Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ναί τί εἶναι αὐτό;

Τὰ τελευταία μνημονιακὰ χρόνια ὅλοι μας αἰσθανόμεθα διαρκῶς πὼς πιεζόμεθα τόσο ὅσο νὰ …σκάσουμε. Καταφέρνουμε, κάποιες στιγμές, κατόπιν μεγάλων καὶ ἰδιαιτέρως ἐπιπόνων ἀγώνων, νὰ …ἀνασάνουμε κάπως, πάντα μὲ δυσκολία, μά, ἀπὸ τὴν ἐπομένη, πάλι τὰ ἴδια. Ἀνάσες ἀνακουφίσεως, στιγμιαίες ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πίεσις ἐπάνω μας διαρκῶς αὐξάνεται καὶ πὼς αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ παύσῃ…
Κι ἔτσι εἶναι…

Εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀντιδράσουν σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς πολυ-ἐπίπεδες μορφὲς πιέσεως ἀλλά, συνήθως, διαπιστώνουν, ἐκ τῶν ὑστέρων, ἁπλῶς πὼς …«ἔφαγαν τὰ μούτρα» τους, ξανὰ καὶ ξανά. Σπανιότατα κάτι κερδίζουν καὶ ἀκόμη πιὸ σπάνια ἐπιτυγχάνουν νὰ μειώσουν κάποιες ἀπὸ τὶς πιέσεις. Κι αὐτὸ συμβαίνει διότι ἐγκαταλείπονται μόνοι τους ἀπὸ τοὺς πολλούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁμοιάζουν οἱ ἀντιδράσεις τους ὡς …«σταγόνα στὸν ὠκεανό».

Δῆλα δή; Τί σᾶς λέω σήμερα; Νά παύσουμε νά ἀντιδροῦμε; Νά παύσουμε νά πολεμοῦμε; Νά παραιτηθοῦμε ἀπό τά πάντα καί νά ἀναμένουμε τό τέλος;
Ὄχι φυσικά… Οὐδέποτε θὰ ἔλεγα κάτι τέτοιο, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, κατ’ ἐμέ, ὁ παρῃτημένος εἶναι καὶ τελειωμένος. Ἁπλῶς, γιὰ τὴν ὥρα -κι ἀκριβῶς διότι οἱ ἀντιδρῶντες, ἀναλογικῶς μὲ τὸ σύνολον, παραμένουν ἐλάχιστοι- καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἑστιάσουμε σὲ ἄλλα ζητήματα, ποὺ θὰ μᾶς ἀνακουφίσουν, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς στηρίξουν τόσο, ὅσο νὰ ἐξακολουθήσουμε περισσότερο ἀποφασισμένοι.

Τί κάνουμε; Ξεκινᾶμε διαρκῶς νέα «ξεφλουδίσματα». Διότι τὸ πρῶτον καὶ κύριον σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν διαδικασία εἶναι τὸ νὰ γνωρισθοῦμε καλὰ μὲ ἐμᾶς καὶ μὲ τὶς δυνατότητές μας, μὰ καὶ τὸ νὰ κατανοήσουμε σὲ βάθος τὶς πραγματικὲς Ἀνάγκες τοῦ κόσμου μας. Διαχωρίζουμε τὰ θέλω μας καὶ τὰ πρέπει μας ἀπὸ τὰ ἀναγκαία. Δὲν ὑπάρχουν ἀτομικότητες σὲ ἕναν συλλογικὸ καὶ παγκόσμιο ἀγῶνα. Κατ’ ἐπέκτασιν μόνον ὅταν θὰ αἰσθανθοῦμε μέρος -ἀκόμη καὶ μικροῦ- συνόλου, θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ὑπερβοῦμε τὶς -συνήθως- ἐπίπλαστες δυσκολίες καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὶς χρήσιμες, γιὰ νὰ τὶς ἐπεξεργασθοῦμε καὶ νὰ τὶς ὑπερβοῦμε. Ἀρνούμεθα νὰ ἀκινητοποιηθοῦμε καὶ «κτίζουμε» τοὺς ἑαυτούς μας διαρκῶς καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, διότι μόνον ἡ ἀτομικὴ θωράκισις θὰ μᾶς ἐπιτρέψη νὰ «δοῦμε» τὶς ἀλήθειες τοῦ κόσμου μας.. Διαχωρίζουμε σαφῶς τὰ ἀναγκαία ἀπὸ τὰ περιττά, διότι τελικῶς τὰ ἀγνοοῦμε καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὰ ἐπανα-διδαχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐπανα-καθορίσουμε μὲ ἀκρίβεια. Ἐνδυναμωνόμεθα καθημερινῶς, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ παραμένουμε κάθε στιγμὴ ἑστιασμένοι μόνον στὰ σημαντικά, πετῶντας ὁριστικῶς ἀπὸ τὶς ζωές μας τὰ κάθε εἴδους κι ἐπιπέδου ψευδο-ὀφέλη τοῦ μπολιτισμοῦ μας.

Ὑπάρχουν πολλὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε μά, ἀκόμη, γιὰ προσωπικούς μας λόγους ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ ἀντιληφθοῦμε ἐν τῷ συνόλῳ τους. Λίγο-λίγο κάθε φορά.
Μὰ ὅταν ἐμεῖς παραμένουμε σταθερῶς προσανατολισμένοι σὲ ἕναν συγκεκριμένο σκοπό, δὲν ἀπαιτεῖται προσπάθεια σκληρὴ γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὸ ποῦ θὰ στρέψουμε τὸ ἐπόμενόν μας βῆμα, διότι αὐτὸ θὰ πραγματοποιηθῆ αὐθορμήτως καὶ μὲ βεβαιότητα πρὸς τὴν σωστὴ κατεύθυνσιν.
Καί, τελικῶς, μόνον ὅταν παραμένουμε, δίχως ἀμφισβητήσεις καὶ ἀμφιβολίες, σὲ αὐτὴν τὴν διαδρομή, γνωρίζουμε σὲ βάθος πὼς ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ καθημερινά, ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνουν μόνον χρονοκαθυστερήσεις ποὺ μᾶς παραπλανοῦν.

Ἕνα μόνον νὰ ἐνθυμούμεθα, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία… Οἱ κάθε εἴδους φυλακὲς πρῶτα κτίζονται στὰ μυαλά μας καὶ μετὰ μᾶς …φυλακίζουν. Ἐν ὀλίγοις ὑπάρχουν μόνον ὅταν ἐμεῖς -καὶ μόνον ἐμεῖς- τοὺς τὸ ἐπιτρέπουμε…!!!

Φιλονόη

εἰκόνα