Οἱ «δῆθεν», μία μεγάλη κοινωνικὴ ὁμάς, ποὺ καταδυναστεύει κάθε ἄλλην. Μία ὁμὰς ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ λάθος τῆς φύσεως κι ὄχι ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἐξέλιξι τῶν πραγμάτων.
Ποιοί εἶναι;
Ὅλοι μας! Ὁ καθεὶς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι κάθε στιγμὴ ἐν δυνάμει «δῆθεν».
Κάθε φορὰ ποὺ ἀρνούμεθα νὰ πράξουμε αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ ἀπὸ μέσα μας βγαίνει ὡς κραυγή, κάθε στιγμὴ ποὺ φιμώνουμε τὴν φωνούλα τοῦ ἐνστίκτου ἢ τῆς φυσικῆς μας ὑποστάσεως, κάθε φορὰ ποὺ πράττουμε αὐτὸ ποὺ «πρέπει» κι ὄχι αὐτὸ ποὺ πρέπει….
Γονεῖς ποὺ πιέζουν τὰ παιδιά τους νὰ σπουδάσουν κάτι ποὺ δὲν θέλουν, διότι αὐτὸ θὰ «ἀναδείξῃ» τοὺς γονεῖς ὡς πρόσωπα ἀξιόπιστα κι ἀξιόλογα. Ξεχνοῦν νὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τους. Ξεχνοῦν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πραγματικά τους ταλέντα. Καὶ παράγουμε «ἐπιστήμονες» ὡς στρατούς, ποὺ οὐδὲ μίαν σχέσιν ἔχουν μὲ τὴν ἐπιστήμη.
Ταὐτοχρόνως οἱ αὐτοκτονίες ἀποσιωπῶνται. Πόσα παιδιὰ δὲν χάνουν τὴν ζωή τους διότι δὲν ἐπέτυχαν τοὺς στόχους; Στόχους δικούς τους; Ὄχι ἀπαραιτήτως. Ἀλλὰ ἀῤῥήκτως συνδεδεμένους μὲ τὴν «δῆθεν» στάσι τῶν πάντων γιὰ τὰ πάντα.
Ἐνήλικες ποὺ «δημιουργοῦν» γιὰ νὰ φαίνονται. Ποὺ ὑπάρχουν γιὰ νὰ τοὺς βλέπουν οἱ γύρω. Ποὺ δὲν κάνουν κάτι ἀπὸ ὅσα θέλουν ἀλλὰ κάνουν μόνον ὅλα ὅσα πρέπει νὰ βλέπουν οἱ γύρω τους.
Ἀνθρώπινα ὄντα ποὺ δὲν ἐκφράζονται. Ποὺ δὲν νοιώθουν. Ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀλλὰ διότι ἔτσι τοὺς ἔμαθαν. Γιὰ νὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι.
Ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ θαυμάσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ φθονήσουν. Γιὰ νὰ θέσουν καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ὅποιοι ἄλλοι, ἑαυτοὺς σὲ μειονεκτικοτέρα θέσι. Γιὰ νὰ ἐξακολουθήσῃ ἡ βλακεία…
Συναναστρεφόμεθα αὐτοὺς ποὺ μᾶς «ἀναδεικνύουν» ἢ μᾶς ἐπιβεβαιώνουν. Ὄχι αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς μάθουν κάτι.
Συνδιαλεγόμεθα μὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς θαυμάσουν γιὰ ὅσα κατέχουμε κι ὄχι γιὰ ὅσα εἴμεθα.
Διότι δὲν εἴμεθα κάτι!!!
Πασχίζοντας νὰ κρύψουμε τὴν πνευματική μας γύμνια, κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ ἀντικείμενα, καταστάσεις καὶ εἰκόνες. Ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνάγκες μας καὶ τοὺς δρόμους μας.
Κι ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ ἔχει γίνη δευτέρα φύσις μας. Ἐπίκτητες συμπεριφορές, ποὺ οὐδὲ μίαν σχέσιν δὲν ἔχουν μὲ τὸν πραγματικὸ ῥόλο τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν ἥλιο; Γιὰ τὴν θάλασσα;
Ποῦ ἡ ἀνάγκη μας γιὰ τὸν καθαρό ἀέρα; Γιὰ τὴν φυσική ζωή;
Ποῦ ἡ ἀνθρωπιά μας; Ἡ αὐτοεξέλιξις; Ἡ αὐτοβελτίωσις;
Ποὐθενά…. Χάθηκαν πίσω ἀπὸ δῆθεν συμπεριφορές, πίσω ἀπὸ μάσκες καὶ εἰκόνες ποὺ οὐδόλως μᾶς ἐκφράζουν…
Υ.Γ. 1.Θὰ μποροῦσα νὰ γράψω δεκάδες παραδείγματα. Ἔμεινα στὸ πιὸ κραυγαλέο. Ἀλλὰ εἶμαι σίγουρη πὼς κι αὐτὸ ἐλάχιστοι θὰ τὸ ἀντιληφθοῦν.
Υ.Γ.2. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ πλανήτου εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς ἀνθρωπότητος νὰ ἀκολουθήσῃ τοὺς φυσικοὺς δρόμους. Κι αὐτὸ εἶναι Ὕβρις!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Αγαπητή Φιλονόη,
Αφού θέτεις με ένα γενικό τρόπο τους προβληματισμούς σου, θα ήθελα κι εγώ, έτσι γενικά, να σου κάνω όμοια ένα γενικό ερώτημα.
Γράφεις : “Ποῦ ἡ ἀνθρωπιά μας; Ἡ αὐτοεξέλιξις; Ἡ αὐτοβελτίωσις;”
Και πιο κάτω,
“Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ πλανήτου εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς ἀνθρωπότητος νὰ ἀκολουθήσῃ τοὺς φυσικοὺς δρόμους”.
Και το ερώτημα είναι : Υπάρχει κάτι το άμεσα ορατό και αποδείξιμο που μας επιβεβαιώνει ότι οι “φυσικοί δρόμοι” αυτοεξελίσσονται και αυτοβελτιώνονται ή μήπως αυτά είναι θεωρητικές υποθέσεις;
Οι “φυσικοί δρόμοι”, νομίζω, υπό ορισμένες “φυσικές συνθήκες” αυτοεξελίχθηκαν και αυτοβελτιώθηκαν. Αν οι συνθήκες δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχαν και οι “φυσικοί δρόμοι”.
Τι γίνεται λοιπόν με τον άνθρωπο; Ποιές είναι οι “φυσικές συνθήκες”, που θα του φτιάξουν το “φυσικό δρόμο”, για να αυτοεξελιχθεί και αυτοβελτιωθεί;
Και κάτι τελευταίο. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις πάγιες αντιλήψεις μας ότι “όλα εξελίσσονται” (: υπόκεινται στους νόμους της εξέλιξης); Ειδικά για τον άνθρωπο, μήπως πρέπει να λέμε ότι αναπτύσσεται, ότι ωριμάζει, και όχι ότι εξελίσσεται; Είναι το ίδιο, αναφερόμενοι στον άνθρωπο, να λέμε ότι ωριμάζει, με το εξελίσσεται; Ειναι το ίδιο η ανάπτυξη/ωρίμανση με το εξέλιξη;
Το στάρι που πέφτει στη γη, δεν αναπτύσσεται, δεν ωριμάζει, και πάλι κόκκος σταριού δεν γίνεται;
Αυτά, αγαπητή Φιλονόη, και συνέχεια δεν πρόκειται να δώσω. Είναι, βλέπεις, και οι βεβαιότητες ότι σε μια συζήτηση, πάντα ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο.
Ἡ λέξις ἀνθρωπιὰ ἔχει ταὐτιστεῖ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Ὅταν σὲ ὅλον τὸν πλανήτη πεθαίνουν παιδιὰ ἀπὸ πείνα, πόσο ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς γιὰ αὐτό;
Σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο δὲν εἴμαστε σίγουρα. Σὲ κοινωνικό; Συλλογικό; Ἠθικό ὅμως;
Ἐὰν θεωρήσω ἑαυτὸν τμῆμα τοῦ ὅλου, τότε εἶμαι ἤ ὄχι σύν-ὑπεύθυνη; Ἐὰν ὄχι, τότε τὰ πράγματα ἁπλουστεύονται.
Ἡ λέξις αὐτοεξέλιξις εἶναι κάτι «δυναμικό» καὶ ἐμπεριέχει τὴν ἔννοια τοῦ «ἔργου».
Ἡ λέξις ἐξελίσσομαι προέρχεται ἀπὸ τὴν λέξι ἕλικα. Ἡ Ἕλιξ ὅμως δὲν σοῦ δίδει κατεύθυνσι. Μπορεῖ νὰ «άνέρχεται», νὰ «κατέρχεται» ἢ νὰ παραμένῃ στὸ ἴδιο ἐπίπεδο. Τὸ στάρι ἀνακυκλώνεται. Ἡ ἐξέλιξις εἶναι τελείως διάφορον ζήτημα.
Κάποιες φορὲς θὰ ἀνέλθῃ, κάποιες θὰ κατέλθῃ καὶ κάποιες θὰ παραμείνῃ στὸ αὐτὸν ἐπίπεδον. Ὅμως πάντα ὑπὸ τὴν δυναμική του. Δὲν εἶναι στατικό καὶ δὲν ἀνακυκλώνεται. Κάθε φορὰ ἀναφέρεται σὲ ἄλλο ἐπίπεδον, χαρακτηριστικό καὶ κατάστασι.
Τέλος, ἡ λέξις αὐτοβελτίωσις εἶναι ἀπὸ μόνη της μαρτυριάρα. Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ καὶ μὲ τὴν ἐνεργητική μας στάσι. Ἐὰν γιὰ παράδειγμα εἶμαι κλέφτης, τὸ συνειδητοποιῶ καὶ ἀποφασίζω νὰ τὸ ἀλλάξω, εἶναι ἢ δὲν εἶναι αὐτοβελτίωσις;;
Σαφῶς καὶ δὲν χρειάζεται νὰ εἶμαι κλέφτης ἢ δολοφόνος ἢ κάτι τέλος πάντων ποὺ ἐπισύρει νομικὴ παρέμβασι πρὸς συνετισμό.
Εἴμαστε ὅμως ὡς ἀνθρώπινα ὄντα τέλειοι; Δὲν χωρᾶ παρέμβασις (συνειδητή) πρὸ κειμένου νὰ βελτιωθοῦμε; Καὶ δὲν εἶναι αὐτὰ ὅλα φυσικὸς δρόμος; Δὲν εἶναι ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὀφείλει νὰ διανύῃ ὁ σκεπτόμενος ἄνθρωπος;
Φυσικοί δρόμοι: αὐτὰ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε ἐὰν ζούσαμε μὲ βάσῃ τοὺς φυσικοὺς νόμους. Τί σημαίνει αὐτό;
Ἡ λέξις δίκαιον στὴν φύσι ἔχει τελείως διαφορετικὴ ἔννοια ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἔχει στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Δίκαιον (καὶ ἠθικόν) στὴν φύσι εἶναι νὰ τραφῇ τὸ κάθε ζωντανὸ πλᾶσμα. Ἀκόμη καὶ μὲ τὸν θάνατο κάποιου ἄλλου. Δίκαιον (καὶ ἠθικὸν) γιὰ τὸν ἄνθρωπο τί εἶναι; Νὰ τραφῇ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς σᾶρκες ἄλλου ἀνθρώπου ἢ νὰ τραφῇ ἀπὸ τὴν φύσι; Ἐὰν λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἐτρέφετο μόνον, δίχως νὰ σκοτώνῃ ἀναίτια ἢ δίχως νὰ γίνεται ὑβριστής, θὰ ἦταν φυσικός δρόμος αὐτός;
Κυπριανέ, σήμερα στὸν πλανήτη εἴμαστε περίπου 7 δίς νοματαῖοι. Μόνον ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς δημιουργεῖ Ὕβρι. Ἴσως νὰ φαντάζῃ ἀπάνθρωπο αὐτὸ ποὺ γράφω, ἀλλὰ γιὰ ἀναλογίσου μὲ ποιόν τρόπο τρεφόμαστε, ἀναπνέουμε, χρησιμοποιοῦμε τὰ ἐνεργειακὰ ἀποθέματα. Μήπως τὸ κάνουμε διαπράττοντας καθημερινῶς Ὕβρι;
Βέβαια, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, φαντάζει ἀδύνατον νὰ παίρνουμε ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν τὴν καραμπίνα καὶ νὰ βγαίνουμε πρὸς ἄγραν τροφῆς. Πότε θὰ ἐργαζόμασταν, πότε θὰ ζούσαμε (λέμε τώρα) καὶ πότε θὰ κάναμε ὅλες αὐτὲς τὶς μετακινήσεις; Μήπως ὅμως ἡ διαβίωσίς μας ἐντὸς τῶν παρόντων συνθηκῶν παράγει ἀκριβῶς αὐτό ποὺ λέω; Τὴν Ὕβρι;
Ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριά, αὐτοεξέλιξις καὶ αὐτοβελτίωσις δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαιτήσουμε νὰ ὑπάρχῃ στὴν πέτρα, στὸν πετεινό ἢ στὴν γάτα. Ἐφ’ ὅσον τὰ ἔμβια ὄντα ἀναπαράγονται (γιατί ἄρα γε;) μόνον, πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ συζητᾶμε γιὰ αὐτοεξέλιξι; Νὰ συζητήσουμε γιὰ προσαρμογή, γιὰ «φυσικὴ» ἐπιλογή (δαρβίνειος ὀπτική), γιὰ μεταλλάξεις ποὺ δίδουν ἀνθεκτικότητα.. Ναί. Νὰ τὸ κάνουμε. Ἀλλὰ γιὰ «αὐτοεξέλιξι» πῶς θὰ συζητήσουμε ὅταν δὲν ὑπάρχει νοητική ἐνασχόλησις μὲ τὸ ζήτημα;
Ἡ ἀνάπτυξις/ὠρίμανσις σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἐξέλιξι. Δὲν θὰ μποροῦσε. Ἔχουν διαφορετικὲς ῥίζες καὶ «στόχους». Τὸ παιδί ἀναπτύσσεται, ὁ ἐνήλιξ ὅμως;
Οἱ φυσικοὶ δρόμοι λοιπόν, (κατ’ ἐμέ πάντα) εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν ἐκ τῶν πραγμάτων στὸ νὰ ἀνακαλύπτουμε τὸν ἑαυτόν μας, στὸν νὰ «αὐτοβελτιωνόμαστε», στὸ νὰ ἀναγνωρίζουμε τὶς ἀνάγκες μας (καὶ τῶν ἄλλων) καὶ νὰ τὶς καλύπτουμε, στὸ νὰ ἀφήσουμε τὶς δῆθεν συμπεριφορές, στὸ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν φυσικὴ ζωή, στὸ νὰ παράγουμε τὴν τροφή μας (αὐτάρκεια), στὸ νὰ καλλιεργοῦμε τὸ πνεῦμα μας, στὸ νὰ μὴν ὑπάρχῃ (βάσει τῶν δικῶν μας πράξεων) Ὕβρις στὸν πλανήτη, στὸ νὰ δομοῦμαι τὶς ἀπαραίτητες συνθῆκες ὡς τε νὰ ἔχουν οἱ ἀπόγονοί μας καλλίτερα δεδομένα, στὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος, στὸν σεβασμὸ κάθε ἐμβίου ὄντος, στὴν ἀλληλεγγύη, στὴν φιλία καὶ σὲ δεκάδες ἄλλα ποὺ καθημερινῶς ἐντοπίζουμε ἀλλὰ παρακάμπτουμε, διότι πάντα ἔχουμε κάτι σημαντικότερο νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζύ του.
Γιὰ νὰ κλείσω (καὶ νὰ μὴν σὲ ζαλίζω περισσότερο) ὁ διάλογος πάντα χρειάζεται. Οὔτε τὰ γνωρίζω ὅλα οὔτε τὰ γνωρίζεις ὅλα. Οἱ πάγιες θέσεις δεικνύουν στατικότητα. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἴδιον τοῦ σκεπτομένου ἀνθρωπίνου ὄντος.
Ἐὰν οἱ θέσεις μας χρήζουν ἀναθεωρήσεως (πρῶτες καὶ καλλίτερες οἱ δικές μου) ὀφείλουμε νὰ τὸ κάνουμε δίχως ἀγανάκτησι. Διότι ἐὰν ὁ διάλογος δὲν εἶναι ἐποικοδομητικός, τότε γιατί νὰ γίνεται; Γιὰ νὰ γίνεται;
Γράφεις πολλά, αγαπητή Φιλονόη. Θα περιοριστώ σε λίγα.
– Οι φυσικοί δρόμοι για πολλούς και διάφορους λόγους έχουν διαφθαρεί. Ένας είναι ο αδυσώπητος φαύλος κύκλος, άλλος είναι “οδοί σκολιαί” και έτερος ο ευθύς, ο ίσιος. Ο καθένας διαλέγει το δικό του και στην πορεία, καθώς ωριμάζει και αναπτύσσεται – όχι εξελίσσεται – ανακαλύπτει ότι η ευθεία ήταν κύκλος ή ότι ήταν στραβά και δύσκολα μονοπάτια (για να “κόψει δρόμο”, όπως λέμε).
– Οι πάγιες θέσεις μπορεί να δείχνουν στατικότητα, μπορεί όμως να είναι και αέναη κίνηση. Όταν σκέφτεσαι και ηρεμείς, παράδειγμα, δεν κινείσαι, βρίσκεσαι εν στάσει, αλλά η δυναμική του νου διαρκώς κινείται. Θέλεις άλλο παράδειγμα; Διάβασε αυτά που έγραψες για να ιδείς τον πλούτο της κίνησης του θηλυκού (γεννητικού και παραγωγικού) νου. Ο νους του άρρενος διαφέρει. Γεννητικός και παραγωγικός είναι κι αυτός, άλλης όμως φύσεως και λογής. Ελπίζω να μη διαβλέπεις αντιφεμινιστικές τάσεις σε αυτό που έγραψα.
– Μπορεί σήμερα να είμαστε 7 δις και αύριο να πολλαπλασιάσουμε το νούμερο. Αλλά η γή μπορεί να θρέψει πολλαπλάσια και τετραγωνικές ρίζες του εφτά. Αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας, βλέπουν και ξέρουν. Πολλοί άνθρωποι, πολλά λεφτά θέλουν για να συντηρηθούν, άρα το αποθεματικό τους θα λιγοστέψει. Λίγοι άνθρωποι, λιγότερα έξοδα και αφθονότερος ο πλούτος που έχουν στα χέρια τους.
Δες τι έγινε, έβαλαν μπροστά νέες ιατρικές θεραπευτικές μεθόδους. Αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Άδειασαν τα ταμεία του Δημοσίου και των ασφαλιστικών εταιρειών και μας παίρνουν πίσω όλα όσα με κόπο και με χρόνο μπορέσαμε να μαζέψουμε για τα παιδιά μας.
– Τέλος, όσο για την αυτογνωσία και το “γνώθι σ΄ αυτόν”.
Αν δεν είμαι φονιάς, κλέφτης και υποκριτής είναι διότι υπάρχει μια αναφορά, ένα πρότυπο, που μου δείχνει ότι μπορώ αυτά να τα αποφύγω. Αν δεν υπάρχει, τότε, δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην είμαι όπως είναι όλοι : Κλέφτες, φονιάδες, υποκριτές. Και είναι, σημειωτέον, όλοι όσοι έχουν πρότυπο ένα δημιούργημα της φαντασίας τους. Αν όμως το πρότυπο το υποστασιάζει, το φανερώνει, ένας άνθρωπος, τότε δεν είναι αποκύημα φαντασίας. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος τώρα να μην υπάρχει, να υπήρξε κάποτε, και αν δεχθούμε ότι “απάντων πραγμάτων η πίστις προηγείται” (Θεόφιλος Αντιοχεύς) τότε η ενυπόστατη πίστη παύει να είναι ένα παρελθοντολογικό déjà vu. Γίνεται και παρόν, και μέλλον.
Απλώς, σημειώνω πριν σε αποχαιρετήσω, ότι η σημερινή “πίστη” πασχίζει να μας κάνει αποδεκτά τα ούφο. Εφημερίδες, ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, ο “σινεμάς” και γενικότερα η Τέχνη έχουν επιδοθεί σ΄ αυτό το έργο. Αυτοί που βρίσκονται από πίσω ξέρουν, έχουν τους λόγους τους.
Δυστυχῶς Φιλονόη οἱ ἄνθρωποι διάγουν ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ, καθιστάμενοι οὔτω κοινωνοὶ τῆς ΥΒΡΕΩΣ. Φίλοι μου, τὸ ὄνειρόν μου παιδιόθεν εἶναι νὰ ζῶ εἰς μίαν ὡραῖαν ρεματιάν μὲ πλατάνια καὶ ἄλλα δένδρα, πουλάκια νὰ κελαϊδοῦν καὶ νὰ ἔχω παρέα μίαν ἀρκούσα νὰ μοῦ τρίβῃ τὴν πλάτη. Ὅλα, μὰ ὅλα τὰ ἄλλα σᾶ τὰ ΧΑΡΙΖΩ. Φίλος ψυχίατρος μοῦ εἶπεν εἰς ἀνύποπτον χρόνον ὅτι ὁ ἀπωλεσθεὶς Παράδεισος εἶναι ἡ ἀπωλεσθεῖσα ἀθωότης μας, ὁ δὲ βιολόγος Lyall Watson ἔγραψε κάποτε ὅτι οἱ ἄνθρωποι μέχρι ἡλικίας 7 ἐτῶν ζῶν κατὰ φύσιν. Μετὰ ἀρχίζει ἡ σαπίλα. Καὶ ἐδικαιολόγησε τοῦτο ἐκθέτων περίπου ὅ,τι καὶ ἐσὺ τώρα ἐξέθεσες.