Μὰ κι ὅσο φουσκώνει τὰ στήθη μας, τόσο θολώνει τὴν κρίσιν μας…

Σωρεύεται, πολλαπλασιάζεται, μᾶς πνίγει καὶ ξεσπᾶ (ἀκόμη) παραλόγως καὶ σπασμωδικῶς.
Ἴσα γιὰ τὶς ἀναγκαίες ἐκτονώσεις της… Ἴσα γιὰ νὰ μὴν …«σκάσουμε»…!!!

Φουσκώνει εἴπαμε ἡ ὀργή!!! Διαρκῶς… Ὅλο καὶ περισσότεροι, γιὰ ὅλο καὶ περισσοτέρους, δικούς τους ἢ κοινοὺς γιὰ ὅλους μας, λόγους, ἐμποτίζονται μὲ ὀργή… Τὴν ἀποθηκεύουν μέσα τους ἀδυνατῶντας νὰ τὴν διαχειρισθοῦν, πρὸς ὥρας…
Μὰ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως κακό, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον καταφέρουμε, στὸν δικό μας χρόνο ὁ καθείς, νὰ τὴν κυττάξουμε κατάματα, νὰ τῆς «μιλήσουμε» καὶ νὰ τὴν «ἐκμεταλλευθοῦμε» πρὸς τὸ κοινό μας ὄφελος.
Διότι ἡ ὀργή, ὡς συναίσθημα, ἐγείρει, ξυπνᾶ, ἐρεθίζει…
Μὰ ἐὰν δὲν σταθῇ ἀφορμὴ γιὰ τὶς ἀναγκαῖες, ἐπόμενες διεργασίες, εἶναι ἄχρηστος καὶ αὐτοκαταστροφική.

Δὲν κρύβεται πλέον ἡ ὀργή…
Θὰ φουσκώση ὄμως κι ἄλλο ἔως νὰ ἐπιτύχουμε ἀρχικῶς νὰ τὴν διαχειρισθοῦμε καί, ἐν συνεχείᾳ, νὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε ὡς «μαγιά», πρὸ κειμένου νὰ λάβουμε τὶς ἀποφάσεις μας καὶ νὰ πορευθοῦμε στὰ ἀναγκαία μας βήματα γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
Ἔχουμε δρόμο ἐμπρός μας μακρύ…
Σημασία ὄμως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἔχει πὼς ἤδη ὅλοι μας ξεκινήσαμε…!!!

Φιλονόη

εἰκόνα