Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν δυνατότητα τῆς ὀρθῆς κρίσεως χρειαζόμεθα ἐμπειρίες.
Οἱ ἐμπειρίες ὅμως ἀπὸ μόνες τους δὲν προσφέρουν κάτι, ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ἐπεξεργασθοῦμε, νὰ τὶς ἀναλύσουμε καὶ τελικῶς νὰ τὶς μετατρέψουμε σὲ γνώσεις.
Ἄρα ναὶ μὲν το συναίσθημά μας μᾶς ὁδηγεῖ στὶς ἐμπειρίες, ἀλλὰ ἡ λογική μας εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ τὶς ἀναλύση καὶ θὰ τὶς ἀξιοποιήσῃ.
Γιὰ νὰ γίνουν οἱ ἐμπειρίες σύμβουλοι καὶ δάσκαλοι ἀπαιτεῖται νὰ μὴν ἐπαναλαμβάνονται τὰ λάθη καὶ νὰ ἀνοίγουν διαρκῶς οἱ ὁπτικές μας.
Δῆλα δὴ ἀπαιτεῖται ἐξάσκησις τῆς μνήμης, ἀπεγκλωβισμὸς ἀπὸ συναισθηματικὲς ἐξαρτήσεις καὶ διαύγεια σκέψεως.
Ἄρα ναὶ μὲν οἱ ἐμπειρίες μᾶς προσφέρουν συναισθηματικὲς κορυφώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ παύσουν νὰ εἶναι ἐπίπονες χρειάζεται ἀπόφασις συνειδητὴ καὶ τέτοια ποὺ νὰ μᾶς κρατᾶ μακρυὰ ἀπὸ τὶς ἐπαναλήψεις τῶν ἰδίων λαθῶν.
Διότι κάθε φορὰ ποὺ ἐμεῖς κάτι δὲν μαθαίνουμε, τὸ μάθημά μας ἐπαναλαμβάνεται καὶ ὁ πόνος ποὺ αὐτὸ ἐμπεριέχει γίνεται ὅλο καὶ μεγαλύτερος.
Γιὰ νὰ παύσῃ ὁ πόνος ἐνεργοποιοῦμε τὴν λογική μας, φιλτράρουμε, ἀποφασίζουμε κι ἀλλάζουμε τακτικές.
Ἀλλαγὴ τακτικῶν, ὅταν ἀπαιτεῖται, διορθώνει αὐτομάτως τὴν δική μας στάσιν ζωῆς.
Ἡ στάσις ζωῆς μας εἶναι ἀπότοκον πολλῶν διαφορετικῶν παραμέτρων καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν μορφὴ τῆς «ἐκπαιδεύσεώς» μας. Οἱ ὁπτικές μας μετουσιώνονται κάθε φορὰ ποὺ κάτι μάθαμε. Ἡ μάθησις ὅμως γίνεται κτῆμα μας μόνον ὅταν τὸ συναίσθημα παραμένει ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίον τῶν ἀποφάσεών μας. Ἡ κρίσις μας δομεῖται ἐπάνω σὲ λογικὲς ἀποφάσεις καὶ οὐδέποτε ἐπάνω σὲ συναισθηματικὲς ἐκτονώσεις.
Σαφῶς καὶ δὲν μποροῦμε νὰ παραμείνουμε ἀπαθεῖς ἐμπρὸς σὲ ἀνθρώπους καὶ σὲ ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ βασικὸ βοηθὸ καὶ σύμμαχο τὸ συναίσθημα, μποροῦμε εὐκολότερα νὰ διαφύγουμε πολλῶν διλημμάτων. Ὅταν ἡ κρίσις μας εἶναι ἀρκετὰ καλὰ δομημένη αὐτὰ ποὺ μᾶς χρειάζονται καὶ ἀπαιτεῖται νὰ πράξουμε γιὰ τοὺς ἑαυτοὺς μας μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς, ἥρεμοι καὶ χαρούμενοι. Δὲν μᾶς βαραίνουν. Δὲν μᾶς πνίγουν. Δὲν μᾶς τρομάζουν. Ὅσο μεγάλα καὶ ἐὰν φαντάζουν, κάτι μέσα μας μᾶς καθησυχάζει καὶ μᾶς ἐνθαῤῥύνει.
Ὅταν ὅμως ἡ κρίσις μας εἶναι κάτι ἀσαφές, τὰ συναισθήματα ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν θὰ μᾶς κατευθύνουν, βεβαιωμένα, σὲ μίαν νέαν σειρὰ λαθῶν, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους θὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν σὲ νέους κύκλους ἀδιεξόδων, ποὺ κάθε φορὰ θὰ εἶναι πιὸ ἐπίπονοι καὶ δυσβάστακτοι.
Ἡ φράσις «πᾶν μέτρον ἄριστον» θὰ μποροῦσε, γιὰ ἀρχή, νὰ γίνῃ δική μας στάσις ζωῆς.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.