Δῆλα δή αἰσθάνομαι βολεμένη μόνον ὅταν ὁ πόνος εἶναι τόσος, ὅσο νά τόν ἀντέχω;
Κι ἐάν ναί, τότε σέ τί διαφέρω ἀπό ἕνα ἁπλό …βατραχάκι πού χαζογελᾶ μέσα σέ ἕνα καζάνι, διότι δὲν ὑποψιάζεται, ἀλλὰ κι ἀντέχει; Καί τί θά συμβῆ μέ αὐτό τό βατραχάκι ὅταν θά ἀρχίση νά …βράζῃ; Θά προλάβη νά διαφύγῃ ἤ θά τελειώση μέ συνοπτικές διαδικασίες, δίχως νά τό ἀντιληφθῇ;

Εἶναι τόσο ὀφθαλμοφανὲς αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει, ποὺ τελικῶς, ὡς ἄλλα βατραχάκια, φθάσαμε στὸ σημεῖον τοῦ …βρασμοῦ μας. Θά προλάβουμε νά ἀντιδράσουμε; Ἤ μήπως θά μᾶς καταπιῆ ἡ …σούπα;

Πόσον πόνο λοιπόν θά ἀνθέξουμε ἀκόμη; Καί γιατί ὅσο αὐξάνονται οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις μεγαλώνουμε καί τά ὅρια ἀντοχῆς μας; Μήπως ξεπερνῶντας αὐτά τά ὅρια ἀντοχῆς τελικῶς θά μάθουμε εὐκολότερα νά ὑποκύπτουμε στόν θάνατο, ἀν τί νά ἀκολουθήσουμε τό Χρέος μας καί νά πολεμήσουμε μέ ἀποφασιστικότητα γιά τήν ζωή μας;

Φιλονόη

εἰκόνα