Ὄχι γιὰ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων. Οὔτε κἂν γιὰ τὶς πράξεις τῶν παιδιῶν μας. Εἰδικῶς δὲ γιὰ τὰ παιδιά μας, γιὰ τὰ ὁποία οὔτως ἢ ἄλλως, λόγῳ τῆς γονεϊκῆς μας σχέσεως μαζύ τους, κουβαλᾶμε, σὲ ὅλην τὴν ζωή μας, μίαν εὐθύνη ποὺ περισσότερο τὰ βαραίνει καὶ τὰ πνίγει παρὰ τὰ ἀνακουφίζει, καθιστῶντας τα ἀνίκανα νὰ διαχειρισθοῦν καταστάσεις πού, σὲ κάποιες φορές, ἀφοροῦν ἀκόμη καὶ στὴν ἰδίαν τους τὴν ζωή.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην.
Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν δική μας, ἀπολύτως δική μας, ἀνάγκη προστασίας τῶν γύρω μας, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότης ποὺ τελικῶς μᾶς φυλακίζει. Ἀρνούμεθα ὅμως νὰ ὁμολογήσουμε, κυρίως στοὺς ἑαυτούς μας, τὸ πόσο πολὺ αὐτό-παγιδευόμεθα μέσα στὰ συναισθήματά μας, διότι ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι διαδικασία ἀναπαραγωγῆς ἐξηρτημένων ἀνθρώπων. Ἀνθρώπων ποὺ ἐὰν κι αὐτοί, μὲ τὴν σειρά τους, ἀναπαράξουν τὰ ὅμοια μὲ ἐμᾶς, θὰ καταντήσουν ἁπλῶς μιμητὲς καὶ προασπιστὲς μίας κοινωνίας ποὺ ἀρέσκεται νὰ εἶναι δούλη, ἀλλὰ ποὺ ἀρνεῖται νὰ τὸ συνειδητοποιήσῃ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη. Δουλειά μας εἶναι καθημερινῶς νὰ ἀποκτᾶμε νέους βαθμοὺς ἐλευθερίας καὶ νὰ τοὺς ὑπερασπιζόμεθα. Δουλειά μας δὲν εἶναι νὰ ἀπελευθερώσουμε τοὺς ἄλλους. Ὁ κάθε ἕνας ἔχει τὴν δική του διαδρομὴ νὰ διανύσῃ, ἔτσι κι ἀλλοιῶς. Τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε, πραγματικά, εἶναι νὰ διδάσκουμε, μὲ τὴν συμπεριφορά μας, τοὺς γύρω μας καὶ οὐδέποτε μὲ τὶς πιέσεις μας καὶ μὲ τὶς ἀγωνίες μας. Ἐὰν πολεμοῦμε, γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε λόγους, τὴν Ἀνάγκη τῆς Φυσικῆς ἐπιλογῆς, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀνεξάρτητα ὄντα, αὐτόνομα καὶ αὐτάρκη, τότε τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι τὸ νὰ παραμένουμε κι ἐμεῖς μέρος τοῦ προβλήματος πού, τάχα μου, πολεμοῦμε.

Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς γύρω μας, μὰ ἰδίως τὰ παιδιά μας, ἐλευθέρους γιὰ νὰ ἀποφασίσουν μόνοι τους σχετικῶς μὲ τὸ ἐὰν θέλουν νὰ διανύσουν τὶς ἀτομικές τους διαδρομές, πιστεύοντας σὲ αὐτοὺς καὶ ἐλευθερώνοντάς τους ἀπὸ τὶς δικές μας ἐξαρτήσεις. Εἶναι δύσκολο, μὰ εἶναι κι ἀναγκαῖον.

Φιλονόη

εἰκόνα