Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι τὸ τέλος ὅλων ὅσων πιστεύαμε γιὰ σπουδαία καὶ σημαντικά.

Αὐτὸ ποὺ πλέον βιώνουμε, σχεδὸν ὅλοι μας, εἶναι μία κοινὴ διαπίστωσις: ἡ πορεία μας ὡς λαοῦ, βιαίως πλέον, μὰ κι ἀπροκάλυπτα, μᾶς ὁδηγεῖ βεβαιωμένα στὸ τέλος μας. Ὄχι ἀπαραιτήτως τὸ φυσικό μας τέλος, μὰ ὁπωσδήποτε σὲ ἔνα τέλος ὅλων αὐτῶν ποὺ θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα. Ἕνα προδιαγεγραμμένο τέλος, πού, ὅπως ἀποδεικνύεται, ἦταν πρὸ προλλοῦ σχεδιασμένο σὲ ὅλες του τὶς λεπτομέρειες, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μᾶς δοθοῦν εὐκαιρίες γιὰ νὰ ἀντιδράσουμε. Κι ἔτσι, ὅλο καὶ περισσότεροι, καθημερινῶς, συμβιβάζονται πλήρως καὶ ἀποδέχονται δίχως ἀντιῤῥήσεις, αὐτὸ τὸ τέλος ὡς μὴ ἀναστρέψιμον.

Ὁ συμβιβασμός, ἡ ὑποταγὴ καὶ ἡ μοιρολατρία, ποὺ διαρκῶς ἐπαυξάνονται, κυριαρχοῦν πλέον γύρω μας καὶ μᾶς χαρακτηρίζουν. Ὅλα, τώρα ποὺ φαίνεται πὼς τελειώνουν, μεγιστοποιοῦν τὸν φόβο καὶ ἅπαντες ἐπιχειροῦν νὰ ἐντοπίσουν τρόπους, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουν οἱ ἴδιοι, ὅσο τὸ δυνατὸν ἀσφαλέστερα, μεγιστοποιῶντας τὰ ἐπίπεδα ἀδιαφορίας τους καὶ θέτοντας ὁριστικῶς ταφόπλακες στὰ ὅσα, ἐλάχιστα, διατηροῦσαν ἔως τώρα ζωντανὰ μέσα τους. Ὁ «σώζων ἑαυτὸν» γίνεται κεντρικὸ σύνθημα καὶ οἱ στοιχειώδεις «γραμμὲς ἀμύνης» ἐγκατελείπονται μαζικῶς. Θὰ μπορούσαμε, μὲ μεγάλη σιγουριά, νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ἡ καταχνιὰ μᾶς πνίγει καὶ μᾶς ἐμποδίζει νὰ διακρίνουμε, ἀκόμη καὶ ἀσαφῶς, κάποιο μονοπάτι γιὰ νὰ ἐξέλθουμε τῶν τελμάτων μας.

Μά εἶναι μόνον ἔτσι; Ἤ ὄχι; Διότι ἐὰν εἶναι μόνον ἔτσι, ἂς ἀφαιθοῦμε στὴν αὐτοκτονικότητα. Ἐὰν ὅμως ἔτσι φαίνεται, ἀλλὰ μόνον φαίνεται, τότε ὀφείλουμε νὰ ἀναζητήσουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, διεξόδους. Καὶ δὲν ἐννοῶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ διατηρήσουμε κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε ὡς ἀδιαπραγμάτευτα, παρὰ μόνον νὰ κυττάξουμε μὲ ἄλλο βλέμμα τὸ τί πραγματικὰ χάνουμε, τὸ τί νομίζουμε πὼς χάνουμε καὶ τὸ τί, ἐπιτακτικότερα ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, ἀπαιτεῖται νὰ κατανοήσουμε καί, καταληκτικῶς, νὰ ὑπερασπισθοῦμε καὶ νὰ χρησιμοποιήσουμε ὡς ὁδηγό μας.

Πράγματι λοιπὸν ὅλα φαντάζουν ὡς τετελεσμένα. Καὶ εἶναι τετελεσμένα, ἐὰν τὰ βλέπουμε ἀπὸ θέσεις τέτοιες, ποὺ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ διακρίνουμε τά, πέραν τῶν δικῶν μας παγιδεύσεων, ὅρια. Τὰ ὅρια ὅμως, ὡς γνωστόν, ποὺ τίθενται βάσει ἀνθρωπίνων σχεδιασμῶν, ἔχουν ἡμερομηνίες λήξεως. Τὰ μόνα ὅρια ποὺ δὲν ἔχουν ἡμερομηνίες λήξεως εἶναι αὐτὰ ποὺ καθορίζονται βάσει φυσικῶν νόμων. Ἐμεῖς μποροῦμε νά κατανοήσουμε τήν Φυσική Ἀνάγκη τῆς Ἀνθρωπότητος καί τοῦ κόσμου μας σήμερα; Κι ἐάν ναί, τότε ποῦ εἶναι τά περιοριστικά μας ὄρια; Ἤ μήπως δέν ὑπάρχουν, παρά μόνον ἔτσι ἐκπαιδευθήκαμε νά πιστεύουμε;

Μέσα σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν καταχνιὰ ὄμως μποροῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ διακρίνουμε κάτι, μικρὸ ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως σημαντικό: κάτι σπουδαῖο καὶ μεγάλο ἀλλάζει στὸν ἴδιον τὸν Ἄνθρωπο. Κάτι ποὺ ὑποχρεωτικῶς τὸν ὁδηγεῖ στὸ νὰ βιώσῃ, ἀπὸ τώρα, ἀνάσες Ἐλευθερίας. Ἀνάσες τέτοιες ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ «ἀνοικτοὺς ὁρίζοντες» ἀναβαθμίζουν τὸν τρόπο σκέψεως κι ἀντιλήψεως τοῦ κόσμου μας, σὲ τέτοια ἐπίπεδα, πού, οὔτως ἢ ἄλλως θεμελιώνονται οἱ βάσεις γιὰ κάτι νέο, μεγάλο καὶ ἀπολύτως διαφορετικό. Ὅλη ἠ Φύσις μᾶς «ψιθυρίζει» πὼς κάτι νέο «ἐκκολάπτεται». Ἀλλά τί;

Εἶναι ἀδύνατον, πρὸς ὥρας, νὰ ἀντιληφθοῦμε πλήρως τὸ τί ἔπεται διότι ἀφ’ ἐνὸς δὲν ἔχουμε ἀπαλλαγῆ ἐν τελῶς ἀπὸ τὶς ἀτομικές μας ἀγκυλώσεις καί, ἀφ΄ ἑτέρου, γιὰ τὴν ὥρα, μᾶς εἶναι ἀδιανόητον τὸ νὰ πιστέψουμε, ἀπόλυτα, πὼς μία τόσο –ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως– ἀνεπαίσθητος ἀλλαγή, θὰ μποροῦσε νὰ «μετουσιωθῇ» σὲ κάτι τόσο μεγάλο, ποὺ νὰ συμπαρασύρῃ σὲ ἀνοδικὴ  πορεία τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα. Ἐάν ὅμως πράγματι συμβαίνῃ κάτι τέτοιο, τότε μήπως δέν εἶναι μόνον καταχνιά αὐτό πού βιώνουμε; Μήπως συμβαίνουν, ἐκ παραλλήλου δύο τινά; Μήπως ὁ θάνατος τοῦ παλαιοῦ καί φθαρμένου συμβαίνῃ ταὐτοχρόνος μέ τήν κυοφορία τοῦ νέου καί Ἀναγκαίου; Κι ἐάν ναί, τότε μήπως, πολὺ ἁπλᾶ, αὐτό πού τελειώνει συμπαρασύρει μαζύ του κάθε ἀναλαμπή του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἁπλώνεται γύρω μας καταχνιά, ἀλλά ταὐτοχρόνως αὐτό πού δημιουργεῖται ἤδη ξεκίνησε νά φωτίζῃ;

Πῶς θά κατανοήσουμε αὐτήν τήν οὐσιώδη λεπτομέρεια; Εὔκολα… Θὰ κυττάξουμε, μὲ σεβασμό, μέσα μας… Μόνον ὁ ἐαυτός μας θὰ μᾶς ἀπαντήση ἐὰν ἤδη πορευόμεθα πρὸς τὸ Φῶς ἢ ἐὰν θὰ παραμείνουμε ἐγκλωβισμένοι στοὺς θρήνους καὶ στὶς ἀπελπισίες τῶν ἀπωλιῶν.

Φιλονόη

εἰκόνα