Λησμονήσαμε τὸ βασικότερο στὶς ζωές μας: τὸ νὰ μποροῦμε, κάθε στιγμή, μέσα ἀπὸ τὴν μεγίστη χαρὰ ἢ τὸν σκληρότερο πόνο, νὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ νοιώθουμε σὲ βάθος τὰ πάντα. Κι αὐτό, μαζὺ μὲ πολλὰ ἄλλα, ἐὰν δὲν τὸ μάθουμε, δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε.

Ἡ ζωὴ στὸν πλανήτη μας εἶναι σκληρή. Ὅμως ὅλη αὐτὴ ἡ σκληρότης ἂν τί νὰ μᾶς διδάσκῃ ἀνθρωπιά, σεβασμὸ καὶ αὐτοσεβασμό, γίνεται ἀφορμὴ νὰ κλεισθοῦμε ὅλο καὶ περισσότερο στοὺς ἑαυτούς μας, νὰ ἀναζητοῦμε τρόπους ἐπιβιώσεώς μας μὲ λιγότερο κόπο καὶ νὰ ἀγνοοῦμε κάθε Φυσικὸ Νόμο. Γιὰ νὰ μπορέσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐναρμονισθοῦμε μὲ τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ ὅσα, ὡς παιδιά, πρωτο-μαθαίναμε καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ σταματήσαμε.

Δὲν γίνεται νὰ κερδίσουμε ὁποιονδήποτε ἀγῶνα ἐὰν δὲν γίνουμε ἀληθεῖς πολεμιστές. Δὲν γίνεται ὅμως νὰ γίνουμε ἀληθεῖς πολεμιστές, ἐὰν πρωτίστως δὲν συνειδητοποιήσουμε τὴν φθαρτότητά μας, τὸ ἐφήμερον τοῦ βίου μας καὶ τὸ «ἄφεμα»  σὲ ὅσα, κάθε μας στιγμή, ἔρχονται. Ὁ καλὸς πολεμιστὴς τελικῶς ξέρει καὶ νὰ πολεμᾶ καὶ νὰ νοιώθῃ μά, κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ξέρει νὰ ζῇ κάθε του στιγμὴ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία του.
Ἐμεῖς τό κάνουμε;

Φιλονόη

Υ.Γ. Πάντα, στὰ πρῶτα μας βήματα, κάποιος ἢ κάποιοι μποροῦσαν νὰ μᾶς στηρίξουν καὶ νὰ μᾶς διδάξουν.  Τώρα δὲν μπορεῖ νὰ συμβῇ αὐτὸ διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, σοφοὶ κι ἀνόητοι, ἔχουμε πολὺ ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιόδο. Ἔχουμε λησμονήση τὰ πάντα. Κατ’ ἐπέκτασιν μόνοι μας πρέπει νὰ τολμήσουμε νὰ διδαχθοῦμε, κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ λάθη μας. Μὰ θὰ τολμήσουμε. Διότι ἐὰν δὲν τολμήσουμε θὰ χαθοῦμε ἔτσι, χαζὰ κι ἀναίτια, δίχως κἂν νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς μᾶς ἐδόθη τὸ δῶρον τῆς ζωῆς, ποὺ καθημερινῶς περιφρονοῦμε ἀδικαιολόγητα.

εἰκόνα