Πῶς θά μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τόν μισελληνισμό ἤ τήν βλακεία;
Πῶς θά μπορέσουμε νά ἀφήσουμε πίσω μας τίς ἀνιστορικότητες;
Πῶς θά καταφέρουμε νά συνυπάρξουμε μέ αὐτούς πού ἔως ἀκόμη καί τώρα πολεμοῦν γιά νά μᾶς ἐξαφανίσουν;
Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τήν ἠλιθιότητα; Τόν μισελληνισμό; Τόν μισανθρωπισμό;

Ὅλοι αὐτοὶ δὲν εἶναι μόνοι τους, ἀλλὰ ἔχουν, χρόνια τώρα, ὑποστῆ μίαν βαρειὰ λοβοτομή. Ἄλλως τέ, τὸ γνωρίζουμε κατὰ βάθος πὼς ὅλοι μας μίαν κάποιαν, μικρὴ ἢ μεγάλη, λοβοτομὴ τὴν ἔχουμε.
Ἁπλῶς κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς πάσχουν ἀρκετὰ περισσότερο καὶ κάποιοι ὄχι.
Μά, τελικῶς, σέ τί διαφέρουν ἀπό αὐτούς πού πάσχουν λιγώτερο;
Μήπως δέν ἔχουν κι αὐτοί κατανοήση τό μέγεθος τῆς Ἀνάγκης τοῦ νά συμπράξῃ ἡ Ἀνθρωπότης κατά τῶν κοινῶν της ἐχθρῶν; Ἤ μήπως δέν θά τό ἤθελαν;
Καί τότε γιατί λειτουργοῦν πρός τήν ἀκριβῶς ἀντίθετον κατεύθυνσιν;
Εἶναι μόνον τό χρῆμα πού λαμβάνουν; Ἤ μήπως εἶναι κι ἄλλα, πιό οὐσιώδη;

Στὴν πραγματικότητα τὸ χρῆμα ἐλάχιστοι ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τὸ λαμβάνουν, ἐνᾦ εἶναι σαφῶς ἀρκετὰ πολλαπλάσιοι οἱ ὑποστηρικτές τους. Μὰ ὅλοι αὐτοί, κουτσοί, στραβοί, λωλοί, μισέλληνες, μισάνθρωποι ἢ ἀκόμη καὶ σκέτο παραβατικοί, ἀγνοοῦν κάτι ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε: τὴν Ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως τοῦ Ἀνθρώπου. Κι αὐτὴ ἡ Ἀνάγκη βοᾶ πλέον μέσα μας καὶ διαρκῶς δυναμώνει, ὑποδεικνύοντάς μας πὼς μόνον οἱ πραγματικὰ ἀποφασισμένοι θὰ τὰ καταφέρουν…

Ἐπὶ πλέον ὅλοι αὐτοί, ποὺ περιφρονοῦν προαιωνίους Φυσικοὺς Νόμους, πιστεύουν -ἢ ἐλπίζουν- πὼς αὐτούς, εἰδικῶς αὐτούς, δὲν θὰ τοὺς καταπιῇ ἡ λαίλαψ τῆς ἀποδομήσεως καὶ τῆς καταστροφῆς. Λαθεύουν, διότι πιστεύουν – ἢ ἐλπίζουν- πὼς θὰ διασωθοῦν δίχως ἀπώλειες…
Λαθεύουν διότι πιστεύουν – ἢ ἐλπίζουν- πὼς ἡ σημερινή, φαινομενικὴ μὰ ἐν τελῶς πλαστὴ καὶ ὑβριστικὴ δυναμική τους, θὰ ἐξακολουθήση νὰ αὐξάνεται ὑπέρ τους…
Λαθεύουν ὅμως σκέτο διότι δὲν γνωρίζουν πὼς …«ἀνάγκα καὶ θεοὶ πείθονται»!!!
Κι ὅσο τὰ ἀγνοοῦν αὐτά, τόσο θὰ παραμένουν στὰ ῥοζουλὶ συννεφάκια τῆς αὐτό-καταστροφικότητός τους.

Κι ἐμεῖς; Πῶς τούς ἀντιμετωπίζουμε; Μέ μένος; Μέ ὀργή; Μέ θυμό; Μέ πόλεμο; Μέ χαλαρότητα; Ἤ μέ ἀποφασιστικότητα;
Σαφῶς μὲ ἀποφασιστικότητα, μὰ κυρίως μὲ …ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη!!! Διότι ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα εἶναι στερημένοι πληροφορίας καὶ γνώσεως. Ἀτυχεῖς συντοπῖτες μας ποὺ στὰ χέρια «διαφωτιζτῶν» κατέληξαν …ταλιμπάν.
Μά γνωρίζουμε πῶς θά …ξημερώσουν αὔριο; Πῶς θά αἰσθανθοῦν ἤ πῶς θά ἀντιδράσουν ὅταν ὁ μεγάλος πόνος καί ἡ μεγάλη ἀπώλεια θά τούς κτυπήση τήν πόρτα;
Γιατὶ θὰ τοὺς τὴν κτυπήση, ὅπως θὰ  κτυπήση καὶ τὴν δική μας. Καὶ τότε, πίσω ἀπὸ τὰ παραπετάσματα τῶν «ἰδεολογιῶν» καὶ τὶς ἀκραῖες κορῶνες θὰ μείνουν μόνον οἱ ἄνθρωποι, ποὺ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν θὰ πρέπη νὰ κρατηθοῦν χέρι μὲ χέρι μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Αὐτὸ μόνον κυττᾶμε λοιπόν… Νὰ ἀνακαλύψουμε τοὺς ἀνθρώπους πίσω ἀπὸ τὶς μάσκες καὶ πίσω ἀπὸ τὶς λοβοτομές. Ὅταν ἡ ἀπελπισία θὰ μᾶς τσακίζη, μόνον στοὺς ἀνθρώπους θὰ μποροῦμε νὰ στραφοῦμε.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Πῶς θά ἀφήσουμε πίσω μας τό παρελθόν τόσων ἀνοήτων ἐμπλεκομένων καί διαπλεκομένων;
Πῶς θά ξεχάσουμε;
Πῶς θά ξεκινήσουμε γιά νά κτίσουμε τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας ἐάν ὅλοι αὐτοί θά ὑποσκάπτουν κάθε μας βῆμα;

Δὲν θὰ ἀφήσουμε πίσω μας κάτι, ἀλλὰ θὰ κρατᾶμε στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας τὰ ὅσα γνωρίζουμε, δίχως νὰ τὰ προβάλουμε διαρκῶς…
…ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἰσερχόμεθα σὲ μίαν τέτοιαν περίοδο ποὺ ὅλα αὐτά, ἀνεξαρτήτως μεγέθους, ἐντάσεως  κι ἐκτάσεως, θὰ περάσουν στὸ παρασκήνιον, διότι ἡ Ἀνάγκη ἐπιβιώσεως τῆς φυλῆς εἶναι μεγαλυτέρα…

Δὲν θὰ λησμονήσουμε τὸν πόνο ποὺ προκαλεῖ ἡ βλακεία καὶ ἡ ἠλιθιότης…
Θὰ τὸν κρατᾶμε πάντα, ἀνοικτὴ πληγὴ μέσα μας, ἀλλὰ θὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ νὰ τὸν μαλακώσουμε.

Δὲν θὰ μποροῦν πλέον νὰ ὑποσκάπτουν κάτι ἀπὸ τὸ μέλλον μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας, διότι θὰ καταδικασθοῦν κι αὐτοὶ εἰς θάνατον, ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἀκρότητες, ἐὰν δὲν συμπολεμήσουν μὲ ὅλους τοὺς ἀποφασισμένους ποὺ θὰ θέλουν, οὔτως ἢ ἄλλως, νὰ ζήσουν.
Ὅσο βαρὺ κι ἐὰν φαίνεται, εἰσερχόμεθα, ἐπισήμως ἐντὸς ὀλίγου, σὲ ἐκείνην τὴν περίοδο ποὺ μόνον ἡ ὁμὰς θὰ κρατηθῆ ζωντανή. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν συγκροτήσουμε λοιπὸν τὶς ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας ὁμάδες, αὐτομάτως ἀπομειώνουμε κάθε πιθανότητα ἐπιβιώσεώς μας.

Κατ’ ἐπέκτασιν, ἡ φυσικὴ ἐπιλογή, αὐτὴ ποὺ θὰ καθορίση τὸ πῶς καὶ τὸ ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουμε, προέχει ὅλων τῶν ἄλλων.
Κυττώντας ἡ Ζωὴ ἴσια στὰ μάτια τοὺς Ὑβριστές, χαμογελώντας τους εἰρωνικά, ἤδη, τοὺς προκαλεῖ νὰ ἀποφασίσουν… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μία εἶναι ἡ ἐπιλογή…
Αὐτοὶ θὰ ἐπιλέξουν τὴν ἀτομική τους διαδρομή…
…ἐμεῖς ἁπλῶς θὰ συνεχίσουμε, ὅπως ἔχουμε ἀποφασίση.
Χρέος μας ὅμως εἶναι ὅμως νὰ τοὺς σταθοῦμε καὶ νὰ τοὺς ἀγκαλιάσουμε, ὅταν θὰ ζορισθοῦν.
Καὶ θὰ τὸ πράξουμε οὔτως ἢ ἄλλως…

εἰκόνα