Ἡ πρωτόγονος ἀγελοποιημένη κοινωνία, ἀνθρώπων καὶ ζῴων, διεσφάλιζε, στὸν ὕψιστον βαθμό, τὴν ἱκανότητα ἐπιβιώσεως τῆς κάθε ἀγέλης. Ὅσο δὲ περισσότερο δεμένη ἦταν αὐτὴ ἡ ἀγέλη, τόσο περισσότερο ἱκανὴ ἦταν νὰ ἀντιμετωπίσῃ κάθε ἐχθρό. Ὁ ἀριθμὸς δὲ τῶν μελῶν μίας ἀγέλης, καθορίζετο ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὴν ἱκανότητα αὐτῆς τῆς ἀγέλης νὰ νικήσῃ καὶ νὰ ἐξουδετερώσῃ τοὺς κινδύνους ποὺ τὴν ἀπειλοῦσαν.

Ἡ ἀγέλη ἦταν αὐτὴ πού, στὴν συνέχεια, κατέφυγε στὶς περιτειχισμένες πολιτείες καὶ ἐξ αὐτῆς πηγάζει ἡ ἔννοια τῆς κοινωνίας, ἐφ΄ ὅσον ὅλα τὰ μετέχοντα ἄτομα μίας ἀγέλης ἔχουν, λίγο ἔως πολύ, τὶς αὐτὲς ἀνάγκες καὶ τοὺς αὐτοὺς σκοπούς.

Ἡ ἐν λόγῳ, ἐξ ἀνάγκης, φυσικὴ ἐπιλογή, χαρεκτηρίζετο ἀπὸ ἔνα οὐσιαστικὸ κι ἀπαραίτητο κριτήριον, ποὺ πατοῦσε ἐπάνω στὴν ἀριστεία. Οὐδέποτε ὁ ἄχρηστος, γιὰ παράδειγμα, θὰ μποροῦσε νὰ τεθῇ ὡς ἐπὶ κεφαλῆς τῆς ἀγέλης, διότι ἡ ἀγέλη δὲν εἶναι αὐτοκτονική. Ἐπὶ κέφαλῆς τῆς ἀγέλης μποροῦσε νὰ τεθῇ ὀ ἰκανότερος πολεμιστὴς ἢ ὁ καλλίτερος στρατηγός. Ὄχι τὰ ἄκαπνα μέλη τῶν βοηθητικῶν.

Βέβαια, τὸ «πατοῦσε», μὲ εἰσαγωγικά, τώρα πιά, ἀφορᾶ μόνον στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἐφ΄ ὅσον, πρῶτοι καὶ μόνοι ἐμεῖς ἀπαξιώσαμε τὴν Ἀριστεία. Ἀκόμη καὶ τώρα, σὲ ὅλο τὸ βασίλειον τῶν ζῴων, ἡ ἐν λόγῳ Ἀρχὴ εἶναι ἀπαραβίαστος. Μόνον ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὴν ἔχουμε ἀγνοήση, ἐφ΄ ὅσον καταλήξαμε νὰ κυττᾶμε τὸ …περιτύλιγμα τῶν πάντων καὶ οὐδέποτε τὴν πραγματική του ἀξία. Τελικῶς, ὅπως πολὺ εὔκολα διαφύγαμε τῆς Φυσικῆς μας ἐπιλογῆς, ἐφ΄ ὅσον, καθαρῶς ὑβριστικῶς, ἀγνοοῦμε τοὺς βασικοὺς κι ἀναγκαίους κανόνες ἐπιβιώσεώς μας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ θὰ …πληρώσουμε αὐτὴν τὴν μορφὴ ὕβρεως ποὺ ἀναπαράγουμε, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ μας.
Αὐτὸ ὅμως, ὅσο ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, τόσο πλησιέστερα στὸ τέλος (μας) μᾶς ὀδηγεῖ.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως, ποὺ ἤδη βοᾶ, εἶναι ἄλλη.
Ἂν καὶ οἱ σημερινὲς κοινωνίες μας ὑφίστανται ὡς ἀποτέλεσμα προσαρμογῆς τοῦ εἴδους μας, λόγῳ ἀναγκαιότητος, σὲ κάθε μορφὴ ἐξωτερικῆς πιέσεως, ἐν τούτοις, ἐφ΄ ὅσον, σὲ μεγάλο βαθμό, αὐτοβούλως ἔχουμε παραιτηθῆ ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἀριστείας, εἶναι δεδομένον πὼς ὅλα συντόμως θὰ ἀλλάξουν τόσο, ὅσο νὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἐπανέλθουμε ἐντὸς τῶν Φυσικῶν Ὁρίων καὶ Νόμων.
Καὶ τελικῶς, μᾶς ἀρέσει-δὲν μᾶς ἀρέσει, εἶναι γεγονὸς πὼς κάτι σημαντικὸ ἀλλάζει μέσα μας καὶ γύρω μας, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανέλθουμε σὲ ἐκεῖνον τὸ σημεῖον ὄπου «ἐπιλέξαμε» τὴν λάθος διαδρομή. Ἐὰν ὄμως ἀρνηθοῦμε νὰ τὸ πράξουμε συνειδητῶς τότε ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ὑποστοῦμε τὶς ἄγριες καὶ ἰδιαιτέρως δυσάρεστες συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν μας.

Γιὰ τὴν ὥρα, οὔτως ἢ ἄλλως, ἀδυνατοῦμε, ὡς γνωστόν, νὰ ἐπιμείνουμε στὰ ὄσα οἱ Φυσικὲς ἐπιλογὲς ἐπιτάσσουν, ἐφ΄ ὄσον εἶναι ἔτσι δομημένος ὁ κόσμος μας, ποὺ θὰ καταντήσουμε γραφικὲς κι ἀκραῖες ἐξαιρέσεις ἔως καὶ καρικατοῦρες. Κι ἀπόδειξις τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου ἐνυπάρχει σὲ κάθε νέο «πρότυπο» ποὺ μᾶς φορτώνουν, σὲ κάθε καταναλωτικὴ ἐπιλογή «μας» καὶ σὲ κάθε μορφὴ ἐκδηλώσεως τῶν κοινωνιῶν μας, ποὺ θρασύτατα μᾶς ὑποχρεώνῃ νὰ ἀποδεκτοῦμε κάθε ἀκρότητα Ὕβρεως ὡς μορφὴ …ἐξελίξεως. Στὴν πραγματικότητα ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν πρὸ κειμένου νὰ ἐπιταχυνθῇ τὸ τέλος τοῦ κόσμου μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν γνωρίζαμε. Δὲν εἶναι κακὸ αὐτό, ἀλλὰ σίγουρα εἶναι ὀδυνηρό.

Μποροῦμε ὅμως, γιὰ ἀρχή, νὰ ἐρευνήσουμε σὲ βάθος καὶ νὰ ἀναλύσουμε στὰ ἐπὶ μέρους στοιχεία, ὅσο τὸ δυνατόν, ὅλες αὐτὲς τὶς ἀναγκαῖες ἀλλαγές, ποὺ χρειάζεται ἡ ἀνθρωπότης νὰ κάνῃ ἄμεσα, πρὸ κειμένου νὰ προετοιμάσουμε, σὲ ἔναν βαθμό, τὴν δική μας συμμετοχὴ σὲ μίαν μελλοντικὴ ἀγέλη.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ ἀγελοποιηθοῦμε, ἐὰν πράγματι εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ πολεμήσουμε γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή. Διαφορετικῶς θὰ κλαυθμυρίζουμε ἀπολύτως …αὐτοκτονικά!!!

Βέβαια ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἤδη, σὲ ἕναν μικρό, γιὰ τὴν ὥρα, βαθμό, μᾶς συμβαίνει αὐτὴ ἡ ἀγελοποίησις. Οὔτως ἢ ἄλλως στὴν καθημερινότητά μας ἐπιλέγουμε νὰ συναναστρεφόμεθα μόνον μὲ ἄτομα πού, σὲ γενικὲς γραμμές, συμφωνοῦμε μαζύ τους. Οἱ φίλοι μας εἶναι πρόσωπα μὲ τὰ ὁποία ὁμοιάζουμε σὲ πολλὰ καὶ οἱ δραστηριότητές μας εἶναι κοινές.
Ὅσο ὅμως ἡ ἀνάγκη παραμένει ἐν ὑπνώσει, ὅλα αὐτὰ παραμένουν ἐπίσης ἐν ὑπνώσει.
Ἡ ἀγελοποίησις, ὡς καθολικὴ συνθήκη, θὰ προκύψη μόνον σὲ συνθῆκες βίας. Ἔως τότε, γιὰ τὸ δικό μας καλό, θὰ ἦταν ἐπωφελὲς τὸ νὰ ἐρευνήσουμε ὅλες τὶς παραμέτρους ἐκεῖνες, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ προσδώσουν σὲ μίαν τέτοιαν προοπτικὴ πιθανότητες ἐπιτυχίας.
Διότι, ὡς γνωστόν, ὁ χρόνος τῆς …«ῥαθυμίας» (καὶ τῆς ἀναμονῆς) τελειώνει καὶ ἡ ἐπανεκκίνησις τῶν πάντων εἶναι πλησιέστερα ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά. Τὸ νὰ παραμένουμε λοιπὸν ἑστιασμένοι ἐκεῖ ποὺ χρειαζόμεθα, μόνον ὀφέλη θὰ μᾶς ἐπιφέρη.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὄχι, δὲν θὰ χάσουμε τὰ στοιχεία τοῦ μπολιτισμοῦ μας ἐν τελῶς. Τὸ «θηρίον» δὲν ξεψυχᾶ τόσο γρήγορα, ἐφ΄ ὄσον γιὰ αἰῶνες ἅπλωνε τὰ δίκτυα του στὸν κόσμο μας. Ἁπλῶς θὰ χάσουμε, ἐφ΄ ὄσον θὰ καταῤῥεύσουν, ὅλες τὶς δομές, ὅλα τὰ ψευδοπρότυπα καὶ ὅλες τὶς ψευδο-ἀρχές. Θὰ εἶναι δύσκολο γιὰ ὅλους μας, ἀλλὰ θὰ εἶναι καὶ ἡ μοναδική μας ἐπιλογή.

εἰκόνα