Τὸ δυσκολότερον στάδιον ποὺ ἔχουμε νὰ περάσουμε ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες εἶναι ἡ συνειδητοποίησις πὼς ὅσα ἐλπίζαμε ἦσαν μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ χάνουμε χρόνο.
Οἱ δυνάστες μας, γνῶστες τοῦ ἀντικειμένου τῆς προπαγάνδας, κατέχουν ἄριστα τὸ παιχνιδάκι τῶν ἐλπίδων καὶ γιὰ αὐτὸ τὶς μοιράζουν τόσο ἁπλόχερα…
Κι ἐὰν ἀποκαλυφθῇ τὸ ψέμμα τους…
…δὲν ἔγινε καὶ κάτι. Μὲ μίαν συγγνώμη καθάρισαν.
Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς καταστάσεις μὲ ἐπιτυχία εἶναι ἕνας: νὰ ἀποφασίσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀντικρύσουμε τὴν Γυμνὴ Ἀλήθεια κατάματα!
Εἴμαστε μόνοι μας καὶ μόνοι μας πρέπει νὰ μάθουμε νὰ στεκόμαστε στὰ πόδια μας, δίχως δεκανίκια, δίχως ἀναβολὲς καὶ κυρίως δίχως σωτῆρες.
Συνωμοσίες καὶ συνωμοσιολογίες φθάνουν στὸ τέλος τους.
Ἀλητεῖες καὶ προπαγάνδες ἐπίσης.
Οἱ ἐλπίδες ψοφοῦν κι αὐτές, τραβώντας μαζύ τους στοὺς τάφους τους, τοὺς τελευταίους ἀπατεῶνες.
Κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ξανακτίσουμε τὸν κόσμο μας ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἢ θὰ τὸ ἀποφασίσουμε, μὲ σύμμαχο μόνον τὴν Ἀλήθεια, ἢ θὰ χαθοῦμε μὲ κάθε ἄλλο σκουπίδι.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ελπίς και φόβος
Το δίπτυχο εκείνο κάτι με το οποίο ο έχων γνώσιν χειρισμού δύναται να κατευθύνη τις σκέψεις αποφάσεις ενέργειες δράσεις των ανθρώπων
Κι όμως είναι χρήσιμα συναισθήματα
Ο φόβος προστατεύει και η ελπίς δίδει τόλμην
Ή μήπως είναι άχρηστα;
Ο φόβος αδρανοποιεί και η ελπίς κινητοποιεί
Η μήπως κάτι άλλο;
Ο φόβος δίδει δύναμιν η ελπίς εναποθέτει αυτήν σε παράγοντες εξωτερικούς
Ομοιάζει ως αν κάποιος καλός Θεός να εδωρισεν αυτά τα δύο εις το είδος μας αλλά κάποιος κακός Θεός να απεφασισεν δια την σειράν ελευσεως αυτών
Ο φόβος έρχεται πρώτος και η ελπίς φεύγει τελευταία
Ίσως αυτό να πταίει οπού κατέστημεν καί διαρκώς καθισταμεθα χειριζόμενον είδος
Ἴσως… Καὶ μὴ λησμονοῦμε πὼς ἡ Ἐλπὶς εὑρίσκετο ἐντὸς τοῦ κυτίου τῆς Πανδώρας.
Εις γλώσσαν απλουστέρας μορφής ( Όπως πχ λέμε ” ήχος πλάγιος του δευτέρου”)
Τι κουτί άραγε να ήταν εκείνο και το συμβόλιζε ο μύθος;
Ίσως τον ανθρώπινο νου όπου κατόπιν όλων των κακών κρατά εντός του την ελπίδα
Ίσως να φανεί αστείο έστω και τραγικό εάν παρομοιάσω το κουτί της Πανδώρας με το κουτί της τηλεόρασης αλλά και αυτό όλα τα κακα και άσχημα μοιράζει αλλά οι άνθρωποι κρατούν πάντα για αυτό μια ελπίδα για μια καλή είδηση
Ας κρατήσουμε την πρώτη πιθανότητα και ας πούμε ωμά πώς η ελπίδα γεννά ολιγωρία
Ελπίδα είναι η προσδοκία ανταμοιβής για κόπο θυσία ή έστω υπομονή
Και ελπίζοντας γνωρίζει ο άνθρωπος πως ίσως και να χάσει αυτήν την ανταμοιβή
Ο απελπισμένος δεν έχει να χάσει τίποτε
Μια σοφή λαϊκή ρήση λέει πως
” να φοβάσαι αυτούς που έχουν δίκιο και αυτούς που δεν έχουν να χάσουν”
Απελπισμένο πείσμα χρειάζεται σε καιρούς όπως αυτοί που ζούμε
Διότι η απελπισία προσηλωμένη με πείσμα στον στόχο είναι δύναμη σοβαρή
Μετ’ εκτιμήσεως
Μήπως ὅμως ἡ ἀπελπισία ἀδρανοποιεῖ;
Θαυμάζω σε φίλη ιστοδεσποινα
( Ας έχω το δικαίωμα και την τιμή να λέγομαι φίλος σού)
Θαυμάζω σε για πολλά όπως το πάθος της γραφής το ακούραστο της ενασχολήσεως το ευστοχον της σκέψεως καί άλλα
Εις το σχολιον τούτο όμως θέλω να πω το εξής:
Θαυμάζω σε διότι εις την εποχήν ταύτην οπού οι πλείστοι πέριξ αναζητούν να εναποθέσουν τις ελπίδες και μαζί με αυτές και τις ευθύνες τούς εις τον έναν ή τον άλλον εσύ δεν ελπιδολογεις ούτε ευθυνορίπτεις και αλλά θέτεις τον άνθρωπον ενώπιον των διλημμάτων η των αποφάσεων του
Εάν το σχολιον τούτο θεωρηθή ως υπερβολικά φιλοφρονητικον άρα μη πρεπον ας μην δημοσιεύσεις αυτό
Αληθές πάντως είναι πως δεν αποτελεί φιλοφρονησιν αλλά διαπίστωσιν ούτω και ενοχην δεν αισθάνομαι
Μετ’ ειλικρινείας
Ἴσα ἴσα… Χαίρομαι νὰ μὲ θεωρῇς φίλη σου.
Ἐπὶ πλέον χαίρομαι ποὺ ἀντιλαμβάνεσαι πὼς ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς εἴμεθα τὸ πρόβλημα. Ἐὰν ἐμεῖς ἀλλάξουμε, ἀλλάζει ὁ κόσμος μας.