Ἡ θρησκευτική, ἡ πολιτειακὴ καὶ ἡ κοινωνική μας συμπεριφορὰ εἶναι, σὲ γενικὲς γραμμές, πανομοιότυπος μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς τοῦ πλανήτου. Εἴμαστε στὴν πραγματικότητα ἕνα ὁμοιογενὲς «πρᾶγμα», ποὺ ἀνεξαρτήτως τῶν, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, διαφορῶν μας μὲ τοὺς γύρω μας, συνιστοῦμε τελικῶς ὁμοιογενεῖς μᾶζες, εὐκόλως διαχειρίσιμες ποὺ ἄγονται καὶ φέρονται ἀναλόγως ἐξωγενῶν παραγόντων καὶ σχεδιασμῶν.

Ἡ μόνη πιθανότης, μὰ καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐλπίς μας, νὰ διαφύγουμε αὐτῆς τῆς, οὔτως ἢ ἄλλως δεδομένης μαζανθρωποιήσεώς μας, ἑδράζεται στὴν ἀτομικότητα. Ἐὰν δῆλα δὴ τὸ ἄτομον, ἀπὸ  μόνο του, δὲν ἐπιλέξῃ τὴν ὁδὸ τῆς διαφοροποιήσεώς του ἀπὸ τοὺς πολλούς, τότε, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ ἀκολουθήση τὴν προδιεγραμμένη, ἀπὸ ἄλλους, πορεία του πρὸς μίαν κάποιαν κατεύθυνσιν, συνήθως βλαπτικὴ καὶ γιὰ τὸ ἄτομον καὶ γιὰ τὸ σύνολον.

Ἡ μοναξιὰ αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς καί, κατ’ ἐπέκτασιν, διαδρομῆς, εἶναι δεδομένη μὰ εἶναι καὶ μονόδρομος. Ὅσοι τὴν ἐπιλέγουν γνωρίζουν ἐκ τῶν προτέρων πὼς θὰ «κονταροκτυπηθοῦν» (γιὰ ἀρχή!!!) μὲ ὅλον τὸν ἐσωτερικό τους κόσμο, ἀλλά, ἐν συνεχείᾳ, μὲ ὅλο τὸ περιβάλλον τους. Ὁπωσδήποτε ὅμως ἐὰν ἀνθέξουν, ἔχουν πράγματι σοβαρὲς πιθανότητες νὰ εὐτυχίσουν μὲ ἁπτᾶ ἀποτελέσματα, μὰ κυρίως νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ δεσμά τους, ποὺ τοὺς κρατοῦν ἐν ὑπνώσει κι ἐν καταστολῇ.

Ἐπὶ πλέον, ἐφ΄ ὅσον οὔτως ἢ ἄλλως μόνον μὲ τὰ ζωντανὰ παραδείγματα καὶ τὶς εἰκονοποιήσεις δυνάμεθα νὰ διακρίνουμε, ὡς ἄτομα, μίαν ἄλλην ὁπτική, τότε γίνεται ἀκόμη πιὸ ἐπιτακτικὸ τὸνὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ βοηθήσουμε προσφέροντας κάτι οὐσιαστικὸ στὸ σύνολον, τότε δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιχειροῦμε διαρκῶς γιὰ νὰ τοὺς «συνετίσουμε», μὰ ἀρκεῖ μόνον νὰ παραμείνουμε ἑστιασμένοι σὲ ὅσα μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀτομική μας Ἐλευθερία. Διότι τότε καὶ μόνον τότε, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ὑπάρχουν μέσα στὸ σύνολον τοῦ περιβάλλοντός μας διστακτικοὶ καὶ ἀναποφάσιστοι, θὰ μποροῦσαν, βλέποντάς μας ὡς παράδειγμα (πρὸς μίμησιν ἢ ἀποφυγήν), νὰ ἀνακαλύψουν ἐπάνω μας (καὶ στὶς ἀλλαγές μας) τὸ ἀναγκαῖον κίνητρόν τους, πρὸ κειμένου νὰ πράξουν ἀναλόγως.

Ἀφ’ ἑνὸς λοιπόν, ἐφ΄ ὅσον παραμένουμε ὑπεύθυνοι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον γιὰ τὶς δικές μας πράξεις, ἐπὶ τέλους ἀπαιτεῖται νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μόνον γιὰ αὐτὲς ὀφείλουμε νὰ μεριμνοῦμε. Ἀφ΄ ἑτέρου ὄμως, σταδιακῶς, οὔτως ἢ ἄλλως, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ θὰ ἔχουμε ἀκυρώση τὴν ἀνάγκη μας νὰ ἐπιδράσουμε ἐπάνω στοὺς γύρω μας, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, δὲν θὰ μᾶς χρειάζεται τὸ νὰ ἐπιβεβαιωθοῦμε ἀπὸ αὐτούς, τότε εἶναι ποὺ αὐτοί, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον τὸ χρειάζονται, θὰ πράξουν τὰ ἀναγκαία, πρὸ κειμένου νὰ χαράξουν τὶς ἀτομικές τους διαδρομές, ξεκολλῶντας ἀπὸ τὶς δικές τους ἐμμονὲς κι ἀγκυλώσεις.

Οὔτως ἢ ἄλλως ὅμως θὰ πρέπη διαρκῶς νὰ ἔχουμε κατὰ νοῦ πὼς ναί, «ἔνας κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξιν», ἀλλὰ ἐπίσης πὼς αὐτὴ ἡ ἄνοιξις, γιὰ νὰ ἔλθῃ, πρέπει καὶ ὁ κάθε «κοῦκος» νὰ συνειδητοποιήσῃ τὴν εὐθύνη του, μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὄλα πὼς ἐὰν ὁ ἴδιος δὲν ἐπιτύχῃ νὰ ἀπελευθερωθῇ ἀπὸ τὰ ἀτομικά του βαρίδια, οὐδέποτε θὰ μπορέση νὰ ἐπιχειρήση γιὰ τὴν συνολικὴ ἀπελευθέρωσιν. Ἤ, πιὸ ἁπλᾶ, πρέπει νὰ ξεκολλήσῃ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν ἀποκοιμίζουν καὶ τὸν παρηγοροῦν, ὑποχρεώνοντάς τον νὰ ἀναβάλῃ διαρκῶς ὅλα ἐκεῖνα ποὺ στὸ βάθος τοῦ «Εἶναι» του χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ ἑστιάσῃ καὶ νὰ καταπιασθῇ μόνον μὲ αὐτὰ ποὺ χρειάζεται.
Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ἁπλῶς συνεπαγόμενα.

Φιλονόη

εἰκόνα