Στὶς ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε τὰ πάντα ἐντός μας κι ἐκτός μας φαίνονται, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀπολύτως συγκεχυμένα. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται δυσδιάκριτος ἡ εἰδοποιὸς ἐκείνη διαφορὰ ποὺ θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πότε ἀκριβῶς ἕνα γεγονὸς εἶναι χρήσιμο γιὰ νὰ διδαχθοῦμε κάτι νέο ἢ τὸ πότε πρέπει ἁπλῶς νὰ τὸ προσπεράσουμε ὡς μὴ γενόμενον.

Τὰ ἴδια τὰ γεγονότα εἶναι, πρακτικῶς, ἀδιάφορα ἐφ΄ ὅσον σὲ λίγον καιρὸ θὰ ἔχουν (στὴν πλειοψηφία τους) λησμονηθῆ καὶ τὸ μόνον ποὺ θὰ ἀπομείνη μέσα μας, ὡς ἀνάμνησις, θὰ εἶναι τὸ αἴσθημα πού, ἐπ΄ ἀφορμῆς τῶν γεγονότων, προεκλήθη κι ἐξωτερικεύθη. Ὅμως ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ αὐτὰ σοβαρά, ἑστιάζοντας μόνον στὰ ὅσα, λόγῳ τῶν γεγονότων, ἐμεῖς νοιώσαμε, τότε θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἐπιτύχαμε νὰ ἐντοπίσουμε ἕναν χρησιμότατον μηχανισμό, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦμε νὰ μεταστρέφουμε κάθε τί ἐνοχλητικὸ καὶ δυσάρεστον σὲ χρήσιμον καὶ ὠφέλιμο.

Τί ἐννοῶ;
Πολὺ ἁπλᾶ, ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ παρατηρήσουμε τὶς συμπεριφορές μας ἐξ …ἀποστάσεως, θὰ διαπιστώσουμε πὼς (συνήθως) μᾶς ἐξοργίζουν (ἢ μᾶς εὐαρεστοῦν) τὰ πανομοιότυπα ἐκεῖνα συμβάντα, ποὺ «ξυπνοῦν» συγκεκριμένα αἰσθήματα μέσα μας.

Ἀνεξαρτήτως λοιπὸν τοῦ ἐάν, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνονται διαφορετικὰ μεταξύ τους τὰ ἴδια τὰ γεγονότα, στὴν πραγματικότητα κάθε φορὰ ποὺ κάτι «ἐρεθίζει» κάποιον (καλὰ κρυμμένο) δικό μας φόβο ἢ κάποιαν (βαθειὰ) δική μας ἀνασφάλεια ἢ κάποιαν δική μας (ἀνομολόγητο) ἀδυναμία, αὐτομάτως ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμὸς μᾶς «ὑποχρεώνει» νὰ συμπεριφερθοῦμε μὲ πανομοιότυπον τρόπο. Κι ἔτσι ἐὰν τὸ παιδί μας, γιὰ παράδειγμα, «ἐνεργοποιήσῃ» αὐτὸν τὸν μηχανισμὸ μὲ κάποιαν συμπεριφορά του ποὺ μᾶς προσβάλλει, ἐμεῖς αἰσθανόμεθα (στὴν πραγματικότητα) τὴν αὐτὴν ὀργὴ μὲ τότε ποὺ κάποιος, ἀντιθέτου ἰδεολογίας μὲ ἐμᾶς, μᾶς προεκάλεσε λεκτικῶς ἢ μὲ τότε ποὺ κάποιος συμμαθητής μας μᾶς ἐκτύπησε. 

Ἂν καὶ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα λοιπὸν φαίνονται, πάντα ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, νὰ γεννοῦν διαφορετικὲς συμπεριφορές, ἐν τούτοις τελικῶς ἐρεθίζουν ἀκριβῶς τὶς ἴδιες δικές μας (πάντα ἀνομολόγητες) πληγές, ποὺ ἐὰν δὲν ἐνσκύψουμε ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς νὰ τὶς θεραπεύσουμε, θὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο δυστυχεῖς καὶ ἀπελπισμένοι μά, κυρίως, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἀνελεύθεροι. 

Θὰ μπορούσαμε λοιπόν, χάριν συντομίας, νὰ ἀποκαλέσουμε ὡς «εὐαίσθητες χορδές» μας κάθε τί ποὺ ἐρεθίζει ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποία, σὲ γενικὲς γραμμές, ἀρνούμεθα νὰ ὁμολογήσουμε πὼς κουβαλᾶμε μέσα μας, εἴτε ὡς κατάλοιπα εἴτε ὡς παρερμηνίες εἴτε ἀκόμη καὶ ὡς φοβίες. Ἤ, ἄλλως, θὰ μπορούσαμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς προκαλοῦν ἔντονα ἀρνητικὰ αἰσθήματα ὡς μέσον μοχλεύσεως καὶ ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ἑαυτόν μας.

Ὅμως  γιὰ νὰ συμβῇ τοῦτο ἀπαιτεῖται, κάθε φορά, σὲ κάθε γεγονός, νὰ ἑστιάζουμε ἐντός μας, ἂν τί νὰ ἐπιχειροῦμε νὰ δικαιολογήσουμε (ὄχι μόνον σὲ ἐμᾶς!!!) τὴν ὀργή μας καὶ τὸν θυμό μας. Τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅλα μας τὰ σημεῖα ἐκείνα, ποὺ παραμένουν εὐάλωτα, νὰ τὰ ἐπεξεργασθοῦμε, νὰ φθάσουμε στὰ αἴτια ποὺ τὰ ἐδημιούργησαν καὶ τελικῶς νὰ τὰ ἀποβάλουμε σιγά-σιγά, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὴν θεραπεία τῶν πληγῶν μας, μὰ στὴν οὐσία, τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὰ ἀτομικά μας δεσμα.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὲς οἱ «εὐαίσθητές μας χορδὲς» εἶναι τὸ μέσον ἐξωτερικεύσεως ἑνὸς «δυστυχισμένου παιδιοῦ», ποὺ ὑπεχρεώθη, κάποτε, κάτω ἀπὸ κάποιες ἰδιαιτέρως δυσχερεῖς συνθῆκες, νὰ «καταπιῇ» τὸν φόβο του καὶ νὰ «ἐνηλικιωθῇ» βιαίως. Τὸ ποιός, τὸ γιατί, μὰ καὶ  τὸ πῶς ἐπέτυχε νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ σὲ αὐτὴν τὴν «φυλακή», σήμερα, ποὺ (θεωρητικῶς) εἴμαστε ἐνήλικοι, καθίσταται ἐπουσιῶδες. Ἀνάγκη μας δὲν εἶναι νὰ ἐντοπίσουμε κάποιον ἔνοχο, μὰ τὸ νὰ ἐπουλώσουμε τὰ τραύματά μας καὶ τὶς πληγές μας, γιὰ νὰ σταθοῦμε, σιγά-σιγά, ἐπὶ τέλους ὄρθιοι. Ἡ πραγματική μας ἐνηλικίωσις δῆλα δὴ θὰ ἐπιτευχθῇ μόνον ὅταν θὰ «ἐπουλωθῆ» κάθε μας πληγή.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ τοῦτον δὲν γίνεται νὰ σταφοῦμε σὲ κάθε τί καὶ σὲ κάθε ἕναν, ποὺ μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο μᾶς ἐξωτερικεύει τὰ δικά μας προβλήματα, παρὰ μόνον μὲ τὸ νὰ ἑστιάσουμε ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ ἐδημιουργήθη τὸ πρόβλημά μας καί, λίγο-λίγο, νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτό. 

Φιλονόη

εἰκόνα