Ἀρκετὴ ὑπομονὴ κάναμε… Στὰ ὅρια τῆς αὐτοχειρίας σχεδόν…
Ἐξαντλεῖται κι αὐτὴ ὁσονούπω…
Καὶ ἢ θὰ πέσουμε στὸ …κενό, ἢ θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ σηκωθοῦμε ὁριστικῶς στὰ πόδια μας.

Ὀδύνη, μούδιασμα, ἀπογοήτευσις ἐπικρατοῦνν….
Στὸ βάθος διακρίνουμε μόνον ἀπελπισία…
Ἀδιέξοδα καὶ πάλι ἀδιέξοδα, βλέπουμε…
Μία ἀπέραντη φυλακή, ποὺ ἐντός της παγιδευθήκαμε καὶ πλέον ἀδυνατοῦμε ἀκόμη καὶ νὰ οὐρλιάξουμε…
Σκηνικὸ τρόμου… παρανοίας… θανάτου…

Μᾶς διαφεύγει ὅμως κάτι… Τὸ σημαντικότερον ὅλων… Στὴν Φύσιν κενὰ δὲν ὑπάρχουν… Κι ὅταν κάτι πεθαίνῃ τὸ κάνει γιὰ νὰ δοθῇ χῶρος στὸ νέο νὰ γεννηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ καὶ νὰ ὑπάρξῃ, μέσα σὲ καλλίτερες συνθῆκες…
Κι ἐμεῖς τώρα, ἐν ἀγνοίᾳ μας, βιώνουμε τὶς ὠδίνες αὐτῆς τῆς γέννας…
Εἴμαστε τὰ κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ ποὺ αἰῶνες μέσα του ἐδόμησε ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν σημερινή μας ἐποχή…

Ἡ γέννα θέλει αἷμα… Καὶ θέλει τὸ δικό μας αἷμα αὐτὴ ἡ γέννα…
Μὰ εἶναι, γιὰ πρώτη φορά, αὐτὸ τὸ αἷμα ἀναγκαῖον…
Αὐτὲς οἱ ὠδίνες, διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται, περιλαμβάνουν μέσα τους ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸν φόβο γιὰ τὸ ἄγνωστον ποὺ σὲ λίγο θὰ γεννηθῇ. Ἂς κάνουμε ὑπομονή… Δὲν εἶναι τόσο ἀργά, μὰ οὔτε καὶ τόσο νωρίς, γιὰ νὰ δοῦμε ἀπὸ τώρα τὸ νέον νὰ γιγαντώνεται…
Εἴμαστε ἡ «μαγιά» του, ὁ «σπόρος» του, ἡ γενετική του πληροφορία… Ἴσα ποὺ θὰ προλάβουμε νὰ δοῦμε κάτι λίγο ἀπὸ τὴν ὀντότητά του.

Φιλονόη

εἰκόνα