποτίθεται, πρεσβεύουμε. Κάθε μας στεγανό, κάθε μας μυστικό, κάθε μας προσκόλλησις συνιστᾶ ἐμπόδιον ὄχι τόσο γιὰ τὴν πορεία μας πρὸς τὴν ἡγεσία (ποιός νοιάζεται ἄλλως τέ;), παρὰ μόνον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἀνθρωπότητος, μὲ ἢ χωρὶς ἐμᾶς.

Ἄτομα τὰ ὁποία ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ μερίδες κοινωνιῶν καὶ ὄχι γιὰ τὰ σύνολα τῶν κοινωνιῶν, ὄχι μόνον δὲν συνιστοῦν ἐν δυνάμει ἡγέτες, ἀλλὰ καταντοῦν καὶ δολιοφθορεῖς τῶν κοινωνιῶν τους. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν εἶναι μόνον οἱ Ἕλληνες ποὺ πάσχουν ἀλλὰ σύσσωμος ἡ Ἀνθρωπότης.

Γιὰ νὰ ξημερώσῃ κάποιος ἠγέτης, ἐκτὸς ἀπὸ πιστὸς ὑπηρέτης τῆς Ἀληθείας, ὀφείλει νὰ εἶναι καὶ πιστὸς φύλαξ τῆς ἀτομικότητος. Ἐὰν ἐγὼ θέλω νὰ ἀλλάξω ὅλους τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ μπορῶ νὰ …«λάμπω» ἀνάμεσά τους, ὄχι ἡγέτης δὲν εἶμαι, ἀλλὰ μᾶλλον μιμοῦμαι τοὺς …καραγκιόζηδες τοῦ κόσμου μας.  Τελικῶς ἀποδεικνύεται καθημερινῶς πὼς αὐτός, ἡ ζητούμενος καί, σαφῶς, ἀναγκαῖος ἡγέτης δὲν εἴμαστε ἐμεῖς, ἀλλὰ οὔτε καὶ διαφαίνεται στὸν ὁρίζοντα πὼς ἔρχεται. Κι αὐτὸ διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀν τὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸ μέσα μας, ἑστιάζουμε στοὺς γύρω μας.
Πῶς εἶναι δυνατόν ὅμως νά ἀκολουθηθῇ κάποιος ἀπό τούς γύρω του, ἐάν δέν εἶναι ὁ ἴδιος πρότυπο γιά τόν …ἑαυτόν του;

Τέλος καλὸ θὰ ἦταν νὰ γνωρίζουμε, ἀπὸ τώρα, ἐφ΄ ὅσον θὰ τὸ συναντήσουμε ἀργότερα, πὼς ἡ ἡγεσία δὲν εἶναι κάτι στατικό, ἀλλὰ κάτι ἐξελίξιμον. Ἐὰν ἐγὼ λοιπὸν ἔχω περιχαρακωθῆ στὸν κόσμο μου, θεωρῶ ὅ,τι θεωρῶ γιὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ τοὺς ἄλλους καὶ πιστεύω πὼς βάσει τῶν δικῶν μου σχεδιασμῶν θὰ πρέπη νὰ συμβοῦν ὅλα, τότε ἂς ξεκινήσω καλλίτερα ἀπὸ τὸ πόσο καλὰ στέκω στὰ …μυαλά μου καὶ ὄχι ἀμέσως ἀπὸ τὸ ἐὰν αὐτὰ ποὺ πιστεύω εἶναι λογικὰ κι ἀναγκαία. Διότι ὅσο λογικὰ κι ἀναγκαία ἐὰν φαντάζουν -καί, πιθανόν, νὰ ἀποδεικνύονται- τόσο ἀνόητα θὰ φαίνονται, ἐὰν τὸ «ἐγὼ» δὲν ἔχῃ ὑποταχθῆ πλήρως στὸ «ἐμεῖς». Κοινῶς… ἐὰν ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ γίνω …ὑπηρέτης, τότε θὰ ἐξακολουθήσω ἁπλῶς νὰ γελοιοποιοῦμαι καθημερινῶς, ὅσο χρειάζεται, ἔως νὰ ἐξαφανισθῶ πλήρως καὶ νὰ ἀπαλλάξω τὸν κόσμο ἀπὸ τὸ περιττό μου σαρκίο.

Φιλονόη

Σημείωσις

Τὰ παραπάνω γιὰ ἀρχή, διότι πράγματι, στὶς ἡμέρες μας, τὸ ζοῦμε κι αὐτό.
Θὰ ἐπανέλθω συντόμως.

εἰκόνα