Ἀλλὰ καὶ …ἐλπίς!!!
Βέβαια, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς καλλιεργείας καὶ συντηρήσεως τῶν ἐλπίδων, ἔχω πολλάκις τοποθετηθῆ ἀρνητικῶς.
Ὅμως γιά ποιές ἐλπίδες τό κάνω; Μήπως μόνον γιά ἐκεῖνες πού μᾶς ἀποκοιμίζουν καί μᾶς παραπλανοῦν;
Μήπως μόνον γιά ὄσα μᾶς ἐφησυχάζουν;
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ ἀνθρωπότης, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἠρνεῖτο (καὶ ἀρνεῖται) νὰ «ξεκολλήσῃ» συνειδητῶς καὶ αὐτοβούλως ἀπὸ καταστάσεις ποὺ (νομίζει πὼς) τὴν κάνουν νὰ νοιώθῃ ἀσφαλής, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα τὴν τελματώνουν. Αὐτὸ ὅμως εἶναι δικό της πρόβλημα, ἐφ΄ ὅσον πάντα ἡ Ἀνάγκη ἐπιβιώσεώς της τὴν ὑπεχρέωνε ὄχι μόνον νὰ …«ξεκολλήσῃ» ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιδοθῇ, μὲ ὅλες της τὶς δυνάμεις, σὲ ἀγῶνες διαρκεῖς, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανακτήσῃ ἕνα ἀσφαλὲς περιβάλλον.
Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τώρα μᾶς συμβαίνει… Ὅσο καὶ νὰ ἀρνούμεθα νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν (ἐπίπλαστο) ἀσφάλειά μας, ἐλπίζοντας σὲ κάποιο …θαῦμα, ποὺ θὰ ἀλλάξη ὑπέρ μας τὰ δεδομένα, θὰ τὸ πράξουμε, οὔτως ἢ ἄλλως, διότι δὲν θὰ ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή.
Ἡ πορεία πλέον τοῦ κόσμου μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν γνωρίζαμε, ἔχει σαφῶς περιέλθη σὲ μὴ ἀναστρέψιμο αὐτοκαταστροφικότητα. Αὐτὸ δὲν εἶναι κακό… Κακὸ εἶναι νὰ ἐπιχειροῦμε νὰ περιορίσουμε τὶς ἀπώλειες καὶ τὸν πόνο μας, διότι καταλήγουμε νὰ ὑπερασπιζόμεθα κάτι ἤδη …νεκρό!!!
Καλὸ εἶναι λοιπὸν καὶ νὰ ἀποδεκτοῦμε τὶς ἐξελίξεις, ὡς ἀναγκαία διαδικασία ὁλοκληρώσεως τῆς καταῤῥεύεσως, μὰ κυρίως νὰ ἀρχίσουμε, συνειδητῶς, νὰ προσαρμοζόμεθα σὲ νέες συνθῆκες, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουμε κάποιες ἀπὸ τὶς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ποὺ θὰ ἐπιτρέψουν στὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐπιβιώσῃ. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὅλοι μας εἴμαστε «κρίκοι ἁλυσίδων» μὰ καὶ «κύτταρα ὀργανισμοῦ», σὰν σκοπό μας ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε τὸ νὰ ἐπιβιώσῃ τὸ σύνολον κι ὄχι τὸ τομάρι μας.
Ὁπωσδήποτε θὰ προστατεύσουμε τὰ τομάρια μας, πρὸς τὸ παρόν, γιὰ νὰ μπορέσουμε στὴν συνέχεια αὐτὰ τὰ τομάρια νὰ ἐπενεργήσουν ὑπὲρ τοῦ συνόλου. Ἀλλά, τώρα πιά, ποὺ ἡ …αὐλαία πέφτει, ἐπὶ τέλους, ἂς ἀποσυνδέσουμε, τὶς ἐξαρτήσεις μας ἀπὸ ὅσα γνωρίζαμε ὡς δεδομένα, ἂς διαχειρισθοῦμε (ὅπως ὅπως) τοὺς φόβους μας καὶ ἀς ἐπικεντρωθοῦμε στὸ πῶς θὰ κτίσουμε, τὴν ἐπομένη ἡμέρα, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὰ πάντα. Αὐτές, κατ’ ἐμέ, εἶναι καὶ οἱ μόνες ἐλπίδες-προσδοκίες, ποὺ ὀφείλουμε νὰ συντηροῦμε μέσα μας.
Ὅλα τὰ ἄλλα, ἔνα πρὸς ἕνα, ἁπλῶς θὰ διαψεύδονται διαρκῶς, ἀπογυμνώνοντάς μας πλήρως.
Πρὶν λοιπὸν ὑποχρεωθοῦμε, οὔτως ἢ ἄλλως, νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις μας, ἂς προσπαθήσουμε νὰ τολμήσουμε κάτι νέο. Κάτι ποὺ θὰ γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ πάρα πολλοὺς αἰῶνες, θὰ μᾶς ἐπιτρέψη, σιγά-σιγά, νὰ ἀνακτήσουμε, ἔναν πρὸς ἕναν, κάθε βαθμὸ Ἐλευθερίας ποὺ χάσαμε.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
.
ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΈΝΑΗ ΠΟΡΕΙΑ…
.
ΠΑΝΤΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΓΧΟ
ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΜΑΖΕΥΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ΄ ΚΑΙ ΡΟΓΕΣ…
ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΗ ΠΡΟΘΕΣΗ …
ΤΟ ΚΑΛΟ , Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ – ΦΩΣ – ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ !
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ …
.
Κι ὅπως πολλάκις ἔχουμε πεῖ, ἐὰν δὲν αἰσθανθοῦμε «κρίκοι» (ἁλυσῖδος), ὥστὲ καταληκτικῶς νὰ μὴ νοιώθουμε ἀπεκομμένοι καὶ ξεκρέμαστοι, προκοπὴ δὲν θὰ δοῦμε. Ὅσο δυσδιάκριτο κι ἐὰν φαίνεται κάτι τέτοιο… Ὅσο ὑπερβολικό… Ὅσο ἀπίθανο…
…ἐν τούτοις συμβαίνει καὶ εἶναι γεγονός. Καὶ τοῦτον γίνεται ἀντιληπτὸ μόνον ἐὰν ξεκινήσουμε νὰ ἑστιάζουμε μέσα μας (ἀφεστιάζοντας ἀπὸ τὶς παπαριὲς ποὺ τὸ «σύστημα» μᾶς ταΐζει…)!
Καὶ ναί… τότε καὶ μόνον τότε δυνάμεθα νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν Ἐλευθερία καὶ σὰν σκοπὸ ἀλλὰ καὶ σὰν διαδρομή, συνθήκη προϋπάρχουσα κι ἀναγκαία, ποὺ βασίζεται, ἐξ ΑΝΑΓΚΗΣ, στὴν διαδικασία προσωπικῆς καὶ μόνον ἀναπτύξεως καί, τελικῶς, στὴν διαδικασία ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ φοβίες, κατάλοιπα καὶ ἐμμονές. Αὐτὴ ἡ ἀτομικὴ πορεία ἀπελευθερώσεως (ἐσωτερικὴ διαδικασία) ὁδηγεῖ, λίγο-λίγο στὸ νὰ λάβουμε τὶς ἀπαραίτες ἐκεῖνες ἀποφάσεις, πρὸ κειμένου νὰ δράσουμε καταλλήλως καὶ τελικῶς νὰ περάσουμε σὲ οὐσιώδεις πράξεις.
Ἡ Ἐλευθερία ΔΕΝ εἶναι κατάστασις καθολική, στατική, μόνιμος. Δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν στὰ σχολεία καὶ στὶς κοινωνίες μας. Εἶναι διαδικασία «ζωντανὴ» καὶ «κινητικὴ» καὶ ἀπαιτεῖ διαρκῶς ἐπανατοποθετήσεις τέτοιες, ὥστὲ τελικῶς νὰ ἀποκοποῦμε πλήρως ἀπὸ τὸ παρελθόν μας καὶ τὶς ἐμμονές μας. Εἶναι βηματισμὸς δύσκολος, στὴν ἀρχὴ σίγουρα ἀβέβαιος, ἀλλὰ σταδιακῶς ὅλο καὶ πιὸ σαφής, μὲ «ἐμπόδια» (ἀρχικῶς) μεγαλυτέρους …«δράκους» ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θεωρούσαμε γιὰ …«δράκους» πού, ὅμως, ἐὰν ἀκολουθηθῇ σὰν πορεία, ἀπογυμνώνει κάθε εἴδους …«δράκο» ἀπὸ τὰ στολίδια του καὶ τοὺς ἐξαφανίζει.