Δὲν ἀφορᾶ μόνον στὴν ἐπιβίωσίν μας ἤ στὴν συντήρησιν τῆς οἰκογενείας μας…
Ἡ Δική μας Εὐθύνη, τώρα πιά, ὅπως ἐξελίσσονται οἱ καταστάσεις, ἀφορᾶ στὸ σύνολον τῆς Ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ Πλανήτου.
Δὲν εἴμεθα ξεκομμένοι.
Εἴμεθα τμῆμα τῶν πάντων κι ὥς τέτοιοι πρέπει τώρα πιὰ νὰ βλέπουμε τὸν Κόσμο μας!!!

Μάθαμε, ἀπὸ παιδιά, στὸν μικρὸ καὶ ὑπάνθρωπο ὑπό-κόσμο μας, νὰ ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὰ ὅσα μᾶς ἱκανοποιοῦν, μᾶς ἐξυπηρετοῦν, μᾶς διευκολύνουν.
Μάθαμε νὰ βολευόμεθα ἐμεῖς καὶ νὰ ἀγνοοῦμε, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε, γιὰ τοὺς ἄλλους.
Κι ἔως ἕναν βαθμὸ κάτι τέτοιο, ἔως σήμερα, μὲ τὴν μορφὴ ποὺ ἔχουν οἱ «κοινωνίες» μας, θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογηθῇ.
Μὰ τώρα πιὰ Ὄχι!!!

Τώρα πιά, ἐφ΄ ὅσον ὅλο καὶ πλησιέστερα εἶναι ἡ μεγάλη Καμπή, στὴν πραγματικότητά μας, ἀρχίζουμε σιγὰ σιγὰ νὰ κατανοοῦμε τὸ πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ δημιουργία, ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, πραγματικῶν κοινωνιῶν.
Οἱ κοινωνίες ὅμως δὲν δομοῦνται ἀπὸ μονάδες ποὺ αἰσθάνονται μονάδες, ἀλλὰ ἀπὸ μονάδες ποὺ αἰσθάνονται κύτταρα ἑνὸς ἑνιαίου ὀργανισμοῦ. Ἑνὸς ὀργανισμοῦ ὅμως ποὺ δὲν ὑπάρχει καὶ κατ’ ἐπέκτασιν πρέπει νὰ κτίσουμε ἀπὸ τὸ Τίποτα!!!

Ἡ Δική μας Εὐθύνη λοιπόν, ἡ Ἀτομική μας Εὐθύνη, μὰ καὶ ὁ Σκοπός μας καὶ ὁ Δρόμος μας, τώρα πιὰ δὲν ἀφοροῦν μόνον στὸ πῶς θὰ ἐπιβιώσουμε, ἀλλὰ στὸ πῶς θὰ ἐπιβιώσουμε συγκροτώντας πραγματικὲς κοινωνίες, μὲ κοινὸ Ὄραμα καὶ κοινὲς Στοχεύσεις καὶ  κοινὲς Ἀνάγκες.

Ἄς μὴν περιμένουμε λοιπὸν νὰ ἀκούσουμε τὸν κρότο ἀπὸ τὸ τελικὸ σώριασμα τῶν ἐρειπίων.
Ἄς ξεκινήσουμε Μόνοι μας, σιγὰ σιγά, νὰ ἀναζητοῦμε ἐκεῖνα τὰ συστατικὰ ποὺ ἀπαιτοῦνται, γιὰ νὰ ἐπαναδομήσουμε αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ ἐπαναδομήσουμε…
Ἐδῶ εἶναι ὅλα…
Καὶ ὅλα στὸ χέρι μας…

Φιλονόη

εἰκόνα