Καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ τοῦ ξεφύγουμε. Ὑπάρχει ὅμως ὀλίγον ἔγκυος; Ἤ μήπως μόνον ἐμεῖς ἐλπίζουμε νά ὑπάρχῃ;

Ὀλίγον εἰλικρινεῖς καὶ ὀλίγον ὑποκριτὲς λοιπόν. Ὀλίγον ἀπὸ ὅλα. Ἐδῶ ἀπόλυτοι κι ἐκεῖ συμβιβαστικοί. Ἐδῶ ἀποφασισμένοι κι ἐκεῖ ὑποχωρητικοί. Ἐδῶ ἀκραῖα ἂρνητὲς κι ἐπαναστάτες κι ἐκεῖ «μπόσικοι» καὶ προσκυνημένοι. «Κουταλιανοί» λοιπόν καταντήσαμε; 

Μά τόσο δύσκολο εἶναι νά παύσουμε αὐτό τό ὀλίγον καί νά περάσουμε στό Ὅλον;

Ναί, εἶναι δύσκολον. Εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον, ἰδίως ἐὰν κάθε φορὰ …ξεγλιστροῦμε ἀπὸ τὰ δύσκολα, ἀκριβῶς διότι μᾶς …«σώζουν» οἱ «ὀλίγον» συνήθειές μας. Ἀκριβῶς διότι μποροῦμε, ἀκόμη, νὰ «δραπετεύουμε» ἀπὸ τὴν αὐτοκριτική μας.
Κι ἀκριβῶς γιὰ ὅλα τοῦτα παρηγορούμεθα, ἐλπίζουμε, ἐξακολουθοῦμε. Τί κερδίζουμε; Τίποτα φυσικά, παρὰ μόνον χρονοκαθυστερήσεις καὶ παρατάσεις, ἀπὸ κάτι ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως θὰ μᾶς συμβῆ.

Τὸ ζήτημα ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἐὰν θὰ μᾶς συμβῆ, γιατί, ἤδη μᾶς συμβαίνει, ὅσο κι ἐὰν ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀποδεκτοῦμε. Τὸ ζήτημα εἶναι στὸν τρόπο. Ἄλλο τὸ νὰ ὑποχρεωθοῦμε, σὲ μίαν στιγμή, λόγῳ ἀνάγκης, μέσα σὲ συνθῆκες ἀπολύτου καὶ ἀκραίας βίας, νὰ …«μετακινηθοῦμε» στὸ Ὅλον καὶ ἄλλο τὸ νὰ ἐπιλέξουμε μόνοι μας, βῆμα τὸ βῆμα, μὲ τὸν χρόνο μας καὶ τὶς δυνάμεις, τὸ νὰ τὸ φθάσουμε. Τὸ ἀναγκαῖον, τὸ βίαιον καὶ τὸ ἀπότομον προκαλοῦν περαιτέρω κλυδωνισμούς, ποὺ καλὸ θὰ ἦταν νὰ τοὺς ἀποφύγουμε. 

Ἡ μεγάλη διαφορά, στὴν ὁποίαν, γιὰ τὴν ὥρα, ἀρνούμεθα νὰ δώσουμε σημασία, ἀναφορικῶς μὲ τὰ προηγούμενα χρόνια, ἀποτυπώνεται στὸν βίαιο, ἀκραῖο καὶ πιεστικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον σήμερα συμβαίνουν τὰ γεγονότα. Ὅσο λοιπὸν κι ἐὰν ἀρνούμεθα νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, στὸ πέρας αὐτῆς τῆς -ὁμολογουμένως- σκληροτάτης διαδικασίας, ὀφείλουμε -σὲ ἐμᾶς καὶ στοὺς γύρω μας- νὰ εἴμαστε «καθαροί». «Καθαροί», «διαυγεῖς» καὶ ἀπολύτως ἀποφασισμένοι. Συνεπῶς τὸ ὀλίγον φθάνει στὸ πέρας του… Τὸ νὰ πατᾶμε σὲ «δύο βάρκες» ἔχει πλέον πολὺ κοντινὴ ἡμερομηνία λήξεως. Τὸ νὰ ἐπιμένουμε στὸ «καὶ μὲ τὸν χωροφύλαξ καὶ μὲ τὸν ἀστυφύλαξ» καθίσταται αὐτοκτονικό…

Ἔως προσφάτως πράγματι μπορούσαμε νὰ ἀποφύγουμε, νὰ ἀναβάλουμε ἢ καὶ νὰ ἀκυρώσουμε τὶς λήψεις τῶν ἀποφάσεων. Σήμερα κάτι τέτοιο πλέον εἶναι ἀδύνατον, διότι, τώρα πιά, ὁ χρόνος μετρᾶ ἀντίστροφα γιὰ ὅλους μας.
Τὸ πρῶτο μας λοιπὸν μέλημα, πέραν κάθε ἄλλης διαδικασίας, εἶναι μόνον τὸ νὰ παύσουμε αὐτὸ τὸ «ὀλίγον» ὁριστικῶς. Τὸ πῶς θὰ τὸ πράξη ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, εἶναι ἀπολύτως δική του ὑπόθεσις, ἀλλὰ εἶναι βέβαιον πὼς θὰ τὸ πράξη.
Ἢ θὰ τὸ παύσουμε λοιπὸν τὸ «ὀλίγον» ἢ θὰ …«μᾶς πάρη τὸ ποτάμι»!!! 

Φιλονόη

εἰκόνα