Ἔνστικτον τῆς μητρότητος… Ἐάν, μὲ ἀπολύτως λογικὰ πρίσματα, παρατηρήσουμε αὐτὴν τὴν διαδικασία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πρόκειται γιὰ μίαν ἀπολύτως καὶ καθαρὰ ὑποστηρικτικὴ διαδικασία, μικρᾶς -ἀναλογικῶς-  διαρκείας, γιὰ τὰ βρέφη, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ συγκεκριμένο χρονικὸ ὁρίζοντα, ἔως ἐκείνης τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ μποροῦν νὰ σταθοῦν μόνα τους στὸν κόσμο. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε θὰ ἔπαυε ἀπὸ καιρὸ ἡ ζωὴ στὸν πλανήτη.

Ὅλα τὰ ζῶα (πλὴν τοῦ ἀνθρώπου) ἔχουν βραχύτατα χρονικὰ ὅρια γιὰ νὰ ἀποκόψουν ὁριστικῶς τὸν ὀμφάλιον λῶρο καὶ νὰ παραδώσουν στὸν κόσμο τὰ τέκνα τους, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον εἶναι ἱκανά γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν μόνα τους ἢ γιὰ νὰ χαθοῦν, ἐπίσης μόνα τους.

Ἡ διαφορὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ ζῷα ἔγκειται στὸ γεγονὸς τῆς ἐξακολουθήσεως αὐτῆς τῆς διαδικασίας, πολὺ πιὸ πέρα ἀπὸ ὅταν τὰ νέα παιδιά, εἴτε ὡς ἔφηβοι εἴτε ὡς νέοι, εἶναι ἀποδεδειγμένα ἱκανὰ γιὰ νὰ σταθοῦν μόνα τους στὸν κόσμο. Ἡ στάσις τῶν γονέων ἀφ’ ἑνός, ποὺ παρατείνουν τὴν συνειδησιακὴ ἐνηλικίωσιν τῶν τέκνων τους, μὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ τέκνα, ποὺ ἐμπράκτως ἔχουν πλήρως ἐξαρτηθῆ ἀπὸ τὴν ὑποστηρικτικὴ διαδικασία ποὺ τὰ κρατᾶ ἐξηρτημένα, δημιουργεῖ μίαν διαδικασία ἀλληλοπαγιδεύσεως καὶ τῶν γονέων (κυρίως τῆς μητέρας) ἀλλὰ καὶ τῶν παιδιῶν.

Ἔτσι στὸν κόσμο μας διαπιστώνουμε πὼς ἂν τί σιγά-σιγὰ νὰ ὡριμάζουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ἐμεῖς ἀναπαράγουμε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ …«ξεχειλώνεται» ἡ διαδικασία ἐνηλικιώσεως τῶν τέκνων μὰ καὶ ἡ μητρότης νὰ μετουσιώνεται ἀπὸ ἔνστικτον σὲ …αὐτό-παγιδευτικὴ διαδικασία καὶ συνήθεια, ποὺ ἂν τί νὰ ἐπιλύῃ προβλήματα, διαρκῶς γεννᾶ νέα. Κι ὅλο αὐτό, τελικῶς, καθρεπτίζεται στὶς κοινωνίες μας, στὶς πράξεις μας, ἀλλὰ κυρίως στὸ πόσο ἀδύναμοι καὶ ἐξηρτημένοι εἶναι οἱ νέοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους, κάτι ποὺ σίγουρα δὲν προέρχεται ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς καὶ προπαγανδιστικὲς πιέσεις ποὺ μᾶς ἀσκοῦνται, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ μίαν πολυετῆ διαδικασία, τῆς ὁποίας σήμερα τὰ ἀποτελέσματα εἶναι πλέον διακριτά.

Ἡ λεπτομέρεια ποὺ κάνει τὴν μεγάλη διαφορά, ἀνάμεσα στὸ ὑπόλοιπο ζωϊκὸ βασίλειον καὶ τὸν ἄνθρωπο, ἔγκειται στὴν ἱκανότητα τῆς σκέψεως, μὰ καὶ στοὺς βαθμοὺς συνειδητοποιήσεως, ἀντιληπτικότητος καὶ κρίσεως. Ὑποτίθεται πὼς ἐμεῖς εἴμαστε ἔλλογα ὄντα καὶ θὰ ἔπρεπε, παρατηρῶντας τὶς φυσικὲς διεργασίες, νὰ διδαχθοῦμε καὶ τὸ πότε πρέπει νὰ σταματᾷ ἡ μητρικὴ (καὶ γονεϊκὴ πλέον) φροντὶς μά, κυρίως, πότε ἀκριβῶς τὸ τέκνο θὰ πρέπη νὰ ἀποκοπῆ πλήρως ἀπὸ τὴν μητρικὴ (γονεϊκὴ) ἀσφάλεια. Ἀντιθέτως ὅμως ὄχι μόνον δὲν διδασκόμεθα, ἀλλὰ λειτουργοῦμε ἀπολύτως ὑβριστικῶς ἀπέναντι στὰ ὅσα ἡ φύσις ἐπιτάσσει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραδίδουμε στὶς κοινωνίες «κουτσὰ» καὶ ἐξηρτημένα ἀπὸ ἐμᾶς ἄτομα, κάτι ποὺ σαφῶς καὶ στρέφεται τελικῶς εἰς βάρος ὄλων μας.

Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα διαδικασία, ποὺ ὀφείλουν οἱ γυναῖκες νὰ κάνουν, πρὸ  τῆς μητρότητος, εἶναι τὸ νὰ διακρίνουν σαφῶς ὅτι ἡ μητρότης εἶναι «δικλεὶς ἀσφαλείας» τῆς ἀναπαραγωγικῆς διαδικασίας καὶ  μόνον. Οἱ γεννήσεις δὲν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς …ἀναγκαῖον συνεπακόλουθον (μᾶλλον …κακό!!!) τοῦ γάμου (ἢ καὶ σκέτο μίας …ἀτυχοῦς ἐγκυμοσύνης!!!), παρὰ μόνον ὡς ἀποτέλεσμα συνειδητῆς ἀποφάσεως, ποὺ θὰ  λαμβάνεται ἀπὸ ἐνήλικα ἄτομα, ἀπολύτως αὐτάρκη καὶ ἱκανὰ νὰ σταθοῦν μόνα τους, δίχως τὸν κίνδυνο νὰ μετακυλήσουν τὶς δικές τους ἀδυναμίες στοὺς ἀπογόνους τους. Ἐὰν γίνῃ ἀντιληπτὴ ἡ παραπάνω συνειδητοποίησις, τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἔπρεπε κάποια νὰ προχωρᾷ στὴν μητρότητα.
Ἔτσι θὰ ἔπρεπε ἀλλὰ δὲν συμβαίνει.

Ἂχ μαννούλα!!!

Τὸ ἐπόμενον τῆς γεννήσεως διάστημα, ἀλλὰ γιὰ συγκεκριμένη χρονικῶς διάρκεια, ὁπωσδήποτε χρειάζεται νὰ περιλαμβάνῃ τὴν ἐκπαίδευσιν τοῦ νεογνοῦ, πρὸ κειμένου αὐτὸ ὅταν θὰ ἐνηλικιωθῇ νὰ εἶναι ἄτομον ὐπεύθυνο καὶ αὐτάρκες. Ὅμως ἐνᾦ τὰ ζῷα, αἰῶνες τώρα, ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπηρετοῦν καὶ νὰ ὑπακούουν στὸ γενικὸ μοντέλο τῆς ἀναπαραγωγῆς, μὲ τὰ πολὺ συγκεκριμένα καὶ σαφῆ χρονικὰ διαστήματα τῆς μητρότητος, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὸ ἔχουμε, ἀκόμη κι αὐτό, παρερμηνεύη. Κι ἔτσι ἀφ΄ ἑνὸς ἡ ἀλληλο-ἐξάρτησις τέκνων – μητρός, ποὺ ξεκινᾶ μὲ τὴν γέννησιν καθίσταται ἰσόβιος, ἀφ΄ ἐτέρου τὰ τέκνα, ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, θὰ ἀναπαράξουν μὲ τὴν σειρά τους τὸ αὐτὸ μοντέλον, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ «παραγόμενοι ἀπόγονοι» νὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐξηρτημένοι ἀπὸ τοὺς προγόνους τους. 

Ἡ ἱκανότης τοῦ ἀτόμου, γενικῶς, πρὸ κειμένου νὰ δύναται μόνο του νὰ ἐπιβιώνῃ, ἑδράζεται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον σὲ μίαν, ἔστᾦ καὶ μὴ συνειδητή, γρήγορη ἀποκοπή του ἀπὸ τὸν μητρικὸ λῶρο. Ὅσο παρατείνεται αὐτὴ ἡ διαδικασία ἐξαρτήσεως τῶν τέκνων, τόσο περισσότερο αὐτὰ καθίστανται ἀνίκανα νὰ ἐπιβιώσουν μόνα τους, δίχως ὑποστηρικτικοὺς μηχανισμούς. 

Ἐὰν λοιπὸν σκοπὸς τῆς μητρὸς εἶναι κάθε στιγμὴ νὰ μειώνῃ βαθμοὺς ἐξαρτήσεως τοῦ τέκνου της ἀπὸ αὐτήν, τότε ἡ ἰδία ἡ μητρότης εἶναι ἀπολαυστικὴ καὶ χρήσιμος. Ἐὰν ὅμως συμβαίνῃ τὸ ἀντίθετον, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους, τότε τὸ τέκνο (ἢ καὶ τὰ τέκνα) θὰ ἐξακολουθῆ νὰ ἀπολαμβάνῃ αὐτὸ τὸ ὑποστηρικτικὸ περιβάλλον, ἀρνούμενο νὰ ἐνηλικιωθῇ, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα θὰ εἶναι ἕνα «κουτσὸ ἄτομον», ἀνίκανον σταθῇ μόνο του, δίχως ὑποστηρικτικοὺς μηχανισμούς. Ἤ, ἄλλως, ἐὰν μία μητέρα ἀντιληφθῇ τὴν μητρότητα ὡς κάτι μὲ συγκεκριμένη χρονικὴ διάρκεια, ποὺ περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε πολλοὺς τομεῖς ἐκπαιδεύσεως, πρὸ κειμένου νὰ τέκνα της νὰ δύνανται, τὸ συντομότερον δυνατὸν νὰ στέκονται μόνα τους, τότε πράγματι ὑπηρετεῖ τοὺς φυσικοὺς νόμους τοῦ πλανήτου μας. Ἐὰν ὄχι, τότε ἁπλῶς προάγει τὴν Ὕβριν. 

Ἐὰν αὐτὰ γίνουν ἀντιληπτά, τότε, αὐτομάτως, ἡ μητρότης δὲν «μετουσιώνεται» σὲ διαδικασία ἀλληλοπαγιδεύσεως, ἀλλὰ παραμένει ὁ χρήσιμος κι ἀναγκαῖος μηχανισμός, ποὺ πράγματι ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀναπαραγωγικὴ διαδικασία τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, διχως νὰ ἐγκλωβίζῃ μέλη τῶν κοινωνιῶν σὲ ἰσόβιες παγιδεύσεις, ἐνᾦ παραλλήλως καὶ τὰ τέκνα θὰ εἶναι ἱκανὰ μὰ καὶ οἱ γονεῖς ἰσοῤῥοπημένοι, καθὼς φυσικὰ καὶ οἱ κοινωνίες μας πολὺ πιὸ ὑγιεῖς. 

Φιλονόη

Σημειώσεις

Παρατηροῦμε ἐπίσης (πάντα στὸν τομέα τῆς ἀπαπαραγωγικῆς διαδικασίας) πὼς τὸ ἴδιον τὸ μητρικὸ ἔνστικτον τὰ τελευταία χρόνια ἐκλείπει ὅλο καὶ συχνότερα, ἰδίως στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες (δίχως νὰ ὑπολείπονται αὐτοῦ τοῦ φαινομένου καὶ τὰ ζῷα). Μωρὰ χαρίζονται ἢ πωλῶνται, ἄλλα πάλι ἐγκαταλείπονται καὶ ἀρκετὰ περισσότερα χρησιμοποιῶνται ὡς ἀντικείμενον συναλλαγῶν ἢ ὡς μέσον ἐκβιασμοῦ καὶ ἀποσπάσεως χρηματικῶν ἀπολαβῶν. Ἐὰν ὅμως μία μητέρα δύναται νὰ ἐγκαταλείψῃ τόσο εὔκολα τὸ μητρικό της ἔνστικτον, τότε τί ἀντιλαμβανόμεθα ἀπό αὐτό τό γεγονός; Διότι κάτι μᾶς σιγοψιθυρίζει αὐτὴ ἡ νέα συνθήκη, ποὺ ὅμως, ἀκόμη, δυσκολευόμεθα νὰ τὴν «ἀποκωδικοποιήσουμε» καὶ νὰ τὴν κατανοήσουμε, ἐφ’ ὅσον, πολὺ ἁπλᾶ, κρίνουμε ἀκόμη τὰ πάντα μὲ συναισθηματικὰ πρίσματα ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκπαιδεύσεις ἄλλων ἐποχῶν καὶ ὄχι αὐτῶν ποὺ ἡ Φύσις μᾶς ὑποδεικνύει.

Ἐν κατακλείδι… Ἡ ὑπευθυνότης ποὺ χαρακτηρίζει ἕνα ἄτομο, ἰδίως γυναῖκα/μητέρα στὸν παράγοντα τῆς μητρότητος, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐπιλογὴ καὶ ὄχι ἐμφυτευμένη -λόγῳ διαφόρων καταβολῶν- ὑποχρέωσις. Ἡ προκύπτουσα ἐκ τῆς γεννήσεως ὑπευθυνότης, ποὺ ἀπὸ ἐμᾶς ἀποκαλεῖται «μητρικὸν ἔνστικτον» θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ συγκεκριμένη χρονικὴ διάρκεια, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον τὰ τέκνα φαίνονται ἢ καὶ εἶναι  ἀρτιμελῆ καὶ ἱκανὰ νὰ σταθοῦν μόνα τους, δίχως νὰ ἐξαφανισθοῦν. 

Ἡ μητρότης, κατ’ ἐμέ, ἐμπεριέχει κάτι μυστηριακὸ ἀλλὰ ἐλάχιστες γυναῖκες τὸ ἀντιλαμβάνονται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μετουσιώνεται τελικῶς σὲ μίαν ἀκόμη ῥουτινιασμένη διαδικασία, ποὺ σταδιακῶς ἀντανακλᾶ τὴν κόπωσιν καὶ τὴν καταπίεσιν τῆς μάννας, ποὺ ὅμως ὄχι μόνον δὲν ἀνακόπτεται, ἀλλὰ ἐξακολουθεῖ γιὰ νὰ συντηρῇ ἕνα λάθος ἐρμηνευόμενον μοντέλον.

Μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ διακρίνουμε στὶς κοινωνίες μας αὐτὲς τὶς οὐσιαστικὲς διαφορές, ἐὰν παρατηρήσουμε προσεκτικῶς τὸν τομέα τῆς κοπώσεως. Ὅσο περισσότερο κουρασμένη εἶναι μία γυναῖκα ποὺ εἶναι καὶ μητέρα, τόσο πιὸ πολὺ αὐτό-καταπιέζεται γιὰ νὰ πράξῃ, κατὰ πῶς ἔχει «ἐκπαιδευθῇ, τὸ «ὀρθόν». Τὸ ὀρθὸν ὅμως δὲν γίνεται νὰ μπαίνῃ σὲ εἰσαγωγικὰ καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φιλτράρεται ἀπὸ μηχανισμοὺς ποὺ καταπιέζουν. Τὸ ὀρθὸν δὲν γίνεται νὰ ὑπηρετῇ κοινωνικὰ μοντέλα ποὺ καταῤῥέουν καὶ δὲν ἀποδεικνύονται χρήσιμα. 

Τελικῶς, οὐδὲν ἀνεξάρτητον τῶν ἐξελίξεων τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Κι ἐὰν ἐμεῖς ἐξαρτώμεθα (ποὺ ἐξαρτώμεθα) ἀπὸ τὸ φυσικὸ  περιβάλλον καὶ τὶς ἐκεῖ ἀλλαγές, τότε ἴσως τελικῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτὲς τὶς λεπτομέρειες, μήπως καὶ διακρίνουμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς ξεκίνησαν τὰ λάθη μας. Ἄλλως τὲ τὰ λάθη δὲν διορθώνονται μὲ νέα λάθη, παρὰ μόνον μὲ …ἐπανεκκινήσεις.

Ἡ παραπάνω εἰκὼν (ἀπὸ ἐδῶ) ἐμφανίζει καὶ τοὺς δύο γονεῖς, διότι σήμερα, στὴν πραγματικότητα, εἶναι καὶ οἱ δύο παγιδευμένοι σὲ αὐτὸ τὸ μοντέλον.