Ἀφορμῆς δοθείσης ἐκ τῆς σημερινῆς, βροχερῆς ἡμέρας. ἐν μέσῳ Αὐγούστου (ἀκόμη) ἀντιλαμβάνομαι πὼς σιγά-σιγά, ἀλλὰ σταθερότατα, εἰσερχόμεθα σὲ ἐκείνην τὴν περίοδο ποὺ ἡ καθολικὴ Κάθαρσις θὰ συντελεσθῆ.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ὅμως, καλλίτερον εἶναι νὰ λέμε πὼς ἡ Κάθαρσις δὲν θὰ συντελεσθῆ, ἐφ΄ ὅσον ἤδη συντελεῖται, ἀλλὰ θὰ ὁλοκληρωθῆ ὁσονούπω. Κι αὐτὸ διότι, ὅσο κι ἐὰν δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμεθα ἀκόμη, στὴν πραγματικότητα ὁδεύουμε πρὸς ἐκεῖνο τὸ  σημεῖον ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ κορυφωθοῦν οἱ ἀναγκαῖες διαδικασίες, πρὸ κειμένου νὰ κλείσῃ κι αὐτὸς ὁ κύκλος τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας, γιὰ νὰ δοθῇ χῶρος στὸ νέο (ὄχι ἀνθρώπινον εἶδος βεβαίως) ποὺ θὰ ἀναπτυχθῆ σὲ νέες, ὑγειέστερες βάσεις.

Ἡ Κάθαρσις εἶναι ἀναγκαία σὲ ὀργανισμοὺς (κοινωνίες, κράτη, ἑνώσεις) ποὺ ἐξ ἀρχῆς ἔχουν δομηθῆ σὲ λάθος πυλῶνες. Ἡ στήριξίς τους, ἐκ τῶν πραγμάτων, εἶναι τόσο ἐπισφαλής, ποὺ στὸν πρῶτο κλειδωνισμὸ ταράζονται σοβαρά, ἐνᾦ εἶναι ἀβέβαιος ἡ ἐπιβίωσίς τους σὲ κάτι ἰσχυρότερον. Δυστυχῶς ὅμως, κρίνοντας ἐκ τῶν βασικῶν καὶ στοιχειωδῶν μας γνώσεων στὴν Μηχανική, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἕνα οἰκοδόμημα βλαμμένο (ποὺ ἔχει βλάβες δῆλα δή) σὲ συνθῆκες μεγάλων ἀναταράξεων, ὄχι μόνον γκρεμίζεται, ἀλλὰ καταπλακώνει καὶ ὅσους δὲν πρόλαβαν νὰ διαφύγουν ἀπὸ αὐτὸ ἐγκαίρως. 

Ἤδη ἐμεῖς, ὡς Ἕλληνες (ἀλλὰ καὶ ὡς Εὐρωπαῖοι) διαβιοῦμε σὲ ἕνα (τοὐλάχιστον) τέτοιο βλαμμένο οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖον ἀποσαθρώνεται ἤδη μόνον του καὶ ἀπαιτεῖται μία μόλις τόση δὰ …«τυχαιότης» γιὰ νὰ τὸ ἀποτελειώσῃ. Ἕνα τέτοιο «ἀτύχημα» ὅμως ὁδηγεῖ σὲ τραγῳδίες (κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς) καί, καταληκτικῶς, σὲ καθάρσεις.

Ἡ φρίκη τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς ἦταν, ἀπὸ μίαν (ἀκραία ἴσως) ὁπτική, ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους πολλῶν διεργασιῶν, συμπεριλαμβανομένης κυρίως ὅμως τῆς Καθάρσεως. Ὄχι τόσο τῶν ἀθῴων θυμάτων (καὶ τῶν συγγενῶν-φίλων τους, καθὼς καὶ τῶν λοιπῶν πυροπλήκτων) ἀλλὰ τοῦ ἰδίου τοῦ κρατικοῦ μορφώματος, ποὺ καταχρηστικῶς (καὶ ὑβριστικῶς) χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα «Ἑλλάς». Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν τραγῳδία, τὴν ἐξαιρετικὰ ἀκραία, διαπιστώνουμε, μὲ πόνο, πὼς ἀκόμη καὶ σήμερα ἀρνεῖται  πεισματικὰ ὅλος ὁ μηχανισμὸς στηρίξεως τοῦ Κράτους νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν ἀνικανότητά του καὶ τὴν ὁλιγωρία του, μὰ κυρίως ἀρνεῖται νὰ συνετισθῇ καὶ νὰ προσδιορίσῃ ἀναγκαῖες Ἀρχὲς καὶ Ὅρια ποὺ θὰ ἐπιτρέψουν στὸν ὀργανισμό-κράτος νὰ ἐπιβιώσῃ. Αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια εἶναι καὶ τὸ «κλειδί» γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἀφ΄ ἑνὸς ἡ ὀργή, ἀφ΄ ἑτέρου ἡ ὑπέρ-Ὕβρις εἶναι πλέον διαρκῶς διογκούμενες.
Ἡ κατάληξίς τους δέ, ὅσο κι ἐὰν μᾶς φαίνεται κάπως σὰν κάτι μακρυνό, εἶναι πλέον περισσότερο ἀπὸ βεβαία δεδομένη καί, ἰδίως, ἰδιαιτέρως σύντομος.

Φιλονόη

εἰκόνα