Μὲ ἁπλᾶ λόγια…
Γιὰ νὰ ξεκινήσουμε γιὰ κάπου, ὁπουδήποτε, πρέπει νὰ μὴν ἀφήσουμε τὴν ὁποιανδήποτε ἐκκρεμότητα πίσω μας, ποὺ θὰ ἐμποδίζη κάθε μελλοντικό μας βῆμα.
Ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε καὶ σὲ πιὸ …ἱστορικὲς βάσεις, ἐὰν δὲν κόψουμε ὁριστικῶς κάθε γέφυρα μὲ τὸ παρελθόν μας, δὲν μποροῦμε νὰ ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ὁποιοδήποτε ταξείδι.

Ἔχουμε μάθη νὰ κουβαλᾶμε μαζὺ μὲ τὰ ὄνειρα, τὰ ὁράματα καὶ τὶς ὅποιες ἀποσκευές μας ὅλα ἐκεῖνα τὰ συναισθήματα, τὶς πεποιθήσεις καὶ τὶς προσκολλήσεις, ποὺ μᾶς περιορίζουν καὶ τὸ βλέμμα καὶ τὸ βῆμα. Δὲν γίνεται νὰ ἀποζητοῦμε, γιὰ παράδειγμα, Ἐλευθερία, ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε μέσα μας γκρεμίση ἤδη κάθε μορφὴ φυλακῆς, πραγματικῆς καὶ φανταστικῆς, ποὺ μᾶς κρατᾶ ἀγκυλωμένους κι ἀκινητοποιημένους. Δὲν μποροῦμε ἐν ὀλίγοις νὰ ἐλπίζουμε σὲ καλὲς ἐκβάσεις ἢ σὲ ἐλεημοσύνες ἢ στὴν τύχη, ἐὰν δὲν θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἱκανοὺς κι ἀξίους νὰ διανύσουν καί, ταὐτοχρόνως, νὰ ἀπολαύσουν κάθε ἐπὶ μέρους βῆμα ἀλλὰ καὶ προετοιμασία, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὸ νὰ φθάσουμε στοὺς στόχους μας. Κατ’ ἐπέκτασιν, ἐὰν δὲν ἀντέχουμε νὰ «σκαλίσουμε» ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς διατηροῦν μερικῶς ἢ ὁλικῶς περιορισμένους, δὲν γίνεται νὰ ξεκινήσουμε γιὰ νὰ διεκδικήσουμε τὸ ὁ,τιδήποτε.

Ἐὰν ἐπὶ πλέον ὅμως δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήση πὼς πράγματι δικαιούμεθα τοὺς καρποὺς τῶν κόπων μας, πάλι θὰ εἶναι σὰν νὰ μὴν κάναμε κάτι. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς κι ἀπαιτεῖται πλέον, ὅλο καὶ πιὸ συνειδητά, νὰ ἀφήνουμε πίσω μας κάθε τὶ ποὺ μᾶς κρατᾶ δεσμίους σὲ καταστάσεις καὶ σὲ συναισθήματα ἀλλά, κυρίως, σὲ τέτοιου εἴδους πεποιθήσεις, ποὺ μᾶς αὐθυποβάλλουν γιὰ τὸ ἀδύνατον. Δὲν ὑπάρχει ἀδύνατον. Ὑπάρχει μόνον αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ τὸ δυνατὸν καὶ τὸ ἀδύνατον. Δὲν ὑπάρχει ἄτοπο ἀγών. Ὑπάρχει καλῶς καὶ  κακῶς προετοιμασμένος ἀγωνιστής. Δὲν ὑπάρχει νικητὴς καὶ ἡττημένος. Ὑπάρχει αὐτὸς ποὺ πιστεύει πὼς δικαιοῦται, ἐκ τῶν πρωτέρων, τὴν νίκη ἢ τὴν ἥττα.

Φιλονόη

εἰκόνα