Βίο ἔχουμε…
Βίο μέσα σὲ ἀπέραντη καὶ ἀστείρευτη βία…
Βιώνουμε καθημερινῶς τὴν βία, δουλεύοντας ὑπὸ συνθῆκες βιαίας δουλείας, ἀνίκανοι νὰ σκεπτοῦμε, λόγῳ πιέσεως, λογικὰ καὶ ἐλπίζοντες ἀκόμη καὶ στὰ ἀκραίως παράλογα. Αὐτοπαγιδευόμεθα σὲ συμβάσεις, ἀρνούμενοι νὰ ἐξέλθουμε αὐτῶν, διότι μᾶς τρομάζει τὸ ἄγνωστον. Γνωρίζουμε ὅμως, εἴτε ἐνστικτωδῶς εἴτε λόγῳ περιῤῤεούσης συλλογικῆς μνήμης, πὼς ὁποιαδήποτε ἔκπτωσις δική μας εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσῃ ἐδῶ ποὺ ἔχουμε φθάση. Ὅσο μεγαλυτέρα ἡ βία ποὺ βιώνουμε, τόσο μεγαλυτέρα καὶ ἡ δική μας ὑποχώρησις ἀπὸ στοιχειώδεις βαθμοὺς Ἐλευθερίας.

Ζωή…
Ζωὴ στὴν πραγματικότητα στὸν κόσμο μας οὔτε ὑπῆρξε μὰ οὔτε καὶ προβλέπεται, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι, ὅτι θὰ ὑπάρξη, ἐφ΄ ὅσον ὁ ἴδιος ὁ πλανήτης εἶναι «κατασκευασμένος» μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ τὰ ἔμβια ὄντα του νὰ βιάζονται καθημερινῶς, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουν. Ἐν τούτοις αὐτὸ ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ διαφέρῃ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ζῴα εἶναι ὁ λόγος καί, ὡς ἄμεσος συνέπεια αὐτοῦ, ἡ μνήμη. Καὶ ἡ μνήμη ἐμπεριέχει τὴν λέξιν ζῳὴ στὸ λεξιλόγιόν της. Αὐτὴ ἡ λέξις δὲν δηλώνει ἀπαραιτήτως τὴν προΰπαρξιν ζωῆς, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἐμεῖς τὴν ἀντιλαμβανόμεθα, ἀλλὰ τὴν δυναμικότητα ποὺ ἔχει ὁ Ἄνθρωπος, εἰδικῶς, ὡς ἔλλογον ὄν καί, φυσικά, ζῷον, νὰ ζήσῃ, ἐὰν κι ὅποτε τὸ θελήσῃ.

Μὰ ἐὰν ὁ Ἄνθρωπος δύναται νά ζήσῃ, τί εἶναι αὐτό πού τόν ἐμποδίζει νά τό πράξῃ;

Ἡ Ζωὴ διαφέρει ἀπὸ τὸν Βίο σὲ μία καὶ μόνον λεπτομέρεια, τοὐλάχιστον στὸ συνειδητό μας ἐπίπεδον: στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον μποροῦμε ἢ δὲν μποροῦμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς Ἀλήθειες τοῦ κόσμου μας καὶ νὰ αἰσθανόμεθα, κάθε στιγμή, κύτταρον τοῦ Σύμπαντος. Ὅταν κάποιος ἐπιλέγῃ νὰ ὁρᾷ μέσα στὶς ἀλήθειες, ἀνεξαρτήτως βαθμίδος τους, τότε ἁπαλύνονται οἱ κόποι καὶ οἱ πόνοι, διότι παραμένει διαρκῶς ἑστιασμένος στὰ μεγάλα καὶ στὰ σπουδαία, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως αἰσθάνεται πὼς «συμμετέχει» στὸ Ὅλον καὶ δὲν …σέρνεται ἁλυσοδεμένος. Μὴ αἰσθανόμενος κατ’ ἐπέκτασιν παγιδευμένος ἀρχίζει, σιγὰ σιγά, νὰ ἀντιλαμβάνεται πὼς εἶναι μέρος τῶν διαδικασιῶν καὶ πὼς δὲν τὸν ὁδηγοῦν κάπου οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ ὁ ἴδιος χαράζει τὸν δρόμο του μετέχοντας τῶν ἀποφάσεων καὶ τῶν γεγονότων, ἀκόμη κι αὐτῶν ἴσως ποὺ τοῦ μεγαλώνουν (κι ὄχι μόνον τοῦ μειώνουν) τὰ δεσμά). .

Ὅταν διάγουμε βίον, αἰσθανόμεθα διαρκῶς ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἄλλων καὶ τὶς διαθέσεις τους ἤ, σὲ κάποιες περιπτώσεις, ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη τους. Ἀντιλαμβανόμεθα καὶ διακρίνουμε μόνον τὴν βία, διότι ἑστιάζουμε ἀποκλειστικῶς σὲ αὐτήν. Ὅστις διαβιεῖ εἶναι ἀνίκανος νὰ ἀπολαύσῃ τὰ μικρὰ ἢ τὰ μεγάλα τοῦ κόσμου μας, νὰ ἀντικρύσῃ τὴν ὀμορφιά, ποὺ εἶναι ὁπουδήποτε καὶ νὰ ὁρίσῃ στόχους καὶ Σκοποὺς πανανθρωπίνους, αὐτοπαγιδευόμενος στὸ ἐγώ του καὶ στὸν μικρόκοσμό του. Μὴ ὁρίζοντας στόχους καὶ Σκοποὺς πανανθρωπίνους δὲν δύναται νὰ δεσμευθῇ γιὰ κάτι σημαντικὸ καὶ καταληκτικῶς φθάνει στὸ σημεῖον νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τοῦ ὑπόσχονται (ἢ καὶ σκέτο ὑπονοοῦν) πὼς μποροῦν νὰ τὸ κάνουν, ἀπαλλάσσοντάς τον ἀπὸ τὸν ἀναγκαῖο κόπο. Ὅταν παραιτούμεθα ὅμως τοῦ δικαιώματος ἐπιλογῆς, ἀρνούμενοι νὰ καταθέσουμε τὸν ἀναγκαῖο κόπο, μεταβιβάζουμε αὐτομάτως τὸ δικαίωμα-ὑποχρέωσιν ἀναζητήσεως τῆς δικῆς μας διαδρομῆς πρὸς τὴν Ζωὴ σὲ ἄλλους.
Κι ἐὰν αὐτοὶ οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ θέσουν μεγάλους Σκοποὺς ὑπὲρ τοῦ συνόλου, τότε μεταλαμπαδεύεται καὶ στοὺς γύρω τους, τοὺς συμβιβασμένους, κάτι ἀπὸ τὴν Ἐνέργειά τους. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε, τότε οἱ «δορυφόροι» ἁπλῶς θυσιάζονται, σιωπηλὰ ἢ θορυβωδῶς, στὸ νὰ διατηρήσουν οἱ, μὲ ὁποιανδήποτε μάσκα, καταχραστὲς τὴν ἐξουσία τους.

Φιλονόη

εἰκόνα