Νὰ μεθᾷς.
Πάντα νὰ μεθᾷς…
Τίποτ’ ἄλλο.
Ἂν θὲς νὰ μὴν νοιώθῃς τὸν ἀφόρητο χρόνο νὰ βαραίνῃ τοὺς ὤμους σου, ἂν θὲς νὰ μὴν τὸν δῇς νὰ σὲ λειώνῃ, μέθα…
Μὲ κρασί, μὲ ποιήματα, μὲ ἀρετή… Μὲ ὅ,τι θές, μέθα!
Κι ἐὰν κάποτε, στὰ σκαλὰ ἑνὸς παλατιοῦ, ἢ στὴν πράσινη ὄχθη μίας τάφρου, ἢ στὴν φρικτὴ μοναξιὰ τοῦ σπιτιοῦ σου τύχῃ νὰ ξυπνήσῃς ἀμέθυστος, τότε ῥῶτα τὸν ἄνεμο, τὸ κῦμα, τὸ ἀστέρι, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι κι ὅτι δῇς νὰ πετᾷ, νὰ ἀναστενάζῃ, νὰ γέρνῃ, νὰ τραγουδᾷ ἢ νὰ μιλᾷ…
…ῥῶτα το τὶ ὥρα εἶναι.
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κῦμα, τὸ ἀστέρι, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι θὰ ἀπαντήση:
Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσῃς.
Μέθα λοιπόν, μέθα.
Γιὰ νὰ μὴν γίνῃς σκλάβος τοῦ χρόνου.
Μέθα, ἀτελείωτα μέθα.
Μὲ κρασί, μὲ ποιήματα, μὲ ἀρετή… Μὲ ὅ,τι βρεῖς…
Μέθα…»
Γι’ αὐτὸ λοιπὸν νὰ μεθᾷς.
Νὰ μεθᾷς ἀτελείωτα!
Μέθα!
Baudelaire,
σὲ πολὺ ἐλευθέρα ἀπόδοση,
ἀπὸ Ἑλένη Ζιῶγα
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.